Οι καλοί τζιχαντιστές πάνε στον Παράδεισο

Νομίζω όλοι πια το έχουμε καταλάβει πως δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με την ισλαμιστική τρομοκρατία.

Τελικά τι είναι αυτοί οι ισλαμιστές τρομοκράτες; Είναι κακοί άνθρωποι ή είναι παράφρονες; Τι τους ωθεί σ’ αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις που μας προκαλούν τη φρίκη;

Μια εύκολη απάντηση είναι ότι τους ωθεί η πίστη τους και η αίσθηση της αδικίας για όσα έχει κάνει εις βάρος τους η Δύση. Μολονότι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η απάντηση είναι εντελώς απλοϊκή, ωστόσο πρέπει να δεχτούμε ότι οι ισλαμιστές τρομοκράτες αυτό πιστεύουν: υπηρετούν τον Θεό τους και τις προσταγές του, απεχθάνονται τους αλλόθρησκους και μισούν τους Δυτικούς που ανακατεύονται στις υποθέσεις τους. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί, καθώς και όσοι τους θαυμάζουν, έχουν την πεποίθηση ότι υπηρετούν το Καλό. Είναι δηλαδή οι καλοί της υπόθεσης. Αυτή είναι η δική τους οπτική γωνία.

Εντελώς αντίθετη είναι η δική μας οπτική γωνία. Κατά τη δική μας άποψη, εμείς είμαστε οι καλοί, τα θύματα κακόψυχων ανθρώπων που μετέρχονται βάρβαρες και φρικιαστικές μεθόδους για να αφαιρέσουν ζωές αθώων και ανύποπτων ανθρώπων. Είναι τόσο αποτρόπαιες οι πράξεις τους που αναρωτιόμαστε, μήπως αυτοί οι δολοφόνοι είναι παράφρονες.

Είναι κακοί ή είναι παράφρονες; Ή μήπως και τα δύο;

Επιτρέψτε μου εδώ μια εισαγωγή λίγο μεγαλύτερη από το σύνηθες.

Ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός, αυτό πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αν ήταν, δεν θα κάναμε τον κόπο να δώσουμε αγωγή στα παιδιά μας. Βλέπουμε όμως πώς αντιδρούν ενστικτωδώς, όταν κάτι δεν τους αρέσει ή τους ενοχλεί. Επιτίθενται. Δεν το κάνουν από κακότητα, γιατί ούτε φύσει κακός είναι ο άνθρωπος. Το κάνουν από πρωτογονισμό, επειδή υπακούν στις φυσικές τους παρορμήσεις.

Το παιδί είναι ένας ακατέργαστος ψυχισμός που χρειάζεται παιδεία για να μεταμορφωθεί σε πολιτισμένο ενήλικο. Αν δεν τη λάβει, θα παραμείνει ένα πρωτόγονο πλάσμα και θα μοιάζει πολύ με το ζώο που επιτίθεται, δαγκώνει και σκοτώνει για να υπερασπίσει αυτό που η φύση τού υπαγορεύει ότι του ανήκει. Δεν λέμε ποτέ ότι τα ζώα είναι κακά, καταλαβαίνουμε πως μια τέτοια σκέψη είναι ανόητη. Τα ζώα δεν γνωρίζουν το καλό και το κακό, γνωρίζουν το ωφέλιμο και το βλαβερό.

Το ίδιο κάνει και ο πρωτόγονος άνθρωπος, αν και έχει ήδη σχηματίσει ένα χονδροειδή ηθικό κώδικα που εξυπηρετεί την ομαλή συμβίωση στην ομάδα. Έτσι αρχικά το ωφέλιμο ταυτίζεται με το καλό και το βλαβερό με το κακό. Μετά από μεγάλη και περιπετειώδη πορεία χιλιετιών έχουμε φτάσει στη σημερινή Ηθική, όπου το Καλό έχει απεξαρτηθεί εν πολλοίς από το ωφέλιμο και μπορεί να σταθεί μόνο του ως Αξία πλέον.

Ωστόσο αυτή η Αξία μέλει να διαμορφωθεί ακόμα καλύτερα στους αιώνες που έρχονται, γιατί προς το παρόν εξακολουθεί να συγχέεται αρκετές φορές με την ιδέα του πρακτικά ωφέλιμου. Παραδείγματος χάριν, θεωρούμε καλό να σκοτώνουμε τον εχθρό στο πεδίο της μάχης, ενώ γενικά η Ηθική προστάζει να μην αφαιρούμε την ανθρώπινη ζωή. Αυτή η αντίφαση θα πάψει να υπάρχει, όταν πάψουν και οι πόλεμοι. Έχουμε λοιπόν ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.

