Άστεγοι: ξένοι στην ίδια πόλη

 Το θέαμα ανθρώπων εξαθλιωμένων, τυλιγμένων με κουβέρτες που κοιμούνται κουλουριασμένοι σε παγκάκια και σε πεζοδρόμια δεν μπορεί παρά να μας προκαλεί θλιβερές σκέψεις. Αν και πάντα υπήρχαν άστεγοι, μόνο τώρα που πλήθυναν, έγιναν αντικείμενο της συμπάθειάς μας.

Σχεδόν οι μισοί από αυτούς οφείλουν την ατυχία τους στην οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα μας: απόλυση από την εργασία, χρέη και δυσβάστακτα έξοδα τούς οδήγησαν στον δρόμο.  Κάποιοι  έχουν μεν εργασία αλλά με πολύ μικρές απολαβές που δεν επαρκούν να καλύψουν τα τρέχοντα έξοδα ενός σπιτιού. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ο αναλφαβητισμός παίζουν κι αυτά το ρόλο τους.

Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι που κάποιοι άνθρωποι καταλήγουν άστεγοι:

"Έναν ήχο κι ένα σχήμα..."

Είναι που το τραπέζι

η καρέκλα

και η τριανταφυλλιά

ο αέρας

και η σκόνη που σηκώνει

και οι φωνές

που ηχούν στα αυτιά μας

οι ώρες

όπως τις δείχνουν

τα ρολόγια

οι ομοιοκαταληξίες

οι αιματοχυσίες

οι έρωτες

και οι νεκρώσιμες ακολουθίες

τα συνθήματα

τα βραχυπρόθεσμά μας σχέδια

και οι πολύ προσωπικές μας

εξομολογήσεις

και τα συμβάντα γενικώς

που αναταράσσουν

και θολώνουν τα τοπία

είναι που όλα αυτά

κάτι σκεπάζουν

και είναι σοβαρό

κάτι αποκρύπτουν

και είναι σπουδαίο

έναν ήχο

κι ένα σχήμα

που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Σχολικός εκφοβισμός

«-Έχετε πολλά μαυράκια, Αλβανάκια, Ρωσάκια στο σχολείο;

-Όχι, μπαμπά, μόνο παιδάκια έχουμε».

Θα το έχετε δει το σχετικό εικονίδιο, κυκλοφορεί πολύ στο φβ. Και το μήνυμά του είναι σαφές: τα παιδιά δεν κάνουν διακρίσεις. Τα παιδιά δεν είναι ρατσιστές, όπως είναι οι μεγάλοι. Τα παιδιά είναι αθώα. Τα παιδιά είναι αμόλυντα από τις κακόβουλες ιδέες των μεγάλων. Τα παιδιά μάς δίνουν το παράδειγμα.

Καλά.

Εγώ πάντως μπήκα στον πειρασμό να συνεχίσω τον φανταστικό αυτό διάλογο μεταξύ του παιδιού και του μπαμπά του:

Η ωδή της απαγορευμένης αγάπης

Α΄

Εδώ είμαι,

να’ μαι,

ξανάγινα μικρή και τιποτένια,

αρχέγονη έγινα,

διονυσιακή,

από όλα αποκομμένη

- τώρα κάπου, απύθμενα μακριά

ο πόνος του κόσμου

σαν ανώδυνη ομίχλη σαλεύει-

κυλιέμαι ξαναμμένη

και γεμίζω χώματα

και αποξηραμένα φυλλαράκια.

Ηλία Γ. Προβόπουλου: «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων»

