Νυχτερινό lockdown στην Αντιόχεια του 4ου μΧ αιώνα

 

«…Μια μέρα ξεχάστηκα, άργησα να γυρίσω στην πόλη. Στην Αντιόχεια έφτασα αργά, μόλις που πρόλαβα να μπω, πριν σημάνει η απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Οι κεντρικοί δρόμοι ήταν φωτισμένοι, αλλά εγώ χώθηκα στα στενάκια για να μην πέσω πάνω στους νυχτοφύλακες που μαστιγώνουν τους καθυστερημένους διαβάτες. Δεν έβλεπα πού πατούσα και μια δυο φορές μάγκωσε το πόδι μου μέσα στους λάκκους κι έπεσα στις λάσπες. Γύρισα στο σπίτι σε κακή κατάσταση, με γδαρμένα τα πόδια μου…»

 

Από το υπό έκδοση μυθιστόρημά μου «Οι Αποκλίνοντες» (εκδ. Απόπειρα).

 

Με τη δύση του ηλίου και ως τα ξημερώματα απαγορευόταν να κυκλοφορεί κανείς στην πόλη. Η Αντιόχεια ήταν η μεγαλούπολη της Ανατολής, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτοκρατορίας μετά τη Ρώμη κατά τον 4^ο μΧ αιώνα (η Κωνσταντινούπολη ως νεόκτιστη πόλη είχε ακόμα τότε λιγότερο πληθυσμό).

 

Ως μεγαλούπολη είχε την πολυτέλεια να είναι φωτισμένοι οι κεντρικοί της δρόμοι τη νύχτα. Οι μικρότεροι δρόμοι ήταν κατασκότεινοι και μόνο ύποπτα στοιχεία κυκλοφορούσαν εκεί.

Το “lockdown” ήταν μόνιμο.

 

Το ίδιο ίσχυε και στις άλλες πόλεις.

 

Η αγωνία του ποιητή πριν από την έκδοση

 

Στα μαγαζιά του Αργιλέτου

προτιμάς να κάθεσαι,

φτωχό βιβλιαράκι μου,

ενώ οι κούτες του σπιτιού μου

στέκουν άδειες από σένα.

Αλίμονο, δεν ξέρεις, όχι,

της Ρώμης την υπεροψία της αρχόντισσας.

Μα πίστεψέ με, η γενιά του Άρη

έχει πολλή εξυπνάδα

και πιο μεγάλο καγχασμό

δεν θα’ βρεις πουθενά.

Νέοι και γέροι και παιδιά

μύτη ρινόκερου έχουν.

Κι όπως θα ακούς «μπράβο» και «εύγε»

και θα μοιράζεις τα φιλιά σου,

με μια κουβέρτα κουρελού

ψηλά θα σε τινάξουν στον αέρα.

 

Όμως εσύ,

για να μην υποφέρεις κάθε τόσο

σβησίματα του αφέντη σου

κι ούτε με το πενάκι του κακόκεφος

να σημειώνει τα παιχνιδίσματά σου,

λάγνο βιβλίο μου,

λαχταράς σε αιθέριες αύρες να πετάξεις.

 

Πήγαινε, φύγε.

Όμως πιο ασφαλές θα ήσουν,

αν καθόσουν σπίτι.

 

 

Argiletanas mavis habitare tabernas,

cum tibi, parve liber, scrinia nostra vacent.

Nescis, heu, nescis dominae fastidia Romae:

crede mihi, nimium Martia turba sapit.

Maiores nusquam rhonchi: iuvenesque senesque

et pueri nasum rhinocerotis habent.

Audieris cum grande sophos, dum basia iactas,

ibis ab excusso missus in astra sago.

Sed tu ne totiens domini patiare lituras

neve notet lusus tristis harundo tuos,

aetherias, lascive, cupis volitare per auras:

i, fuge; sed poteras tutior esse domi.

 

Μαρτιάλης

 

Argiletum: δρόμος της Ρώμης με βιβλιοπωλεία και άλλα μαγαζιά.

 

 Το κεφάλι

Ένα κεφάλι κύλησε στο πεζοδρόμιο,

οι πλάκες μάτωσαν,

μισόσβηστα τα μάτια

δεν έβλεπαν πια τίποτε,

μισάνοιχτα τα χείλια,

πιο πέρα ο ακέφαλος κορμός.

 

Περνούσαν οι διαβάτες

σχεδόν αδιάφοροι,

κάποιοι σταμάταγαν για λίγο,

μετά συνέχιζαν τον δρόμο τους

- είχαν δουλειές,

ανειλημμένες υποχρεώσεις,

εξάλλου είχαν πλέον βαρεθεί

να βλέπουν κάθε τόσο αποκεφαλισμένους.

 

Μόνο ένα παιδί

κρατώντας απ’ το χέρι τον πατέρα του

έδειξε το κεφάλι

και είπε απορημένο:

«Ω! Ένα κεφάλι μόνο του!

Πόσο παράξενο είναι αυτό!»

Αλλά ο πατέρας

ταχύνοντας το βήμα του

το τράβηξε μακριά.

 

«Έχεις αργήσει, γιε μου,

στο μάθημα βιολιού»,

του είπε αυστηρά,

του είπε τρυφερά.

 

 Πονάς

 

Πονάς.

Δεν είναι κάτι σοβαρό, ένα ίσως δόντι χαλασμένο, ένας δυνατός πονοκέφαλος ή στομαχόπονος μετά από κραιπάλη και οινοποσία, ένας στραμπουληγμένος αστράγαλος, η μέση σου, επειδή κάθεσαι συνέχεια, τίποτα σοβαρό.

Αλλά πονάς. Πονάς. Πονάς.

 

Βαρέθηκα

 

Βαρέθηκα

ετούτο το παιχνίδι των αναμετρήσεων,

τον χλευασμό των Αοράτων

και την ταφόπλακα

που έχουν βάλει

στο τέλος της διαδρομής.

 

«Do the right thing», μια ταινία του Σπάικ Λι για το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ

Είδα τις προάλλες αυτή την ταινία του 1989, ευτυχώς χωρίς να έχω ενημερωθεί από τις σχετικές κριτικές. Οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση απέφυγαν να εστιασθούν στο πρόβλημα που ο Αφροαμερικανός σκηνοθέτης με απροσδόκητο θάρρος και παρρησία εκθέτει, χωρίς να κρύβει και χωρίς να δικαιολογεί τίποτα.

 

Αν την ταινία την γύριζε ένας λευκός Αμερικανός, είμαι σίγουρη ότι θα προκαλούσε τις οργισμένες αντιδράσεις λευκών και μαύρων παντού στον κόσμο. Όμως ο ταλαντούχος Σπάικ Λι είναι μαύρος Αμερικανός, επομένως κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ρατσισμό εις βάρος των μαύρων. Ούτε όμως και ρατσισμό εις βάρος των λευκών.