Το κακό από την άλλη μεριά εξακολουθεί να είναι συνδεδεμένο με την προσδοκώμενη πρακτική ωφέλεια, αν και όχι πάντα.Υπολογίζεται ότι ένα 3-5% του γενικού πληθυσμού πάσχει από σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Τα ψυχικά διαταραγμένα άτομα δεν είναι δύσκολο να γίνουν οπαδοί ακραίων ιδεολογιών και να αναλάβουν στο όνομά τους να επιτελέσουν τερατώδεις πράξεις.

Ο ναζισμός παραδείγματος χάριν μάς αποκάλυψε ότι πίσω από την πρόφαση της ιδεολογίας μπορεί να κρυφτεί ένας νοσηρός ψυχισμός που θα κάνει θηριωδίες στο όνομα μιας Ιδέας. Οι θηριωδίες δεν είναι απαραίτητες για την επικράτηση της Ιδέας, όμως διαπράττονται για την ευχαρίστηση του άρρωστου νου. Ο ναζισμός, ο φασισμός, ο κομμουνισμός ευαγγελίζονταν δίκαιες κοινωνίες – το πρακτικά ωφέλιμο δηλαδή – και παρέσυραν στους κόλπους τους πλήθη απλοϊκών, απονήρευτων ανθρώπων. Οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν στο όνομα αυτών των ιδεολογιών δεν διαπράχθηκαν από τα πλήθη που μάλλον αγνοούσαν τι πραγματικά συνέβαινε, αλλά από άτομα που εκτός από την πρακτική ατομική τους ωφέλεια επιθυμούσαν να βασανίσουν ανθρώπους. Να προσθέσουμε εδώ ότι και άτομα φιλήσυχα και ειρηνικά μπορούν να μεταμορφωθούν σε σφαγείς, αν βρεθούν σε περιβάλλον που ευνοεί τη θηριωδία. Έτσι και το Κακό, όπως και το Καλό, απεξαρτήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις από το πρακτικά ωφέλιμο και έγινε αυτοτελής Απαξία.

Μια άλλη παράμετρος που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι η ανθρωπότητα δεν εξελίσσεται ομοιόμορφα στη διαδρομή της Ιστορίας. Πάντα υπήρχαν και εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν και να λειτουργούν παράλληλα κοινωνίες πρωτόγονες, κοινωνίες καθυστερημένες και κοινωνίες εξελιγμένες.

Το Καλό και το Κακό διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία ανάλογα με το βαθμό εξέλιξής τους.

Σε μια καθυστερημένη κοινωνία ο δημόσιος ακρωτηριασμός του χεριού  του κλέφτη θεωρείται απόδοση δικαιοσύνης και άρα είναι κάτι καλό. Σε μια εξελιγμένη κοινωνία είναι απαράδεκτο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η καθυστερημένη κοινωνία αποτελείται από κακούς ανθρώπους. Αποτελείται από ανθρώπους που είναι πιο κοντά στον πρωτογονισμό και αντιλαμβάνονται το Καλό και το Κακό με ένα ακατέργαστο, σκληρό τρόπο που ταιριάζει περισσότερο στη φύση και λιγότερο στον πολιτισμό.

Εννοείται ότι αυτό που οι πρωτόγονοι θεωρούν καλό μια εξελιγμένη κοινωνία το βρίσκει αποτρόπαιο. Είναι αδύνατο να δεχτούμε με ψυχραιμία τον αποκεφαλισμό ενός ιερέα μέσα στην εκκλησία του ή τον διαμελισμό ανύποπτων ανθρώπων με εκρηκτικά. Για μας αυτές οι πράξεις είναι η προσωποποίηση του Κακού και είναι πράγματι, εφόσον εμείς έχουμε εγκαταλείψει αυτές τις μορφές του «Καλού» εδώ και μερικούς αιώνες.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να επέμβουμε σε μια τέτοια πρωτόγονη κοινωνία και να της επιβάλουμε τις δικές μας Αξίες, εφόσον αυτή η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να τις δεχτεί. Αν μισεί τη δημοκρατία παραδείγματος χάριν, αν τη θεωρεί κατώτερη από μια ισλαμιστική δικτατορία, είναι μάταιη κάθε μας προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι τζιχαντιστές τρομοκράτες πιστεύουν ότι υπηρετούν το Καλό, όταν επιτίθενται εναντίον της Δύσης. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους κακό και το ίδιο πιστεύουν και όσοι τους θαυμάζουν. Όσοι τρομοκράτες σκοτώνονται είναι μάρτυρες, ήρωες και αναμφίβολα πάνε μετά στον Παράδεισο. Όλοι αυτοί υπηρετούν το Καλό, όπως το καταλαβαίνει το πρωτόγονο μυαλό τους.

Η σύγκρουση λοιπόν που βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις μέρες μας είναι ανάλογα με την οπτική γωνία μας:

α) Σύγκρουση μεταξύ καλών ισλαμιστών και κακών δυτικών.

