Παγωμένα ποιήματα

Δεν είσαι φίλος της μοντέρνας ποίησης που τη διαβάζεις μια φορά και δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να σου πει, τη διαβάζεις δεύτερη και τρίτη φορά και πάλι δεν καταλαβαίνεις και τέλος παραιτείσαι και λες «εντάξει, είναι προφανές ότι έχω κάποιο πρόβλημα, μειονεκτώ, ας το πάρω απόφαση».

 

Από την άλλη αναρωτιέσαι: «Καλά, με τόση μόρφωση και εξοικείωση περί την Τέχνη, πώς γίνεται να μην παίρνω είδηση τι θέλει να πει ο ποιητής; Προφανώς είμαι βλάκας».

 

Το δέχεσαι κι αυτό.

Ωστόσο κάνεις μια τελευταία προσπάθεια να πλησιάσεις το ποίημα έστω με πλάγιους τρόπους. Σκέφτεσαι: «Μπορεί για τους ανωτέρω λόγους να μην παίρνω είδηση τι θέλει να μου πει ο ποιητής, ωστόσο, αν πάρω μία μία τις φράσεις, τις προτάσεις, κάτι από την ομορφιά τους θα περάσει μέσα μου».

 

Αρχίζεις λοιπόν να διαβάζεις τους στίχους κομματιαστά, ξεκάρφωτα, παίρνεις φράσεις από δω και από κει, τις διαβάζεις και περιμένεις να νιώσεις κάποια συγκίνηση, να νιώσεις ότι ξυπνά μέσα σου ένα συναίσθημα, ό,τι να’ ναι, μια όμορφη εικόνα, ένας λυγμός, ένα τρυφερό χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα μισοκρυμμένο παράπονο, μια μικρή ελπίδα, μια επιθυμία για κάτι άπιαστο, κάτι τέλος πάντων που θα κινήσει μέσα σου τον συναισθηματικό σου κόσμο.

 

Τίποτα.

 

Λέξεις βαλμένες η μια δίπλα στην άλλη, παγωμένες φράσεις, παγωμένοι στίχοι, γενικά μια παγωμάρα από την αρχή ως το τέλος.

 

«Δεν είμαι μόνο βλάκας», σκέφτεσαι, «είμαι και ένας αναίσθητος άνθρωπος».

 

Τι να κάνουμε… κάποιοι γεννηθήκαμε πολύ ελαττωματικοί.

***

(Στη φωτογραφία: Ramon Casas "Jove decadent").