Όταν τρυπούν οι σωλήνες του καλοριφέρ

 

 

 

Θα είναι είκοσι μέρες τώρα που είδα έντρομη στον τοίχο ενός δωματίου μου λεκέδες από βρώμικα νερά που είχαν στεγνώσει. Στο πάτωμα κάτι σοβάδες σκορπισμένοι γύρω από τους σωλήνες του καλοριφέρ που ανεβάζουν το νερό στον επάνω όροφο.

 

Ψηλάφισα τους σωλήνες. Υγροί. Έφερα τρέχοντας κάτι πανιά και τους τύλιξα. Σε λίγα λεπτά ήταν μούσκεμα. Πανικόβλητη είδα στο πάτωμα νερά. Πετσέτες, η μόνη λύση είναι οι πετσέτες, σκέφτηκα. Τύλιξα με πετσέτες τους σωλήνες, έστρωσα γύρω από αυτούς στο πάτωμα άλλες πετσέτες και έλεγξα την ταχύτητα με την οποία έπεφταν οι σταγόνες. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα έπεφτε και μια χοντρή σταλαγματιά. Τηλεφώνησα στον διαχειριστή και από το σημείο αυτό αρχίζει η τραγωδία μου.

 

Διότι ναι μεν ο άνθρωπος έφερε υδραυλικό και είδε τη ζημιά στο διαμέρισμα από πάνω και ότι έπρεπε να ξηλωθούν τα πατώματα, όμως:

1) Η κοπέλα που μένει επάνω είναι ενοικιάστρια, είναι ξένη και δεν μιλά ελληνικά.

2) Έπρεπε να πάρουμε την άδεια του ιδιοκτήτη για να ξηλωθούν τα πατώματα.

3) Ο ιδιοκτήτης ζει στην Ιταλία.

 

Είχα έναν αριθμό τηλεφώνου του, τον πήρα στην Ιταλία και του εξήγησα τι συνέβαινε. Αυτός δεν ξέρω τι έκανε, βρήκε πάντως άλλον υδραυλικό. Μου δίνει ο διαχειριστής το τηλέφωνο του άλλου υδραυλικού και μου εξηγεί ότι το πρόβλημα είναι μεταξύ εμού και του ιδιοκτήτη και δεν αφορά τη διαχείριση της πολυκατοικίας.

 

Καλά, εντάξει, τηλεφωνώ στον νέο υδραυλικό. Έρχεται, βλέπει τη ζημιά και συνεννοείται με την κοπέλα πότε θα έρθει να τη διορθώσει.

 

Εν τω μεταξύ περνούν αργά οι μέρες κι εγώ μέσα έξω να αλλάζω πετσέτες στους σωλήνες για να σώσω το παρκέ. Το παρκέ ωστόσο βρέχεται, διότι οι σταγόνες μέρα νύχτα πέφτουν συστηματικά, όπως ορίζουν οι νόμοι της φυσικής, και κάποιες καταφέρνουν να φτάσουν και ως το πάτωμα.

 

Κάθε μία ή δύο ώρες αλλάζω τις βρεγμένες πετσέτες με άλλες στεγνές και ευλογώ τον Κύριο που τα συρτάρια μου είναι γεμάτα από αυτές, άλλες δικές μου και άλλες κληρονομιά από τη μάνα μου. Από πετσέτες άλλο τίποτα δηλαδή.

 

Απλώνω τις βρεγμένες πετσέτες να στεγνώσουν και γεμίζει το δωμάτιο και το μπάνιο μου πετσέτες όλων των ειδών, μικρές, μεγάλες, τεράστιες που περιμένουν να στεγνώσουν και να ξαναμπούν στον αγώνα κατά του νερού.

 

Τα  βράδια πριν κοιμηθώ, τυλίγω τους σωλήνες με διπλές μεγάλες πετσέτες και στη μέση της νύχτας σηκώνομαι και τις αλλάζω, γιατί είναι βρεγμένες.

 

Τι γίνεται; ρωτώ τον υδραυλικό κι αυτός μου λέει ότι ήρθε μια μέρα να διορθώσει τη βλάβη, αλλά είχε γίνει κακή συνεννόηση με την κοπέλα και αναβλήθηκε η δουλειά, διότι πώς να συνεννοηθούν ένας υδραυλικός που δεν ξέρει αγγλικά με μια ξένη που δεν μιλά ελληνικά;

 

Και περνούν αργά οι μέρες και οι σταγόνες έχουν αναπτύξει μια περίεργη ταχύτητα, δεν τις προλαβαίνω πια. Τηλεφωνώ στον διαχειριστή: «Παρακαλώ, κλείστε το καλοριφέρ, ανωτέρα βία». Ο διαχειριστής κλείνει το καλοριφέρ, αλλά οι σταγόνες τον χαβά τους. Πέφτουν αλύπητα πάνω στις πετσέτες μου κι εγώ από τα νεύρα μου χοροπηδώ μέσα έξω στα δωμάτια. Πλέον δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν. Βγάζω κι άλλες πετσέτες από τα συρτάρια και σκέφτομαι ότι έχω και περίσσια από σεντόνια εν ανάγκη.

 

Κάποια μέρα αρχίζουν επιτέλους οι εργασίες. Τρομεροί θόρυβοι έρχονται από πάνω, ποιος ξέρει τι γίνεται κι εκεί. Πέφτουν πάνω στις πετσέτες μου μαύρα τρίμματα, περιτρίμματα. Ο υδραυλικός πηγαινοέρχεται από το πάνω διαμέρισμα στο δικό μου, ξεκολλά τους σωλήνες, αργότερα τους ξανακολλά, δεν με ενδιαφέρει τι κάνει, με ενδιαφέρει να μην τρέχουν νερά στο σπίτι μου.

 

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή οι σταγόνες σταμάτησαν, μου έμειναν τα περιτρίμματα. Οι πετσέτες, - τις μέτρησα, είκοσι τον αριθμό που βρέχονταν, στέγνωναν, έμπαιναν ξανά στη μάχη, μετά βρέχονταν, μετά στέγνωναν, μετά ξανά στη μάχη και πάει λέγοντας - στεγνώνουν τώρα οριστικά κρεμασμένες δώθε κείθε.

 

Το βράδυ ανάψαμε το καλοριφέρ. Τα σώματα, πλην δύο, νεκρά και παγωμένα. Τηλεφωνώ στον υδραυλικό και του λέω τα νέα. Θέλουν εξαέρωση, μου εξηγεί. Ναι, αλλά εγώ δεν ξέρω από αυτά τα πράγματα – άνθρωπος των γραμμάτων, βλέπετε, τρομάρα μου. Έρχεται ο υδραυλικός την άλλη μέρα, κάνει την εξαέρωση.

 

Τώρα όλα καλά.

 

Ο τοίχος ποτισμένος με νερό, στο πάτωμα οι σοβάδες και τα περιτρίμματα και οι είκοσι πετσέτες στεγνές περιμένουν να μπουν στο πλυντήριο.

 

Μόνο τα νεύρα μου δεν είναι καλά.