"Μια ζωγραφιά αγίας θα γίνω..."

Τώρα με μια γενναία πράξη,

 μια πληγωμένη πράξη

 μετά την άρνησή σου

 ως αναμάρτητη θ’ ανέβω

 στη σκοτεινή μου κόχη

 να σταθώ,

 ξανά μια ζωγραφιά θα γίνω

 να έρχονται οι αμαρτωλοί

 να προσκυνούν,

 να εξομολογούνται,

 μια ζωγραφιά αγίας θα γίνω

 να ακούω τα πάθη των ανθρώπων

 και να κατανοώ.

(1987)

Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:

http://bibliotheque.gr/?p=36807

Εθνικές εορτές και παρελάσεις

Είμαι πολύ περήφανη που οι πρόγονοί μου  πήραν τα όπλα κάποτε κι έδιωξαν τους Τούρκους από τον τόπο μας. Το είχαν επιχειρήσει και άλλες φορές στο παρελθόν, αλλά δεν τα είχαν καταφέρει. Αυτή τη φορά όμως, με νίκες και με ήττες, με φαγωμάρα και με μεγαλείο, αλλά και με τη βοήθεια των Ευρωπαίων προς το τέλος  οι πρόγονοι έδιωξαν τους Τούρκους από ένα μέρος της σημερινής Ελλάδας και έφτιαξαν το νέο ελληνικό κράτος.

Έχουμε επομένως κάθε λόγο οι επίγονοι να γιορτάζουμε την επέτειο της ανεξαρτησίας μας  και να τιμούμε τη μνήμη των αγωνιστών προγόνων μας.

Ως εδώ καλά.

Όμως τιμούμε τελικά τους αγωνιστές του 21 και τον αγώνα τους;

Ο Ανακριτής (διήγημα)

-Ήρθα εδώ για  να  δηλώσω ότι είμαι αθώα, είπα λαχανιασμένη στον ανακριτή.

Είχα ανέβει με τα πόδια τρέχοντας δυο ορόφους  και μου είχε κοπεί η ανάσα.

Αυτός με κοίταξε ατάραχος.

-Καθίστε, παρακαλώ. Θέλετε μήπως λίγο νερό;

-Ευχαριστώ, όχι.

Κάθισα απέναντί του και άφησα να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ξαναβρώ την κανονική αναπνοή μου. Ο ανακριτής με κοίταζε απαθής.

-Δεν έχω κάνει τίποτα  ενάντια στο νόμο, είπα. Όλες μου οι πράξεις είναι σύννομες. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Ο Γοδεφρείδος

 

Ο Γοδεφρείδος, ετών πενήντα πέντε, έζησε πολυτάραχη ζωή. 

Τώρα παροπλισμένος διηγείται σ’ αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν, τα πάθη και τις περιπέτειες, τους κινδύνους, τους έρωτες, τις δολοπλοκίες, τις μηχανορραφίες, τις ταραχές και τις ηδονές του.

         

Ιδίως οι νέοι, τι καλό ακροατήριο είναι! 

Τον ακούν με μάτια διψασμένα και υγρά κι η φαντασία τους οργιάζει.

Κι ο Γοδεφρείδος, όχι, ψέματα δεν λέει. 

Δεν παραλείπει τίποτα και δεν προσθέτει. 

Είναι αυθεντικός.

Τις νύχτες, όταν μένει μόνος, παίρνει τη λάμπα και πάει στον καθρέφτη.

Γοδεφρείδε, λέει του εαυτού του, τι γρήγορα που γέρασες. 

Και τι καλά που θα’ ταν να γύριζε απάνω κάτω ο χρόνος, 

να ξαναζούσες από την αρχή τις περιπέτειές σου.

Εδώ όμως, όταν μιλά του εαυτού του, 

ο Γοδεφρείδος ψεύδεται. 

Γιατί η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν έζησε σ’ ευτυχισμένη ένταση. 

Τα πάθη και τα μίση, οι έρωτες κι οι ηδονές του 

γίνανε όλα μέσα σε μια ομίχλη θλιβερή, αποπνιχτική.

Αχ, λέει ο ψεύτης Γοδεφρείδος στο είδωλό του, 

αχ, λέει και νοσταλγεί.

Και ο ανόητος δεν σκέφτεται 

πως κι αν ακόμα γύριζε απάνω κάτω ο χρόνος, 

με το που θα ξαναφτιαχνότανε το σκηνικό, 

θα ξεκινούσε αθόρυβα απ’ τον ορίζοντα η ομίχλη να τον κατακαλύψει.  

Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:

http://bibliotheque.gr/?p=36004

Η τρίτη ηλικία

Υπάρχει μια γενική αντίληψη ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι πρέπει να ζουν ήσυχα και καθημερινά, μέσα σε μια ειρηνική ρουτίνα, να παίρνουν τα φάρμακά τους, να λένε πέντε κουβέντες με το σύντροφό τους, να βλέπουν τηλεόραση και να κάθονται φρόνιμα στο σπίτι τους.  Έχουν εξάλλου κάθε δικαίωμα να το κάνουν, έζησαν τα νιάτα τους, δούλεψαν, έφτιαξαν οικογένεια, ό,τι συμβατικό απαιτεί η κοινωνία από τα μέλη της το έκαναν και τώρα κουρασμένοι από τη ζωή μπορούν να απολαύσουν τα χρόνια που τους απομένουν  μέσα στην ησυχία.

Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν διαφωνούν με αυτή την αντίληψη. Παίρνουν τη σύνταξή τους και αράζουν στον καναπέ. Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη, τίποτα δεν συμβαίνει, αλλά οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούν, γιατί χωρίς να το καταλαβαίνουν ζουν τώρα μέσα από τις ζωές των άλλων, των παιδιών τους και των εγγονιών τους. Ό,τι σπουδαίο και ενδιαφέρον γίνεται, αφορά τους απογόνους τους και οι ίδιοι με πηγαία συναισθήματα αγάπης συμμετέχουν στις ζωές τους, χαίρονται, ανησυχούν, νοιάζονται. Φυσικά μόνο με συναισθηματικό τρόπο επεμβαίνουν στις ξένες ζωές, επειδή οι ξένες ζωές αφορούν άλλους και εκείνοι οι άλλοι είναι οι υπεύθυνοι να λύσουν τα προσωπικά τους προβλήματα ή να αποφασίσουν τις όποιες αλλαγές στην καθημερινότητά τους.

Κριτική της ποιήτριας Χλόης Κουτσουμπέλη στο λογοτεχνικό περιοδικό Θράκα για την ποιητική συλλογή : «Νυχτώνει αργά».

 

ΚΑΙΤΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ: Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΕ ΚΑΘΟΛΙΚΟ

Το βαθύ παιδικό τραύμα πληγή, οι γονείς που κουβαλάμε μέσα μας ακόμα και μετά τον θάνατό τους και μας καθορίζουν, ο έρωτας πόνος, η μοναξιά ως πλανήτης και πατρίδα, ο χρόνος και το φευγαλέο της ύπαρξής μας, η ημερομηνία λήξης, η έλλειψη νοήματος, οι σκιές που μας περιτριγυρίζουν, δηλαδή όλα τα αιώνια θέματα που απασχόλησαν διαχρονικά την ποίηση αποτελούν τον άξονα αυτής της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Καίτης Βασιλάκου με τίτλο ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΑΡΓΑ, εκδόσεις Μανδραγόρας 2014.

"Ήρθες εσύ..."

Ήρθες Εσύ

κι απέναντί μου στάθηκες.

Πώς με θέλεις; ρώτησες.

Σε θέλω Αρχάγγελο με τη ρομφαία

με βλέμμα ανερμήνευτο

και ν’ αντηχεί η φωνή σου

ως τους εφτά ουρανούς.

Πώς με θέλεις;

ξαναρώτησες.

Σε θέλω

να έχεις δεκατρία πρόσωπα

και σώμα διάφανο

που να αλλάζει σχήματα

και διαθέσεις

κατά τις διαθέσεις μου.

Πώς με θέλεις;

ρώτησες ξανά.

Σε θέλω ένα βιβλίο

με μαγικές

με μυστικές τις συνταγές

για φίλτρα

για δεσίματα

για μαγγανείες

και με τις τελευταίες σελίδες του λευκές

να γράψω τον επίλογο εγώ

μες σε βαθιά κραυγή αγωνίας

και την ψυχή μου άφαντη.

Από τη συλλογή μου "Νυχτώνει αργά", εκδ. Μανδραγόρας.

Η ναρκισσίστρια μητέρα Β΄ Μέρος

Ένας ενήλικος που υπήρξε παιδί μιας ναρκισσιστικής μητέρας μπορεί να μην καταλάβει ποτέ ότι μεγάλωσε στα χέρια μιας άρρωστης γυναίκας. Μπορεί σε όλη τη ζωή του να πιστεύει ότι είχε μια σπουδαία μητέρα, απέναντι στην οποία αυτός υπήρξε ανεπαρκής και λίγος. Άλλοτε όμως καταλαβαίνει την αλήθεια και τότε η συνήθης αντίδραση είναι ένας απέραντος θυμός. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε έναν μίνι- ενήλικο που μεγάλωσε με ανεκπλήρωτες τις συναισθηματικές του ανάγκες, αποτέλεσμα μιας πολύ βαθιάς συναισθηματικής κακοποίησης. Τόσο ο γιος όσο και η κόρη μιας τέτοιας γυναίκας πρέπει τώρα να διαχειριστούν ένα έλλειμμα μητρικής φροντίδας.