"Δεν θα φθαρεί αυτός ο έρωτας"

Δεν θα φθαρεί αυτός ο έρωτας,

πόσο προνομιούχος είναι

έτσι

ανολοκλήρωτος,

με τη φορά του πάντα

προς τα εμπρός

το χρόνο διασχίζοντας

έτσι

από μέθη ευτυχισμένος,

αδιάκοπα επιθυμώντας

και μην έχοντας.

"Σιωπή"

Σιωπή, σιωπή.

Τόσοι κρότοι,

τόσος θόρυβος

κι από πάνω σιωπή.

"Τα πρώτα χρόνια"

Στράβωσε η ζωή μας

από τα πρώτα κιόλας χρόνια μας.

Κι εμείς 
αυτά τα πρώτα χρόνια αγαπάμε.

Γυναικοκτονία

Μολονότι οι δικαιωματιστές με το μένος που έχουν υπερβαίνουν πολλές φορές τα εσκαμμένα και γίνονται αντιπαθείς, στην περίπτωση του όρου «γυναικοκτονία», στον οποίο επιμένουν, βρίσκω πως έχουν απόλυτο δίκιο.

Το φαινόμενο δεν είναι φυσικά νέο.  Στην πατριαρχική κοινωνία χιλιετιών, μέσα στην οποία αναπτύχθηκε ο (αρσενικός κατά βάση) πολιτισμός, ο φόνος γυναικών από άνδρες ήταν πάντα κάτι πολύ συνηθισμένο. 

Δέκα λόγοι για να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον

Οι άνθρωποι ζουν την εποχή τους. Αυτό σημαίνει ότι το παρελθόν, ακόμη κι αν το έχουν μελετήσει πολύ καλά, δύσκολα μπορεί να επηρεάσει τη γνώμη τους για το παρόν τους. Το παρόν είναι αυτό που τους στέλνει τα ισχυρά μηνύματα και διαμορφώνει την αντίληψή τους για τον κόσμο. Και επειδή ποτέ κανένα παρόν δεν υπήρξε ανέφελο και χωρίς βάσανα, οι άνθρωποι παγιδεύονται στην ψευδαίσθηση ότι ζουν τη χειρότερη εποχή της ιστορίας.

"Αυτές τις μέρες κλαίω"

Κλαίω εύκολα αυτές τις μέρες

για τραγωδίες αγνώστων,

καταλαβαίνω,

είναι που ανέβηκαν στην επιφάνεια

αισθήματα απαγορευμένα.

Κλαίω για τους άλλους,

για σένα ούτε ένα δάκρυ,

για σένα

μια ακαθόριστη διάθεση,

μια αίσθηση αδικίας.

Πεθαίνει η Αριστερά;

 Κρίνοντας από τα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών 2019 αλλά και έχοντας μια κάποια πείρα δεκαετιών περί τα πολιτικά του τόπου μας, έχω πλέον τη σοβαρή υποψία ότι η κομμουνιστική αριστερά και γενικώς η αριστερά πνέει τα λοίσθια στην Ελλάδα.

"Ερωτικό"

Ύστερα,

όταν θα έχεις φύγει πια

και μέσα εδώ θα αιωρείται

ακόμα η παρουσία σου,

η μυρωδιά σου

και το βλέμμα σου,

όταν θα είναι άδειο το δωμάτιο

και ακίνητα όλα,

τα μισοαδειασμένα απ΄ το κρασί ποτήρια,

τα αποτσίγαρα,

τα υπολείμματα στα πιάτα,

όταν εσύ θα οδεύεις

πίσω ξανά προς τη ζωή σου

κι εδώ θα έχει μείνει μόνο

η παράλογη ελπίδα,

αυτή που έμεινε ανεκπλήρωτη,

όταν όλα θα προσπαθούν να επανέλθουν

στους ρυθμούς τους,

το αμείλικτο ρολόι του τοίχου

που δείχνει ολοένα εμπρός

και οι καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν

το τρομερό παρόν

και οι φωτογραφίες στην κορνίζα

να θυμίζουν

πως ό,τι ήτανε να ζήσω το έζησα

και τέλειωσε,

τότε λοιπόν

θα νιώσω το κρύο χέρι της ψυχής μου

να με χαϊδεύει σιωπηλά,

να με παρηγορεί με λόγια σαν κι αυτά:

«Τι νόμισες αλήθεια, ανόητη,

τι νόμισες,

πώς μπόρεσες να απαιτήσεις

το ακατόρθωτο,

πόσο πολύ πλανήθηκες

στις ψευδαισθήσεις σου,

πόσο βαθιά μέσα στο όνειρό σου

 έχεις βουτηχτεί…»