Πένθος

 

 

Όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου, ένας αγαπημένος σου άνθρωπος, το μόνο που δεν σε ενδιαφέρει είναι τι ρούχα θα φορέσεις για να βγεις έξω. Το έθιμο απαιτεί να φορέσεις μαύρα και ο κόσμος το τηρεί, άλλοι σχολαστικά και άλλοι πιο χαλαρά.

 

Προσωπικά, δεν είμαι άνθρωπος των εθίμων και δεν τα τηρώ, όσο αυτό περνά από το χέρι μου. Στην κηδεία του πατέρα μου και λίγο αργότερα της μητέρας μου φόρεσα βέβαια μαύρα ρούχα, αλλά δεν είχα σκοπό να μαυροφορεθώ μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία.

 

Δεν μαυροφορέθηκα.

 

Τι συνέβη όμως; Όταν την άλλη μέρα πήγα στη ντουλάπα για να διαλέξω τι θα φορέσω για να βγω έξω, στάθηκα αμήχανη. Δεν μπορούσα να διαλέξω. Δεν με ενδιέφερε να διαλέξω. Φόρεσα τελικά ένα μαύρο παντελόνι, ένα καφετί σακάκι και μια μπεζ μπλούζα από μέσα.

 

Μετά στάθηκα στον καθρέφτη για να βάψω τα μάτια μου, να βάλω κραγιόν στα χείλια μου και να περάσω με πούδρα το πρόσωπό μου, όπως κάνω πάντα, όταν βγαίνω. Στάθηκα στον καθρέφτη ακίνητη για λίγο και μετά έφυγα. Δεν ήθελα να μακιγιαριστώ.

 

Για αρκετές μέρες κυκλοφορούσα με άβαφο πρόσωπο και με ρούχα όχι μαύρα αλλά πάντως σκούρα. Και χωρίς δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και άλλα τέτοια. Δεν ήθελα. Δεν μου έκανε κέφι. Δεν με ενδιέφερε πώς θα δείχνω.

 

Κράτησε αυτό πάνω κάτω δέκα μέρες, ίσως και περισσότερο. Μετά σιγά σιγά άρχισα να επανέρχομαι στις προηγούμενες συνήθειές μου.

 

Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι είχα πενθήσει τους γονείς μου με τον τρόπο που άρμοζε στο πένθος και όχι στο έθιμο: με εσωτερική θλίψη που δεν μου επέτρεπε να στολίζομαι εξωτερικά. Ήταν κάτι αυθόρμητο που έβγαινε από μέσα μου. Δεν το είχα προσχεδιάσει.

 

Αυτό είναι το πένθος και όχι τα μαύρα ρούχα που συνδυάζει κανείς με κομψότητα και με διακριτικό μακιγιάζ και με διακριτικά κοσμήματα και με καλοχτενισμένα μαλλιά κομμωτηρίου. Αυτά όλα είναι έθιμο, κάτι ψυχρό για μένα και απρόσωπο.

 

Ο τρόπος που πένθησα τους γονείς μου ήταν ειλικρινής, ήταν η εσωτερική μου ανάγκη να εκφράσω την απώλεια, όπως την ένιωθα: με αδιαφορία για τα εγκόσμια.