"Αθήνα, μέρες Αυγούστου"

Μοναχικοί διαβάτες

σε μια πόλη έρημη,

είναι αυτοί που ξέμειναν

σε ένα καλοκαίρι

που καίει τα τσιμέντα,

τις νύχτες ξετρυπώνουν

απ’ τα σπίτια τους,

βολτάρουν δίχως στόχο,

στα καφενεία

συζητούν αργόσυρτα

οι μεσόκοποι

πίνοντας παγωμένες μπίρες,

η λεωφόρος μισοσκότεινη

και αναδίνει η άσφαλτος

τη λάβρα της ημέρας,

μια πόλη μελαγχολική

και προδομένη

απ’ τους κατοίκους της,

μια πόλη εγκαταλειμμένη

στους παρίες της

που τριγυρνούν σιωπηλοί

στους δρόμους.

Την είδε,

αγκαλιάστηκαν με ξαφνική χαρά,

ύστερα ένιωσαν

το άκαιρο της πράξης τους

και απομακρύνθηκαν,

ήταν μια πράξη απελπισίας αυτή,

δεν αγκαλιάζονται οι μοναχικοί

και δεν προδίνουν

τη μοίρα που τους οδήγησε εδώ

στην άδεια πόλη

μέσα στη νύχτα και την άπνοια.

Εκείνος πήγε αριστερά,

εκείνη δεξιά,

καθένας μόνος περπατώντας

μες στους νυχτερινούς

και άδειους δρόμους

της μεγάλης πόλης τους

και τα φανάρια αναβόσβηναν

μηχανικά

μέσα στη σιωπή.