In memoriam

Η πραγματικότητα μπορεί να είναι βρωμερή, να σε εξευτελίζει, να σε κάνει να νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα τίποτα.

Όταν όμως την αναλαμβάνει η ποίηση (και η τέχνη γενικότερα), της αποβάλλει καθετί ελεεινό ή μάλλον παίρνει το ελεεινό και το ανεβάζει σε τέτοιο ύψος που μας αναγκάζει να κοιτάξουμε ψηλά για να το δούμε. Και μας πραΰνει. Μας γοητεύει. Μας μαγεύει. Μας κάνει καλούς ανθρώπους έστω και για μια στιγμή.

Το ελεεινό, το βρωμερό, το πρόστυχο το κρατά η πραγματικότητα, παρασιτεί εκεί αυτό και συνεχίζει να μολύνει.

Ο ποιητής είναι εκείνος που θα το πάρει με αγάπη στα χέρια του και θα το υψώσει στα μάτια μας. Θα μας αναγκάσει να του δώσουμε άφεση, να το αγαπήσουμε κι εμείς, να δούμε την παράξενη ομορφιά του.

Ο ποιητής είναι εκείνος που πίσω από την ασχήμια του κόσμου μπορεί να δει μια άρρητη γοητεία και να μας τη μεταγγίσει ματώνοντας τα δάχτυλά του πάνω στο άγραφο χαρτί.