Το σχολείο δεν είναι χώρος κοινωνικών πειραμάτων

 

 

 

 

Κατά τη διάρκεια του περίφημου Μάη του ’68 μεταξύ πολλών άλλων συνθημάτων ακούστηκαν και παιδοφιλικά συνθήματα, τα οποία υιοθέτησαν ενθουσιωδώς πολλοί διανοούμενοι Γάλλοι της εποχής.

 

Αυτή η «πρόοδος» των ιδεών κράτησε μερικά χρόνια, εφόσον βλέπουμε ότι στις 23 Μαΐου 1977, η εφημερίδα «Opinion» δημοσίευσε ανακοίνωση 80 Γάλλων διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων των Jean-Paul Sartre, Michel Foucault, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Alain Robbe-Grillet, Jacques Derrida, Philippe Sollers και Françoise Dolto, στην οποία ζητούσαν να αποποινικοποιήσει η πολιτεία τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και παιδιών κάτω των 15 ετών.

https://www.andro.gr/zoi/french-intellectuals-defended-pedophilia/

Το φαινόμενο αυτό κράτησε μερικά χρόνια και πήρε τα μυαλά πολλών γνήσια προοδευτικών ανθρώπων, μέχρι περίπου το 1990, όταν το φεμινιστικό κίνημα ξεκαθάρισε τα πράγματα και η παιδοφιλία θεωρήθηκε βαρύτατο παράπτωμα.

 

Τι θέλω να πω με αυτό;

 

Ότι συχνά ιδέες που φαίνονται προοδευτικές είναι στην πραγματικότητα κάλπικες και σύντομα ο χρόνος τις βάζει στη θέση τους, δηλαδή στο περιθώριο. Άλλες πάλι ιδέες που απορρίπτονται μπορεί να αναφανούν μερικές δεκαετίες (ή και εκατονταετίες) αργότερα και να δικαιωθούν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων τίποτα.

 

Συμβαίνουν αυτά στις ανθρώπινες κοινωνίες που προχωρούν με πισωγυρίσματα, με δοκιμές, με πειράματα, όταν νέες ιδέες εμφανίζονται και ο κόσμος δεν έχει την πείρα να τις αξιολογήσει σωστά και ψύχραιμα.

 

Και τώρα στο θέμα μας.

 

Το σχολείο είναι και πρέπει να παραμείνει συντηρητικός θεσμός. Πρέπει να συμβαδίζει με την αμέσως προηγούμενη εποχή και όχι με την αμέσως επόμενη. Αν σας φαίνεται αυτό παράδοξο, σκεφτείτε ότι το σχολείο δεν είναι χώρος πειραμάτων και τα παιδιά μας δεν είναι πειραματόζωα για να εφαρμόζουμε πάνω τους ιδέες δημοφιλείς και προχωρημένες που έχουν πίσω τους ένα παρελθόν μιας μόνο δεκαετίας.

 

Αυτά που διδάσκουμε στα παιδιά μας πρέπει να έχουν δοκιμαστεί από τον χρόνο και να έχουν αντέξει. Παλιές θεωρίες που η εποχή τις έχει ξεθωριάσει καλό είναι να τις παραμερίζουμε, αλλά το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τις νέες που ακόμα η κοινωνία, ολόκληρη η κοινωνία, δεν τις έχει αποδεχθεί, τις αμφισβητεί ή τις απορρίπτει.

 

Αν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου σοκάρεται, όταν βλέπει να εισχωρούν στο σχολείο νέες ιδέες αδοκίμαστες ακόμα από τον χρόνο, τότε κάτι τρέχει και δεν είναι καλό. Οι πολύ νέες ιδέες θέλουν τον χρόνο τους, ώστε η κοινωνία να τις αποδεχτεί ή και να τις απορρίψει – και τα δύο ισχύουν.

 

Στο σχολείο ό,τι διδάσκουμε έχει ήδη διυλιστεί μέσα στις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες και έχει γίνει αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

 

Πριν πενήντα χρόνια το να έχει φιλαράκο μια μαθήτρια εθεωρείτο ντροπή και ο κόσμος το καταδίκαζε. Αν μια δασκάλα έλεγε στα παιδιά ότι αυτό είναι κάτι φυσικό και δεν πειράζει καθόλου, θα την πήγαιναν στα δικαστήρια. Αυτή η περί ηθικής άποψη ατόνησε με τα χρόνια και σήμερα ελάχιστοι την ασπάζονται. Επομένως, αν μια δασκάλα σήμερα πει στα παιδιά κάτι παρόμοιο, κανείς δεν θα ενοχληθεί. Η νέα ιδέα δοκιμάστηκε, έγινε αποδεκτή, άρα το σχολείο μπορεί να μιλήσει γι’ αυτήν, χωρίς να δημιουργηθούν παρατράγουδα.

 

Οι σημερινές νέες ιδέες περνούν τώρα την περίοδο της δοκιμασίας τους. Πολλοί τις αποδέχονται και άλλοι τόσοι τις απορρίπτουν. Ο κόσμος δεν έχει ομονοήσει στο θέμα αυτό, άρα αυτές οι νέες  ιδέες πρέπει να μείνουν εκτός σχολείου, όπου, όπως είπαμε πιο πάνω, δεν είναι χώρος πειραμάτων και τα παιδιά μας δεν είναι πειραματόζωα.

 

Αν με τον χρόνο επικρατήσουν και τις αποδεχθεί η κοινωνία, τότε μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτές στα παιδιά. Μέχρι τότε όμως το σχολείο πρέπει να μείνει έξω από αυτές τις αντιπαραθέσεις και να περνά στα παιδιά αξίες δοκιμασμένες από τον χρόνο.

 

Το σχολείο είναι από τη φύση του συντηρητικό, με την έννοια ότι διδάσκει στα παιδιά αξίες στερεωμένες στον χρόνο. Αν αυτές οι αξίες ξεφτίσουν, πράγμα που μπορεί να συμβεί, καθώς η κοινωνία προχωρεί στο μέλλον, τότε αυτές οι απαρχαιωμένες αξίες θα αντικατασταθούν με άλλες νεότερες, αλλά όχι πριν γίνουν κι αυτές αποδεκτές από το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του πληθυσμού μιας χώρας.