β) Σύγκρουση μεταξύ καλών δυτικών και κακών ισλαμιστών.

γ) Σύγκρουση μεταξύ δύο μορφών του Καλού, μιας καθυστερημένης μορφής και μιας πιο εξελιγμένης.

Και άλλη μία παράμετρος που πρέπει να λάβουμε υπόψη:

Ποιον ονομάζει  κακό μια κοινωνία; Ονομάζει αυτόν που δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις επικρατούσες ιδέες περί Καλού και προβαίνει σε πράξεις που η Ηθική της κοινωνίας του καταδικάζει.

Στην εξελιγμένη κοινωνία μας υπάρχουν «κακοί» που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να εκπολιτιστούν στο βαθμό που έχουμε εκπολιτιστεί εμείς οι υπόλοιποι. Έχουν μείνει πίσω, είναι ένα είδος πρωτόγονων που βρέθηκαν να ζουν ανάμεσα σε εξελιγμένους ανθρώπους.

Τους πρωτόγονους αυτούς θα τους δούμε να δρουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ο εκπολιτισμός τους είναι επίπλαστος. Κάτω από την επιφάνεια υπάρχει ένας ακατέργαστος άνθρωπος. Θα διαπράξουν το κακό αδιαφορώντας για το άδικο και για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν στους άλλους. Έχουν ένα κώδικα ηθικής που ταιριάζει στις πρωτόγονες παρορμήσεις τους, γιατί κώδικα ηθικής έχουμε όλοι, ακόμα και οι κακούργοι στις φυλακές έχουν τον δικό τους.

Κανείς δεν πιστεύει ότι είναι κακός. Και αυτός που κάνει το κακό, έχει έτοιμες τις απαντήσεις του και τις δικαιολογίες του.

Κάπου εδώ πρέπει να προσθέσουμε και το 3-5% του πληθυσμού που πάσχει από ψυχικές διαταραχές και που βρίσκει ευχαρίστηση στη θηριωδία. Οι ψυχικά διαταραγμένοι θα βασανίσουν και θα σκοτώσουν, χωρίς συναίσθηση ότι κάνουν κάτι κακό. Το μόνο που καταλαβαίνουν είναι ότι, αν συλληφθούν, θα τιμωρηθούν.

Η ισλαμιστική τρομοκρατία έχει στους κόλπους της όλα αυτά τα λουλούδια: πρωτόγονους που πιστεύουν ότι υπηρετούν το Καλό και παράφρονες που έχουν μια άριστη δικαιολογία για να αιματοκυλήσουν τον κόσμο. Εξάλλου μια καθυστερημένη κοινωνία είναι εξοικειωμένη με αποτρόπαιες εικόνες τιμωρίας των παραβατών της. Με λάβαρο λοιπόν τον αγώνα κατά των άπιστων δυτικών μπορούν να κάνουν ό,τι φριχτό τούς έρθει στο μυαλό. Κανείς δεν θα τους μαλώσει και όλοι θα τους επαινέσουν.

Αλλά και άτομα ψυχικά άρρωστα που ζουν στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες σαγηνεύονται από τα συνθήματα μίσους και σφαγής που εκπέμπουν οι φανατισμένοι ομόθρησκοί τους και ταυτίζουν την ψυχική τους αρρώστια με την πίστη στο Ισλάμ. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, είναι ανισόρροποι και τα συνθήματα αυτά πυροδοτούν τη μανία τους για φόνο.

Και ας σημειώσουμε και το εξής: οι ανισόρροποι που σκοτώνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και όποιον άλλον βρουν μπροστά τους, συνήθως μετά αυτοκτονούν. Το ίδιο περίπου κάνουν και οι ανισόρροποι τζιχαντιστές: κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας με το «ευγενές» πρόσχημα ότι υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσιά τους, αλλά κατά βάθος επιζητούν τον θάνατο. Επειδή είναι ανισόρροποι.

Αν θα θέλαμε λοιπόν να ορίσουμε τη βαθύτερη ουσία του Κακού που βλέπουμε να αιματοκυλά τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα λέγαμε ότι αυτή οφείλεται:

α) στην πρωτόγονη θρησκευτική πίστη ακραίων ισλαμιστών που θεωρούν ότι έτσι υπηρετούν το Καλό – αυτό που κρίνουν εκείνοι ότι είναι καλό

β) στην πρωτόγονη δοξασία τους ότι, αν σκοτωθούν, θα πάνε σε κάποιο παράδεισο ως μάρτυρες

γ) στην πρωτόγονη ηθική τους, σύμφωνα με την οποία οι  θηριωδίες τους είναι απόδοση δικαιοσύνης

δ) στην παραφροσύνη ορισμένων που καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της πίστης τους.