Ποτέ ο θάνατος

 

 

Είμαι ένα πλάσμα αρχέγονο,

κλεισμένο σε χαλύβδινο καλούπι,

βοώ και σείω τα σύμπαντα

και ατελείωτα ονειρεύομαι

πότε θα ελευθερωθώ,

να φτιάξω νέους ουρανούς,

καινούργια άστρα,

και τέσσερα φεγγάρια

που θα ταξιδεύουν

πάνω από τις μεγάλες θάλασσες,

τον άνεμο να βάλω να φυσά

και τη βροχή να πέφτει ήσυχα

σε χώμα μαλακό,

νύχτες γλυκές να φτιάξω

μέσα στη σιωπή

και αμέτρητα στα σπίτια

κεράκια αναμμένα.

 

Να έρθουν έπειτα οι ψυχές,

να μαζευτούμε όλοι,

να αγκαλιαστούμε κλαίγοντας,

να υποσχεθούμε

ότι ποτέ ο θάνατος,

ποτέ δεν πρόκειται

να μας χωρίσει πια.