Άρον την υπόληψιν (διήγημα)

 H κατάθλιψη έχει διάφορα συμπτώματα.

 Εγώ έχω τα εξής: ακατάσχετη λαιμαργία και ακατάσχετο κάπνισμα, αϋπνία και γενικότερες διαταραχές του ύπνου, τεμπελιά, αγοραφοβία, τάσεις απομόνωσης και αυτοκτονικές σκέψεις.

Με αυτό τον εξοπλισμό έπρεπε να περάσω τρεις περίπου εβδομάδες, όσο να τελειώσει η θερινή άδειά μου και να μπω ξανά στους γνωστούς ρυθμούς της εργασίας, οπότε η κατάθλιψη θα υποχρεωνόταν να υποχωρήσει στα σκοτεινά λαγούμια της και να μ’ αφήσει ήσυχη μέχρι τα Χριστούγεννα.

"Πολλές οι μεταμέλειες..."

Πολλές οι μεταμέλειες

τώρα

την εποχή του απολογισμού,

κυρίως

για τους μάταιους έρωτες,

για τα ανόητα λόγια

που ανταλλάχθηκαν,

για τις ηδονές

που ξεχάστηκαν.

Μόνο κάτι αναμνήσεις

έχουν απομείνει

μάλλον ντροπιαστικές,

κάτι σκηνές

γελοίες,

ένας απόλυτα

σπαταλημένος χρόνος

προς τη Μητέρα Φύση

που δικαίως με μισεί,

δικαίως με απεχθάνεται,

εφόσον

δεν αναπαράχθηκα.

Άδικα επομένως

με είχε ρίξει

στις κραιπάλες,

είχε ζαλίσει το μυαλό μου,

με εξέθεσε

σε άσκοπες υπερβολές

αυτή η ματαιόδοξη Μητέρα.

Ναι στη νόμιμη άμβλωση.

Σε ένα κόσμο όπου η ανθρώπινη ζωή ( και η ζωή γενικώς) δοκιμάζεται με παντοίους τρόπους, θα περίμενε κανείς ότι θα αντιμετωπίζαμε με περισσότερη λογική και ψυχραιμία το θέμα της άμβλωσης.

Αν και στην Ελλάδα σχετικά λίγοι (αλλά όχι αμελητέοι ) είναι οι φανατικοί κατά των αμβλώσεων, σε άλλες χώρες το ποσοστό τους είναι μεγαλύτερο ή εν πάση περιπτώσει κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο, ώστε να μας αναγκάσουν να τους προσέξουμε.

Αποφασισμένος (μικρό διήγημα)

Εκείνο το πρωί σηκώθηκε από το κρεβάτι αποφασισμένος να βγει επιτέλους έξω. Πρώτα θα έπαιρνε το πρωινό του, θα διάβαζε λίγο και μετά θα ντυνόταν και θα έβγαινε. Θα έκανε βόλτα στους δρόμους, θα χάζευε, θα έπινε ένα καφέ σε κάποια καφετέρια και γυρίζοντας πίσω θα ψώνιζε από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς του κάτι λίγα χρειώδη, φρούτα, ψωμί και γάλα οπωσδήποτε.

Ποίηση ερωτική και διαχρονική

Εφτά ερωτικά ποιήματα Ελλήνων ποιητών των ελληνιστικών και ελληνορωμαϊκών χρόνων.

 

Ένας νεαρός  φλερτάρει μια νοστιμούλα στον δρόμο:

"Κι έλιωνε με συνέπεια το κορμί..."

Ήρθε αθόρυβα η άνοιξη

κι άνθισαν πάλι ευγενικά

τα λουλουδάκια του αγρού

τα μωβ τα κίτρινα και τα λευκά

και φούντωσε απ’ τις βροχές

το πράσινο χορτάρι.

Τριγύρω ησυχία.

Μόνο κελαηδισμοί πουλιών

ακούγονταν

και το τοπίο ειρηνικά ακολουθούσε

τις προσταγές της αναγεννημένης εποχής

-τοπίο αδιάφορο

για το κορμί

που ξεχασμένο

από Θεό και από ανθρώπους

έλιωνε αργά

μέσα στο φως.

Τις νύχτες

ήταν σκοτεινός ο ουρανός.

Κάποια στιγμή

από τη συννεφιά ξεπρόβαλλε

ένα άστρο

ύστερα χάνονταν απότομα.

Και τα τριζόνια

ρυθμικά μετρούσαν

το πέρασμα του χρόνου

μια νύχτα

δύο

πέντε

δέκα

είκοσι

τριάντα...

Ένα αδέσποτο σκυλί

σκυφτό

πέρασε από δίπλα

οσμίστηκε τροφή

και κάρφωσε

τα κοφτερά του δόντια στο κορμί

που πια δεν είχε τίποτε να πει.

Πρώτα φαγώθηκαν τα αισθήματά του

ύστερα οι σκέψεις του

μετά οι αναμνήσεις του

τα σχέδια και τα όνειρά του.

Απόμεινε πια ένα κουφάρι

που σάπιζε αργά

μέσα στην ξαναμμένη άνοιξη

την πράσινη

την καταπράσινη άνοιξη

με τους μικρούς θορύβους της ζωής

στον κόρφο της.

Ωραία και αλαζονική εκείνη

το ανέχθηκε

με συγκατάβαση σοφή.

Κι έλιωνε με συνέπεια

το κορμί

γινόταν μέρος

του τρελού οργασμού της.