Τα δάκρυα της Αλεξίας

Η Αλεξία υπήρξε μάλλον άτυχη στη ζωή της. Μεγάλωσε με μια μητέρα ανταγωνιστική που φρόντιζε να την ταπεινώνει σε όλους τους τομείς, μια γυναίκα με ναρκισσιστική συμπεριφορά που δεν αναγνώρισε ποτέ τα πολλά ταλέντα και τα χαρίσματα της κόρης της.

Το αποτέλεσμα ήταν  η Αλεξία να αναπτύξει μεγαλώνοντας διάφορες νευρώσεις, εκ των οποίων η πιο ενδιαφέρουσα είναι ότι γελά ασταμάτητα για οτιδήποτε. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς συνδέονται το γέλιο με τη μητρική απόρριψη, αλλά εδώ ισχύει το γνωστό «η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος».

Μια άλλη νεύρωση της Αλεξίας  είναι να θέλει να αποδείξει σε όλους πόσο έξυπνη είναι. Πράγματι είναι μια έξυπνη γυναίκα, όμως εδώ τώρα πρόκειται για νεύρωση και όχι για το φυσικό της χάρισμα ακριβώς. Η  Αλεξία βρίσκεται συνέχεια στην τσίτα για να πείσει τους άλλους ότι είναι πολύ έξυπνη, κάτι που ως γνωστόν δεν χρειάζεται απόδειξη για όσους είναι έξυπνοι. Έτσι, εκτός από τα γέλια της κάθε λίγο και λιγάκι, πετά συνέχεια έξυπνες ή εξυπνακίστικες ατάκες για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των άλλων που θα πουν ασφαλώς ότι η Αλεξία μας είναι μια πολύ ευχάριστη και έξυπνη προσωπικότητα.

Εκτός από έξυπνη η Αλεξία αγωνίζεται να αποδείξει σε όλο τον κόσμο ότι έχει πολλές και σπάνιες γνώσεις πάνω σε άπειρα θέματα. Επειδή όμως δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένη, οι πραγματικές γνώσεις της συγχέονται με ιδεοληψίες, προλήψεις και μικροαστικές ιδέες. Επί πλέον έχει την ολέθρια τάση να προσπαθεί να επιδείξει αυτό τον αχταρμά σε μορφωμένους ανθρώπους και ενίοτε να τους διορθώσει κιόλας, αν κρίνει ότι πιστεύουν κάτι λάθος. Με τον τρόπο αυτό άλλοτε γίνεται γραφική και άλλοτε ενοχλητική. Αλλά εκείνη δεν μπορεί να το καταλάβει κι ας είναι έξυπνη. Επειδή εδώ προέχει, είναι αδήριτη ανάγκη της, να αποδείξει σε όλο τον κόσμο πόσο σημαντική είναι.

Η Αλεξία είναι και καλόβολη, τουλάχιστον αυτό θέλει να περάσει στους γύρω της. Οι άλλοι μπορεί καμιά φορά να είναι αγενείς απέναντί της ή να την προσβάλουν ολοφάνερα. Εκείνη θα χαμογελάσει και θα απαντήσει με μια εξυπνακίστικη ατάκα. Έτσι θα αποδείξει σε όλους ότι είναι ανώτερη και δεν κρατά κακία. Οι άλλοι μπορεί να το πιστέψουν αυτό στην αρχή, με το χρόνο όμως θα πάψουν να της δίνουν σημασία. Θα τη θεωρήσουν αμελητέα τελικά, εφόσον αρνείται να υπερασπίσει τον εαυτό της. Η αλήθεια όμως είναι ότι η Αλεξία δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί σε κανέναν, γιατί δεν έχει άμυνες, τις έχει καταστρέψει ολοσχερώς η απορριπτική μητέρα της.

Η Αλεξία έχει μάθει να ζει ως αμελητέα σε ένα κόσμο που θεωρεί ότι είναι κατώτερός της σε γενικές γραμμές. Καθώς επιδεικνύει αυτή την παράξενη μεγαλοθυμία, οι άλλοι την ανέχονται, αλλά δεν την υπολογίζουν. Εκείνη πάλι πιστεύει ότι οι άλλοι  γνωρίζουν πολύ καλά την αξία της, αλλά για διάφορους και ποικίλους λόγους δεν την επιθυμούν στις παρέες τους.

Μια ακόμα ιδιότητά της είναι η κολακεία. Η Αλεξία σκορπά αφειδώς κολακείες προς πάσα κατεύθυνση. Ξέρει ότι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς  στα γλυκόλογα και κάνει χρήση αυτής της αδυναμίας τους στο έπακρο. Με τον τρόπο αυτό παρουσιάζεται γλυκιά και ανιδιοτελής ελπίζοντας να κερδίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν τα καταφέρνει κι άσχημα, μόνο που με τις πολλές κολακείες χάνει την αξιοπρέπειά της, κάτι που  προτιμά να παραβλέπει. Εξάλλου αυτό που προέχει γι’ αυτήν είναι να την αγαπήσουν οι άλλοι και να τη θαυμάσουν. Ας πάει στο διάολο η αξιοπρέπεια λοιπόν.

