Ωραίες γυναίκες

 

Τις νύχτες δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον έπαιρνε τελικά ο ύπνος τα ξημερώματα. Ξυπνούσε το μεσημέρι. Η μάνα του τον κοίταζε μοχθηρά. Ο πατέρας του αδιάφορος.

 

«Θα βγω μια βόλτα», έλεγε. Αυτοί ούτε που γύριζαν να τον κοιτάξουν.

 

Έβγαινε στους δρόμους, περπατούσε, καθόταν στα παγκάκια κι έβλεπε τον κόσμο που πηγαινοερχόταν. Γύριζε ύστερα στο σπίτι και κλεινόταν στο δωμάτιό του.

 

Ξάπλωνε, έκλεινε τα μάτια του.

 

«Ωραίες γυναίκες», σκεφτόταν, «ωραίες γυναίκες…»

 

Χανόταν μέσα στις εικόνες τους.

(Μικρές ιστορίες.)