Ας πούμε ότι βρέχει

 

Ας πούμε ότι βρέχει,

ότι ήρθε το φθινόπωρο,

κι εμείς οι δυο

μπροστά στο αναμμένο τζάκι

λαγοκοιμόμαστε αγκαλιασμένοι,

στο δείπνο ήπιαμε πολύ,

αλλά δεν είναι το κρασί

η αιτία της ευτυχίας μας,

δεν είναι που τα ξύλα

τρίζοντας καίγονται αργά,

δεν είναι η απαλή, μουρμουριστή βροχή,

δεν είναι η γλυκιά παραίτηση από καθετί,

δεν είναι ότι είμαστε μαζί

μέσα σ’ ένα φθινόπωρο υγρό,

σε μια οικεία θαλπωρή,

δεν είναι ότι είμαστε εμείς

εσύ κι εγώ

μέσα σε τούτη την απέραντη σιγή του κόσμου,

δεν είναι τίποτα από όλα αυτά…

 

Κοίταξε,

να,

τίναξα το κεφάλι μου

κι όλα σκορπίστηκαν.