Ηχώ

Η ποίηση σήμερα θα περάσει απαρατήρητη, σαν σκιά ή σαν τον αντίλαλο που μάταια προσπαθεί ο ζωγράφος να απεικονίσει:

Ζωγράφε ματαιόδοξε,

γιατί ποθείς το πρόσωπό μου να απεικονίσεις,

γιατί ταράζεις μια θεά

που μάτια ανθρώπινα δεν βλέπουν;

Εγώ είμαι κόρη του αέρα και της λέξης,

μητέρα άδειων σημαδιών

που φέρω τη φωνή χωρίς τη σκέψη.

Το έσχατο τέλος επιστρέφοντας

και περιπαίζοντας ακολουθώ

λόγια που χάνονται,

λόγια για μένα ξένα.

Μέσα στα αφτιά σας κατοικώ

εγώ η διεισδυτική Ηχώ:

Κι αν θες να ζωγραφίσεις το ομοίωμά μου,

ζωγράφισε τον ήχο.

Vane, quid affectas faciem mihi ponere, pictor,

ignotamque oculis sollicitare deam?

Aeris et linguae sum filia, mater inanis

indiciis, vocem quae sine mente gero.

Extremos pereunte modos a fine reducens

ludificata sequor verba aliena meis.

Auribus in vestris habito penetrabilis Echo:

et si vis similem pingere, pinge sonum.

Δέκιμος Μάγνος Αυσόνιος  11

Μετάφραση από τα Λατινικά: Καίτη Βασιλάκου.