Τρελοί διάλογοι με τον εαυτό μου

 

 

 

 

 

 

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε σήμερα, όμορφη για τους αισιόδοξους, γκρίζα για τους μελαγχολικούς, κακή, στραβή κι ανάποδη για τύπους σαν και μένα που δεν θέλουν να βγαίνουν από τη ρουτίνα τους.

 

Και τι έπρεπε να κάνω σήμερα που θα με έβγαζε από τη ρουτίνα μου; Μια απλή εξέταση αίματος που συνηθίζει να κάνει όλος ο φυσιολογικός κόσμος. Μόνο που εγώ δεν ανήκω στον φυσιολογικό κόσμο.

 

Διότι κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έβλεπε βουνό μπροστά του το να σηκωθεί ένα πρωί, να ντυθεί και να πάει στη διπλανή πολυκατοικία να δώσει αίμα στη μικροβιολόγο. Στη διπλανή πολυκατοικία, αδελφέ μου! Όχι τρία χιλιόμετρα μακριά! Θα κατέβαινα με το ασανσέρ, θα έκανα πέντε βήματα, θα έμπαινα στη διπλανή πολυκατοικία, θα ανέβαινα με το ασανσέρ και αυτό ήταν όλο.

 

Ναι, αλλά να σηκωθώ δηλαδή πριν τις έντεκα;

Όχι, μπορείς να πας και στις έντεκα και στις δώδεκα, αρκεί να μην έχεις φάει τίποτα.

Δηλαδή να μην πιω τον καφέ μου και να καπνίσω τρία - τέσσερα τσιγάρα;

Όχι, πρέπει να πας νηστική.

Δεν γίνεται.

Γίνεται.

Δύσκολο πολύ.

Ναι, αλλά γίνεται.

Κι αν εμφανιστεί το σύνδρομο ανήσυχων άκρων μες στη νύχτα και δεν μπορέσω να κοιμηθώ;

Να πάρεις ηρεμιστικό.

Κι αν δεν με πιάσει; Διότι τελευταία δεν με πιάνει και το σύνδρομο εμφανίζεται μέσα στη νύχτα κι εγώ κάνω βόλτες πάνω κάτω.

Ε, τότε θα πας άυπνη.

Ναι, αλλά αν πάω άυπνη και εκνευρισμένη, η χημεία μου θα έχει διαταραχτεί και θα βγουν λάθος αποτελέσματα.

Ε, άντε στο διάολο, μην πας.

 

Με κάτι τέτοιους μονολόγους καθυστέρησα να κάνω την εξέταση αίματος για δύο μήνες. Χθες όμως σκέφτηκα ότι δεν πάει άλλο.

 

Αύριο θα πας οπωσδήποτε, μου είπε αυστηρά ο εαυτός μου.

Εντάξει.

Και κοίτα μη φας τίποτε βαρύ νυχτιάτικα, δεν πρέπει.

Κι αν με πιάσει το σύνδρομο;

 

(Παρένθεση: όταν με πιάνει το σύνδρομο, για να το εκδικηθώ, πάω στην κουζίνα και τρώω διάφορα, καπνίζω και κάνω κακές σκέψεις).

Αν σε πιάσει το σύνδρομο, θα σηκωθείς και θα κάνεις βόλτες, μέχρι να υποχωρήσει. Δεν θα φας τίποτα.

Εντάξει.

Το ηρεμιστικό μην ξεχάσεις να πάρεις. Πάρε το νωρίς καλού κακού.

Εντάξει. Αν όμως πάνε όλα στραβά;

Αν όλα πάνε στραβά, έτσι μυστήρια που είσαι, τότε θα πας μεθαύριο.

Κι αν και πάλι πάνε όλα στραβά; Διότι μόνο με το άγχος για όλη αυτή την προετοιμασία, μπορεί να μη με πιάσει το ηρεμιστικό, να εμφανιστεί το σύνδρομο, να μείνω πάλι άυπνη και τα λοιπά.

 

Τότε θα πας την επόμενη μέρα. Κάθε βράδυ θα κάνεις τις ίδιες προετοιμασίες, μέχρι να τα καταφέρεις και να πας ένα πρωί στη διπλανή πολυκατοικία νηστική και χωρίς καφέ.

 

Μάλιστα. Έτσι θα κάνω.

 

Έφαγα πολύ ελαφρά το βράδυ, πήρα το ηρεμιστικό μου υπάκουα και πήγα να κοιμηθώ κατά τις μία το πρωί.

 

Τι ώρα να σηκωθώ αύριο; ρώτησα τον εαυτό μου.

Κατά τις δέκα είναι καλά.

οκ, καληνύχτα.

 

Με πήρε γλυκά ο ύπνος.

 

Μετά από τρεις-τέσσερις ώρες ύπνου, το σύνδρομο συνεπές στο ραντεβού του εμφανίστηκε. Σηκώθηκα κουτουλώντας κι έκανα μερικές βόλτες στο σπίτι για να μου περάσει. Μετά πήγα πάλι για ύπνο. Μισή ώρα αργότερα εμφανίστηκε ξανά. Ξανά σηκώθηκα.

 

Μη φας τίποτα, με προειδοποίησε ο εαυτός μου.

Όχι, εντάξει.

 

Έκανα μερικές βόλτες και γύρισα στο κρεβάτι. Με πήρε πάλι ο ύπνος. Τρία τέταρτα αργότερα το σύνδρομο εμφανίστηκε για τρίτη φορά. Τέτοιο κάζο είχα να πάθω τρία χρόνια τώρα, από τότε που έβαλα το ηρεμιστικό στη ζωή μου.

 

Μη δίνεις σημασία, μου είπε ο εαυτός μου.

Όχι, εντάξει, δεν δίνω.

 

Κοίταξα την ώρα: 7.30 το πρωί.

 

Κατά τις εννιά να πάω; Είναι καλά; ρώτησα τον εαυτό μου.

Καλά είναι.

Θα είναι ανοιχτό το ιατρείο.

Σίγουρα.

Και τι να κάνω μέχρι να πάει εννιά;

Ξέρω’ γω; Δες τηλεόραση.

 

Άνοιξα την τηλεόραση και έκανα ζάπινγκ. Όλα αδιάφορα.

 

Μην κάνεις γενική αίματος, κάνε για τη φερριτίνη που σε ενδιαφέρει, μου είπε ο εαυτός μου. Γιατί με τέτοια αϋπνία και εκνευρισμό, μπορεί να βγουν λάθος τα αποτελέσματα.

 

Εντάξει, μόνο για τη φερριτίνη.

 

Κοίταζα το ρολόι και η ώρα δεν περνούσε. Τέλος πάντων, κατά τις εννιά παρά άρχισα να ετοιμάζομαι. Σύρθηκα ως τη διπλανή πολυκατοικία κι έκανα τη δουλειά μου.

 

Τι ώρα ανοίγει το ιατρείο; ρώτησα από περιέργεια.

Στις εφτάμισι.

 

Είσαι και ζώον, μου είπε ο εαυτός μου.

 

Γύρισα σπίτι μου, έφτιαξα καφέ, άναψα τσιγάρο.

 

Τα κατάφερες τελικά, είπε ο εαυτός μου.

Ναι, αλλά είμαι άυπνη.

Για πέταμα είσαι, αλλά τι να κάνουμε... Γράψε τίποτα τώρα, μήπως εκτονωθείς.