Πορεία ζωής

Δέκα χρονών

Πω πω, τι απέραντος που είναι ο κόσμος και πόσα όμορφα πράγματα έχει! Θέλω να μεγαλώσω γρήγορα, να κάνω ό,τι κάνουν οι μεγάλοι, να φορώ ωραία φουστάνια και γόβες με ψηλά τακούνια, να βάφομαι και να είμαι όμορφη. Να είμαι πλούσια και να κάνω ταξίδια και να με ερωτεύονται οι άνδρες. Τι υπέροχος είναι αυτός ο κόσμος και τι χαρές με περιμένουν, όταν μεγαλώσω. Είναι τόσο ωραία όλα και θέλω όλα να τα ζήσω!

Έξι βιβλία που με σημάδεψαν

Ποια βιβλία μάς έχουν σημαδέψει; Ασφαλώς δεν είναι μόνο πέντε ή έξι, είναι πολλά περισσότερα. Εδώ εγώ θα αναφέρω εκείνα τα έξι που μου ήρθαν πρώτα στο νου. Τα διάβασα σε διάφορες περιόδους της ζωής μου, άλλα, όταν ήμουν πολύ νέα, άλλα λίγο πιο μεγάλη, κανένα, όταν ήμουν πια ώριμη.

Με αυτό θέλω να πω ότι για να μας σημαδέψει ένα βιβλίο, πρέπει η ψυχή μας να είναι ακόμα χλωρή, εύπλαστη και με λίγες εγγραφές. Τότε ένα βιβλίο είναι ικανό να μας χαράξει και να φέρουμε για πάντα τα σημάδια του.

 Όταν μεγαλώσουμε αρκετά, αρκούμαστε στο να απολαμβάνουμε την ανάγνωση, την ωραία γραφή και τις ιδέες που περιέχονται στο βιβλίο, οι εντυπώσεις μας όμως δεν είναι πια τόσο ισχυρές όσο στη νεότητά μας. Κρίμα είναι βέβαια που χάνεται η μαγεία, αλλά αυτό είναι το τίμημα της ωριμότητας.

Ιδού λοιπόν έξι από τα βιβλία που με έχουν σημαδέψει:

Τίγρεις στην πόλη

Η πόλη ξαφνικά γέμισε τίγρεις.

Ήταν κάτι απροσδόκητο αυτό, καθώς όλοι εδώ οι κάτοικοι ξέραμε πως οι τίγρεις ζουν πολύ μακριά από μας, σε άλλα μέρη εξωτικά και επικίνδυνα.

Πώς ακριβώς συνέβη αυτό, δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια. Κάποιοι λένε ότι ήρθε ένας ξένος με δυο τίγρεις, μια αρσενική και μια θηλυκιά, κάπου τις κράτησε έξω από την πόλη, όπου κανείς δεν τον έβλεπε, και σε λίγο καιρό η θηλυκιά γέννησε δυο τιγράκια. Μετά από ένα διάστημα που δεν ξέρουμε πόσο κράτησε, οι τίγρεις πολλαπλασιάστηκαν, έφαγαν τον άνθρωπο που τις κρατούσε και μετά σκόρπισαν στην πόλη.

"Κάθεται απέναντί του"

Κάθεται απέναντί του

και μιλά ακατάσχετα,

γελά, καπνίζει,

λέει προστυχιές,

κάποιες στιγμές

του ψιθυρίζει

λόγια ερωτικά

και υγραίνονται τα μάτια της,

ύστερα πάλι ξεκινά

τις χυδαιότητες,

πράγματα αλλόκοτα

και νοσηρά πολύ.

Μετά σηκώνεται

και γδύνεται αργά

και τον κοιτάζει

μες τα μάτια,

με θράσος

και με οικειότητα

μέσα στα μάτια τον κοιτάζει

και στέκεται γυμνή μπροστά του,

γλείφει τα χείλια της

με ανείπωτη αυθάδεια

και μες τα μάτια τον κοιτάζει.

Κι εκείνος

τι να κάνει,

της χαμογελά ανήμπορος.

Τι άλλο άραγε

μπορεί να κάνει

μια φωτογραφία.

In memoriam

Η πραγματικότητα μπορεί να είναι βρωμερή, να σε εξευτελίζει, να σε κάνει να νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα τίποτα.

