Ευτυχία

Πολλά ανά τους αιώνες έχουν γραφτεί για την ευτυχία και ο άνθρωπος, μολονότι ποτέ δεν τη βρήκε, εξακολουθεί να γράφει γι’ αυτήν και να επιμένει ότι κάποτε θα τη βρει.

Ανόητη μου φαίνεται αυτή η επιμονή του  και στερούμενη σοφίας, εφόσον ξέρει  πολύ καλά ότι η ευτυχία είναι μια ωραία λέξη που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ευτυχία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας και τέτοιες έχουμε όλοι μας ζήσει. Αλλά παρατεταμένη, ισόβια ευτυχία δεν υπάρχει, διότι δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο από τον Δημιουργό ή τη Φύση ή την Τυχαιότητα.

Ο διασκεδαστής (διήγημα)

Καθόμασταν στην παραλία και συζητούσαμε και όλα ήταν καλά. Στην πόλη είχε ζέστη, αλλά εδώ είχε δροσιά. Τρώγαμε θαλασσινά και πίναμε μπύρες. Μετά βαρεθήκαμε, μπήκαμε στα αυτοκίνητά μας και γυρίσαμε στην πόλη.

Εδώ τώρα το διαμέρισμα είναι σκοτεινό και ζεστό. Τέλειωσαν τώρα εδώ οι παραισθήσεις και οι ψευδαισθήσεις. Ο εαυτός μου με περίμενε ακίνητος, απλωμένος στα σταχτοδοχεία, τα ποτήρια, τα τραπέζια, τις καρέκλες. Δεν του είπα τίποτα, εξάλλου τα ήξερε όλα. Μπήκα μέσα και κλείδωσα έξω τον κόσμο.

Η κακοποίηση των ζώων στην Ελλάδα

Στη δεκαετία του 80 δούλευα σε ένα σχολείο που είχε πολλές τζαμαρίες. Τα σπουργίτια έμπαιναν συχνά μέσα στο κτήριο και μετά παγιδεύονταν, δεν μπορούσαν  να ξαναβγούν και χτυπιούνταν πάνω στα τζάμια. Θυμάμαι κάποτε που ζήτησα τη βοήθεια των συναδέλφων μου για να βγάλουμε έξω κάποιο σπουργίτι κι εκείνοι χαμογέλασαν κάπως ειρωνικά, κάπως συγκαταβατικά για τη γραφική αυτή ευαισθησία μου. Είκοσι χρόνια αργότερα άλλοι  συνάδελφοί μου στο ίδιο σχολείο έσπευδαν να βοηθήσουν τα παγιδευμένα πουλιά να βγουν έξω.

Τι συνέβη και άλλαξε η νοοτροπία μας απέναντι στα ζώα; Πολύ απλό: πάψαμε να είμαστε πεινασμένοι και τριτοκοσμικοί.

"Ω, οι ωραίες μέρες που έρχονται..."

Ω, οι ωραίες μέρες που έρχονται

ήσυχες

άδειες

χωρίς νόημα

χωρίς βαριά αισθήματα

σαν κατακάθι

είναι αυτή η ηλικία της σοφίας

πηχτό και σκούρο

και άγευστο

όμως ο πόνος

έχει πια εκδιωχθεί.

Τα δάκρυα της Αλεξίας

Η Αλεξία υπήρξε μάλλον άτυχη στη ζωή της. Μεγάλωσε με μια μητέρα ανταγωνιστική που φρόντιζε να την ταπεινώνει σε όλους τους τομείς, μια γυναίκα με ναρκισσιστική συμπεριφορά που δεν αναγνώρισε ποτέ τα πολλά ταλέντα και τα χαρίσματα της κόρης της.

Το αποτέλεσμα ήταν  η Αλεξία να αναπτύξει μεγαλώνοντας διάφορες νευρώσεις, εκ των οποίων η πιο ενδιαφέρουσα είναι ότι γελά ασταμάτητα για οτιδήποτε. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς συνδέονται το γέλιο με τη μητρική απόρριψη, αλλά εδώ ισχύει το γνωστό «η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος».

«Καλιφόρνια ντρίμιν»: Νεαροί χωρίς προσανατολισμό

Το θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Καλιφόρνια ντρίμιν» είναι μια σάτιρα πάνω σε μια κατηγορία νεαρών που αρνούνται να μπουν στη ζωή, αρνούνται δηλαδή να ενηλικιωθούν.

Όλοι έχουμε λίγο πολύ γνωρίσει τέτοιους νεαρούς. Είναι παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς απαγορεύσεις, χωρίς καμιά πίεση, χωρίς καμιά ουσιαστική υπόδειξη. Γι’ αυτούς η ζωή είναι μια βαρετή υπόθεση, επειδή όλα τα είχαν εξ αρχής και για τίποτα δεν κοπίασαν. Γι’ αυτούς η ζωή, όταν βγαίνουν από το καβούκι της οικογένειας, είναι μια ενοχλητική υπόθεση, διότι απαιτεί και οι νεαροί δεν έχουν καμιά διάθεση να προσφέρουν. Γι’ αυτούς η ζωή είναι μια αυτονόητη ευτυχία που αδίκως τη στερούνται.