«Σαν τέλειωσαν όλα, γυρίσαμε στο χωριό. Δεν είχαμε τίποτα να φέρουμε πίσω εκτός από τις κουβερτούλες μας. Ούτε το γάιδαρο, γιατί τον πήραν οι αντάρτες μαζί με τη Μαριγούλα.  Πάει κι αυτός στον αγώνα!!! Τι να βρούμε εδώ;  Τα σπίτια ταλαιπωρημένα. Στο δικό μας άναβαν φωτιά μέσα οι αντάρτες και έκαψαν το πάτωμα. Στην αρχή το σπίτι το αφήσαμε όπως το βρήκαμε και το φτιάξαμε αργότερα. Ξεκινήσαμε με τα σκαπάνια όλη η οικογένεια και πήραμε όλα τα χωράφια με τη σειρά και τα σκάψαμε... Τον πρώτο χρόνο μάς βοήθησε και η Πρόνοια με κάτι λίγα τρόφιμα που μας έδινε... Τη δεύτερη χρονιά πήγαμε καλύτερα. Πήραμε και μια γελάδα και με ένα γάιδαρο κάναμε χωράφι. Γέννησε η γελάδα, κρατήσαμε το μοσχάρι κι έτσι κάναμε δικό μας ζευγάρι για το όργωμα... Σιγά-σιγά φτιάξαμε και κοπάδι, αγοράσαμε γίδια, πρόβατα, γελάδια... Είχαμε τα κήπια μας, είχαμε τα πράματά μας. Να σφάξουμε κατσίκι όμως τότε όπως σφάζουμε σήμερα; Με τίποτα. Μόνο αν ψόφαγε κανένα. Ήμουν έγκυος στο Γιώργο και ψόφησε ένα κατσίκι και του λέω: «κόψε μου ένα κομματάκι να ψήσω»... Έκοψε, αλλά δεν το έφαγα. Το πέταξα.... Μπορεί να μην είχαμε κρέας, αλλά δεν τα τρώγαμε αυτά που ψόφαγαν. Μόνο αν σκοτωνόταν κανένα στα βράχια ή έπεφτε στο ρέμα το τρώγαμε».

Εσύ τι είσαι, Δυτικός ή Ανατολικός, Βόρειος ή Νότιος;

Το διήγημα «Η μεγάλη ησυχία» το είχα γράψει τη δεκαετία του 80 και είχα στο νου μου τον ψυχρό πόλεμο που ακόμα ήταν στο φόρτε του.  Οι μεν Ανατολικοί συμβόλιζαν το Ανατολικό Μπλοκ, οι δε Δυτικοί τον Δυτικό Κόσμο. Οι Βόρειοι συμβόλιζαν τις ευημερούσες και αδιάφορες δημοκρατίες της βόρειας Ευρώπης και οι Νότιοι όλα εκείνα τα φτωχά κράτη που  ήταν πιόνι στον πόλεμο μεταξύ Κομμουνισμού και Καπιταλισμού.

Το διήγημα το περιέλαβα στη συλλογή μου  «Οι πόρτες»  το 2010, όταν πια το Ανατολικό Μπλοκ ήταν παρελθόν. Αναγκαστικά έκανα μερικές διορθώσεις για να ανταποκρίνεται στην νέα πραγματικότητα. Έτσι οι μεν Δυτικοί συνέχισαν να συμβολίζουν τον Δυτικό Κόσμο, οι Βόρειοι και οι Νότιοι ομοίως συμβόλιζαν τις βόρειες δημοκρατίες και τα φτωχά κράτη αντιστοίχως, οι Ανατολικοί όμως τώρα συμβόλιζαν τους φανατικούς Ισλαμιστές.

Εδώ και μερικές μέρες σκέφτομαι ότι τούτο εδώ το διήγημα μπορεί μια χαρά να συμβολίσει και την πραγματικότητα που ζούμε εμείς οι Έλληνες στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό.

Φταίνε οι λαοί για τα λάθη των προγόνων τους;

Κάποτε, πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, οι Πέρσες ήρθαν στην Ελλάδα με σκοπό να την υποδουλώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Θα έπρεπε άραγε να μισούμε τους σημερινούς απογόνους τους για τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των προγόνων τους;

Τα ίδια έκαναν λίγους αιώνες αργότερα και οι Ρωμαίοι. Αυτοί μάλιστα τα κατάφεραν και μας έκαναν τελικά ρωμαϊκή επαρχία. Να μισούμε τώρα τους απογόνους τους Ιταλούς;

Όχι στα φρικαλέα βίντεο του ISIS

 Οι ψυχοπαθείς βάρβαροι του ISIS συνεχίζουν το έργο τους: αποκεφαλίζουν αιχμαλώτους, βιντεοσκοπούν τη θηριωδία και την ανεβάζουν στο διαδίκτυο.

Ο σκοπός τους είναι σαφής: θέλουν να ενσπείρουν τον φόβο και τον τρόμο στον κόσμο. Αγνοούν φυσικά ότι παράλληλα προκαλούν την αηδία και την περιφρόνηση του κόσμου,  δεν καταλαβαίνουν ότι κανείς άνθρωπος με τα σωστά του δεν πρόκειται να τους δώσει δίκιο.