"Κόκκινο το φεγγάρι..."

Κόκκινο το φεγγάρι,

μαύρη η θάλασσα,

μια Φύση αθόρυβη,

τεράστια,

με σχέδια μυστικά

έπλεκε τον ιστό της

και μας κοίταζε.

Αλλά εμείς ανέμελοι

είχαμε στήσει το δικό μας κόσμο

κάτω από φώτα ηλεκτρικά

γελώντας, πίνοντας

και απαγγέλλοντας ποιήματα.

Και το φεγγάρι κατακόκκινο

και η θάλασσα κατάμαυρη

λίγο πιο πέρα έστεκαν,

μια επικίνδυνη υπερδύναμη,

σιωπηλή

που έπλεκε ερήμην  μας

τα μυστικά της σχέδια.

Κι εμείς

ποιήματα απαγγέλλαμε

πίνοντας μπίρες.

Τόσο πολύ αποκομμένοι

από τη Μητέρα

ήμασταν.