Καθώς βρίσκεται σε ένα συνεχή αγώνα να αποδεικνύει ανά πάσα στιγμή την αξία της, φροντίζει να πλησιάζει άτομα που ξεχωρίζουν από το σύνολο για κάποιο λόγο. Άτομα με καταγωγή αριστοκρατική ή πλούσια, άτομα που είναι γνωστά για την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα, άτομα με κοινωνική προβολή γενικώς. Έχει αναπτύξει με τα χρόνια ειδικές τεχνικές προσέγγισης που περιλαμβάνουν την απροκάλυπτη κολακεία μαζί με τις εξυπνακίστικες ατάκες της και την παράθεση γνώσεων που θα ανεβάσουν το πρεστίζ της. Όσοι δέχονται αυτή την επίθεση φιλίας αντιδρούν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι αδιαφορούν και η επίθεση φιλίας πάει στο βρόντο. Κάποιοι άλλοι καταδέχονται να της ρίξουν μια ματιά και αυτό είναι αρκετό για την Αλεξία. Μερικοί την ανέχονται στη ζωή τους, κατά βάθος τη θεωρούν μια ακίνδυνη γελωτοποιό, και τότε η Αλεξία είναι πολύ ευτυχισμένη και διαλαλεί σε όλους τη διακεκριμένη φιλία της με τον διάσημο Τάδε.

Προς ολοκλήρωση της ψεύτικης εικόνας  που εμφανίζει προς τα έξω η Αλεξία διανθίζει τις κουβέντες της με διάφορα ψεματάκια που κι αυτά με τον τρόπο τους ανεβάζουν κάποιους πόντους το πρεστίζ της. Έτσι, μια δύσκολη μέρα με τρεχάματα και δυσάρεστες συναντήσεις που δεν τις αντέχει το νευρικό της σύστημα και χρειάζεται τα ψυχοφάρμακά της για να τα βγάλει πέρα, η Αλεξία τη βαφτίζει μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα που θα βγει να βολτάρει στους δρόμους για να την απολαύσει. Αυτό ανακοινώνει χαρούμενα στους διαδικτυακούς φίλους της.  Κι ένα άδειο σαββατόβραδο που πάλι θα περάσει μόνη, μια και δεν έχει πού να πάει, αυτή θα το γεμίσει με μια φανταστική παρέα που θα έρθει στο σπίτι της για μακαρονάδα και για ταινία στο dvd. Αυτό ανακοινώνει ανέμελα στους διαδικτυακούς φίλους της. Ανώδυνα ψεματάκια φυσικά αλλά τόσο θλιβερά, ειδικά όταν ξέρεις ποιο είναι το κίνητρό τους.

Υπάρχουν όμως στιγμές που η Αλεξία ζορίζεται άσχημα. Μέσα στο μυαλό της κυκλοφορούν πλήθος ανομολόγητοι φόβοι και φοβίες, φαντάσματα από τα παιδικά χρόνια, όταν ήταν ανυπεράσπιστη στα χέρια της ναρκισσίστριας μητέρας της. Για την Αλεξία ο καθένας μπορεί να είναι φορέας ενός τρομερού κινδύνου που θα διαλύσει την ψεύτικη ισορροπία της. Καθώς είναι ανίκανη να υπερασπίσει τον εαυτό της από μια τυχόν έξωθεν επίθεση, η καλύτερη λύση που έχει βρει είναι να καλοπιάνει τους πάντες. Αν σε συμπαθούν, γιατί να σου κάνουν κακό;

Όμως όλη αυτή η απελπισμένη προσπάθεια να την αγαπήσουν οι άλλοι και να τη θαυμάσουν έχει τον αντίχτυπό της στην ψυχική της ισορροπία. Καθώς δεν είναι ειλικρινής και δεν εκφράζει σε κανέναν τις προσωπικές της αδυναμίες, το προσωπείο αυτό της χαράς και της ανεμελιάς σπάει, όταν είναι μόνη της, και η Αλεξία καταφεύγει στα ψυχοφάρμακα για να μη διαλυθεί.

Γιατί η Αλεξία που δεν είναι κουτή, βλέπει ότι παρ’ όλα όσα κάνει, δεν έχει καταφέρει να αποχτήσει πραγματικές, ουσιαστικές φιλίες, βλέπει ότι παραμένει ένθετη στις ζωές των άλλων, ότι είναι κάτι σαν παραπληρωματική, σαν μπαλαντέρ. Και δυστυχώς αυτό το έχει πια συνηθίσει, καμιά προσπάθεια δεν κάνει να αλλάξει συμπεριφορά. Με τα χρόνια αυτή η στάση ζωής που ακολούθησε από παιδί έχει πια χτιστεί μέσα της, είναι αδύνατο να φερθεί διαφορετικά.

Θύμα μιας μητέρας απορριπτικής που ποτέ δεν της είπε μια καλή κουβέντα η Αλεξία θα πασχίζει σε όλη τη ζωή της να αγαπηθεί από τους ανθρώπους επιδεικνύοντας μια λάθος συμπεριφορά. Θα αναζητά απελπισμένα το μπράβο των άλλων και το θαυμασμό τους, αφού στο σπίτι της κανένα μπράβο δεν άκουσε ποτέ.

Και θα γελά ασταμάτητα μεταμφιέζοντας τα δάκρυά της σε νευρικά γέλια.