Όταν όμως την αναλαμβάνει η ποίηση (και η τέχνη γενικότερα), της αποβάλλει καθετί ελεεινό ή μάλλον παίρνει το ελεεινό και το ανεβάζει σε τέτοιο ύψος που μας αναγκάζει να κοιτάξουμε ψηλά για να το δούμε. Και μας πραΰνει. Μας γοητεύει. Μας μαγεύει. Μας κάνει καλούς ανθρώπους έστω και για μια στιγμή.

Το ελεεινό, το βρωμερό, το πρόστυχο το κρατά η πραγματικότητα, παρασιτεί εκεί αυτό και συνεχίζει να μολύνει.

Ο ποιητής είναι εκείνος που θα το πάρει με αγάπη στα χέρια του και θα το υψώσει στα μάτια μας. Θα μας αναγκάσει να του δώσουμε άφεση, να το αγαπήσουμε κι εμείς, να δούμε την παράξενη ομορφιά του.

Ο ποιητής είναι εκείνος που πίσω από την ασχήμια του κόσμου μπορεί να δει μια άρρητη γοητεία και να μας τη μεταγγίσει ματώνοντας τα δάχτυλά του πάνω στο άγραφο χαρτί.

Οπτική γωνία

                            

-Πατέρα, τι είναι οπτική γωνία ; ρώτησε τον κύριο Τρέλερ ο γιος του.

Ο κύριος Τρέλερ ξερόβηξε κι έμεινε  σκεφτικός.

-Καλύτερα, γιε μου, να σ'το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, είπε. Πρόσεξε λοιπόν. Πρώτη θέση: « Ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους ». Αυτή είναι μία οπτική γωνία. Δεύτερη θέση : «Ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος απ’ όλους τους δυνατούς κόσμους». Αυτή είναι μια άλλη οπτική γωνία για το ίδιο πράγμα.

Η εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

   Σκηνή από τον εκτοπισμό των Εβραίων στα Ιωάννινα, 25/3/44. Σχεδόν το σύνολο των Εβραίων της πόλης θα εξοντωθεί, μόλις οδηγηθεί στο Άουσβιτς.

Ότι ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα ανθεί με ένα ποσοστό 69% των Ελλήνων να τρέφει εχθρικά συναισθήματα προς τους Εβραίους είναι γνωστό. (Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη είναι 24%).

Γνωστό είναι επίσης ότι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξολοθρεύτηκαν επί της κατοχής των Ναζί.

Αυτά τα δύο στοιχεία σε συνδυασμό με κάποιες ελάχιστες συγκινητικές ιστορίες Ελλήνων που έσωσαν Εβραίους στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής με έβαλαν σε υποψίες. Πώς φέρθηκαν οι Έλληνες στους Εβραίους της χώρας μας επί Κατοχής; Γιατί διαβάζω και ξαναδιαβάζω για τη Ζάκυνθο, όπου ο μητροπολίτης και ο πρόεδρος έσωσαν τους εκεί Εβραίους, αλλά δεν βλέπω τίποτε παρόμοιο πουθενά αλλού στην Ελλάδα;

Νόμισα...

Νόμισα

πως τους έχασα για πάντα,

πως πια δεν θα τους έβλεπα,

δεν θα τους άκουγα ποτέ ξανά,

πως θα άδειαζε το σπίτι

από την παρουσία τους.

Πίστεψα

πως είχα μείνει ολομόναχη

μέσα σε νεκρική σιωπή,

πως είχα πια ελευθερωθεί

απ’ τη βαριά αγκαλιά τους.

Φαντάστηκα

ότι χωρίς εκείνους

και τη δύσοσμη αγάπη τους

θα ζούσα την υπόλοιπη ζωή μου

κάπως, ας πούμε, πιο ανθρώπινα.

Είδα

πως έπεσα έξω.

Εκείνοι είναι πάντα εδώ.

Του Σωτήρος σήμερα

Σῶσος καὶ Σωσώ, σῶτερ, σοὶ τόνδ' ἀνέθηκαν

Σῶσος μὲν σωθείς, Σωσώ δ' ὅτι Σῶσος ἐσώθη.

Ο Σώσος κι η Σωσώ

αυτό το ανάθημα, Σωτήρα,

σου αφιέρωσαν.

Ο Σώσος ,γιατί σώθηκε,

και η Σωσώ,

επειδή σώθηκε ο Σώσος.

Σιμωνίδης ο Κείος

Στα κοιμητήρια

Στα κοιμητήρια

αναπαύεται η ζωή

μετά από τόση κούραση.