Εκ βαθέων

Κι εκεί στα εβδομήντα τόσο που έφτασες

και έλεγες διάφορα,

όπως

 «τι τυχερή η γενιά μου που πόλεμο δεν γνώρισε»,

ή, όταν ήσουν στις κακές σου,

«τι άλλο έχω τώρα εγώ να περιμένω από τη ζωή,

πολλά είδα, πολλά έζησα και έμαθα,

δεν έχω πια να περιμένω τίποτα»,

εκεί λοιπόν που η ζωή σού φάνταζε αρκούντως πληκτική

και κάθε μέρα ήταν μια από τα ίδια,

βαρέθηκα,

τίποτε πια δεν είναι άξιο να με συγκινήσει,

δεν έχει νόημα που ζω

και άλλα μελοδραματικά παρόμοια,

τότε αναπάντεχα, 

ειρωνικά, σαρκαστικά, χλευαστικά

απλώθηκε στη Γη η πανδημία.

Και να που βρήκες νόημα,

καλή μου εσύ και κουρασμένη απ’ τη ζωή ψυχή,

εκεί που δεν το φανταζόσουν,

πήγαν στην άκρη τα φιλοσοφικά σου παροράματα

και η ελιτίστικη ανία σου,

στην άκρη πήγαν οι υπαρξιακές σου ψευδαισθήσεις,

τι εστί τέχνη,

και τι ποίησις,

τι είναι ο άνθρωπος,

υπάρχει άραγε θεός, μπα, δεν νομίζω

και άλλα τέτοια γραφικά,

διότι είναι γραφικά και ανάξια λόγου όλα αυτά,

όταν στη Γη περιπατεί ο κορονοϊός 

και αλλάζει ρότα ο κόσμος όλος,

στοιβάζονται μες στα νοσοκομεία οι μελλοθάνατοι

- μέλλον άλλο εκτός από τον θάνατο δεν έχουν-

 λιποθυμούν απ’ την εξάντληση γιατροί και νοσοκόμοι, 

τραντάζονται και καταρρέουν τα συστήματα,

κλείνουν τα σύνορα οι χώρες

και η κυκλοφορία απαγορεύεται

και οι πολίτες φοβισμένοι κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους,

ανάξια λόγου τα υπαρξιακά προβλήματα,

καθώς το μόνο υπαρξιακό που ισχύει

είναι η διάσωση της ίδιας σου της ύπαρξης

και εννοείται έχει πλέον ακυρωθεί αυτό το

«όλα τα έχω ζήσει, όλα τα γνωρίζω,

εκπλήξεις πια δεν έχει η ζωή να μου προσφέρει

και απορώ, γιατί να ζω, αφού δεν έχει νόημα»,

διαγραφή αμέσως χωρίς άλλη σκέψη

και ναι,

τώρα υπάρχει νόημα και είναι μάλιστα πολύ σημαντικό,

το λένε «επιβίωση»,

θα το έχεις βεβαίως ακουστά,

τώρα που κόβει βόλτες έξω από την πόρτα σου θανάσιμος ο ιός

και θέλει να σε κατοικίσει

και λαχταρά να αναπαραχθεί μέσα στο σώμα σου

και να σε μεταβάλει σε μολυσμένο πτώμα,

τώρα λοιπόν μια λέξη μόνο έχει νόημα

 – και νόημα βαρύ –

η λέξη «επιβίωση»,

ψυχή μου εσύ ελιτίστικη και κουρασμένη απ’ τη ζωή,

θέλεις να ζήσεις κι ας πάει στο διάολο και η ποίηση και η λογοτεχνία,

και όλα δεν τα έχεις δει,

ακόμα δεν τα είδες όλα,

θα δεις παράξενες ημέρες να έρχονται

και πράγματα παράξενα να γίνονται,

μάζευε υλικό,

αν επιζήσεις,

θα έχεις πάλι νέα ερωτήματα 

που πρέπει να απαντήσεις,

τώρα όμως μείνε κλεισμένη μέσα,

ξόρκιζε τον ιό, τον Εξαποδώ

και

ναι, δάκρυζε πότε-πότε με όλα αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν,

η δυστυχία, η συμφορά έχει πολλές μορφές

και τώρα μόλις έμαθες και μια καινούργια 

που αγνοούσες,

σοφή ψυχή μου εσύ, μάζευε γνώση.

Μαζί μ’ αυτήν θα ενταφιαστείς, όταν θα έρθει η ώρα.

 Στη φωτογραφία: πίνακας του Pieter Bruegel the Elder "Triumph of Death", περ. 1562.