Φταίνε οι λαοί για τα λάθη των προγόνων τους;

Κάποτε, πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, οι Πέρσες ήρθαν στην Ελλάδα με σκοπό να την υποδουλώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Θα έπρεπε άραγε να μισούμε τους σημερινούς απογόνους τους για τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των προγόνων τους;

Τα ίδια έκαναν λίγους αιώνες αργότερα και οι Ρωμαίοι. Αυτοί μάλιστα τα κατάφεραν και μας έκαναν τελικά ρωμαϊκή επαρχία. Να μισούμε τώρα τους απογόνους τους Ιταλούς;

Πολύ αργότερα ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και οι Έλληνες υποδουλώθηκαν στους Τούρκους.  Πριν δύο αιώνες οι πρόγονοί μας ξεσηκώθηκαν και ανέκτησαν την ελευθερία τους. Να μισούμε τους απογόνους του Μωάμεθ του Πορθητή και του  Δράμαλη, επειδή υποδούλωσαν τους δικούς μας προγόνους;

Το 1940 οι Ιταλοί και μετά οι Γερμανοί επιτέθηκαν στη χώρα μας και οι πατεράδες και οι παππούδες μας υπέφεραν τα πάνδεινα στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Να μισούμε τώρα τα παιδιά και τα εγγόνια τους για τα βάσανα των πατεράδων και των παππούδων μας;

Κατά πόσον οι λαοί είναι υπεύθυνοι για τα λάθη των προγόνων τους; Είναι σωστό και προπάντων ηθικό να χρεώνουμε σε ανθρώπους που δεν έφταιξαν σε τίποτα τις εγκληματικές ενέργειες των προηγούμενων γενεών;

Με αυτή τη λογική πρέπει να τιμωρούμε τα παιδιά και τα εγγόνια του δολοφόνου μαζί με τον δολοφόνο.

Βέβαια, όταν τα ιστορικά γεγονότα είναι πρόσφατα, έχουμε την τάση να κατηγορούμε συλλήβδην ένα λαό για αμαρτήματα που διέπραξαν οι άμεσοι πρόγονοί του.

Τα τραύματα των Ελλήνων παραδείγματος χάριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι νωπά και η οργή μας στρέφεται ενάντια στο σημερινό λαό των Τούρκων που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με ό,τι συνέβη τότε.

Το ίδιο γίνεται τώρα και με τους Γερμανούς. Οι σημερινοί Γερμανοί που στη μέγιστη πλειοψηφία τους γεννήθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή ήταν ανεύθυνα παιδιά τότε δεν έχουν καμιά σχέση με τις θηριωδίες των ναζιστών προγόνων τους. Η παγκόσμια αποδοκιμασία για τα έργα και τις ημέρες εκείνων των διεστραμμένων είναι για τους σημερινούς Γερμανούς πολύ βαρύ ιστορικό φορτίο. Ντρέπονται βαθύτατα γι’ αυτό. Όσοι τους υπενθυμίζουν τις ευθύνες τους για την τραγωδία του Β΄ ΠΠ  με στόχο να τους μειώσουν, μοιάζουν με εκείνους που φτύνουν τα παιδιά του δολοφόνου, λες και είναι αυτά υπαίτια για το φόνο. Αν οι σημερινοί Γερμανοί κάνουν λάθη, αυτά πρέπει να τους τονίζουμε. Γι’ αυτά είναι υπεύθυνοι και γι’ αυτά πρέπει να δώσουν εξηγήσεις.

Το ίδιο ισχύει και για τους «προαιώνιους εχθρούς» μας, τους Τούρκους. Το πράγμα εδώ θυμίζει βεντέτα. Οικογένειες αλληλοσκοτώνονται , επειδή υπάρχει μίσος μεταξύ τους, η δε αιτία του μίσους έχει χαθεί στο απροσδιόριστο παρελθόν. Οι νεότεροι γαλουχούνται με αυτό το μίσος και, όταν ενηλικιωθούν, παίρνουν την κουμπούρα και σκοτώνουν τον άλλο από την αντίπαλη οικογένεια.

Έτσι και με τους «προαιώνιους εχθρούς» μας, τους Τούρκους.  Οι μεγάλοι ενσταλάζουν στις ψυχές των νεότερων το μίσος για τον Τούρκο και, όταν αυτοί ενηλικιωθούν, είναι πολύ δύσκολο να δουν τον γείτονα με συμπάθεια.

Κάποιοι μάλιστα από μας γλιστρούν στην παγίδα του ρατσισμού: τέτοια είναι η ράτσα τους, λένε, δεν αλλάζουν αυτοί. Έτσι μιλούν για τους Γερμανούς ή τους Τούρκους, αλλά γίνονται έξαλλοι, αν ακούσουν κανέναν να κάνει το ίδιο λάθος για άλλες φυλετικές ομάδες (πχ Ρομά).

Κι όμως, στην πράξη βλέπουμε να γίνονται άλλα: Όταν γνωρίζουμε από κοντά ένα Γερμανό ή ένα Τούρκο, είμαστε φιλικοί μαζί τους, όπως κι εκείνοι μαζί μας, αναπτύσσουμε σχέσεις, συμπάθειες, ακόμα και έρωτες γεννιούνται και γάμοι γίνονται.

Ναι, θα πείτε, εμείς δεν έχουμε τίποτα με τον απλό Γερμανό ή  τον Τούρκο. Με την πολιτική που ασκούν οι κυβερνήσεις τους έχουμε πρόβλημα.

Ε, τότε ας εστιάσουμε τα παράπονά μας στην πολιτική των σημερινών κυβερνήσεων και ας αφήσουμε απέξω τον Δράμαλη, τον Κιουταχή, τον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς.