Σενάρια επιστημονικής φαντασίας

Είναι χρόνια τώρα που τα καιρικά φαινόμενα έχουν γίνει ακραία σε όλες σχεδόν τις περιοχές του κόσμου.

Στην αρχή, θυμάμαι, εμείς οι απλοί άνθρωποι παρακολουθούσαμε με ανησυχία τις ραγδαίες βροχές στον τόπο μας και τις πλημμύρες που ακολουθούσαν και ακούγαμε με καχυποψία τους μετεωρολόγους που έβγαιναν κατόπιν στην τηλεόραση και μας καθησύχαζαν: «Αυτά είναι συνήθη καιρικά φαινόμενα, συμβαίνουν κάθε τόσο».

«Μας δουλεύουν» μου είπε κάποτε ένας φίλος. «Προσπαθούν να μας αποβλακώσουν. Λες και δεν έχουμε κρίση εμείς να καταλάβουμε τι γίνεται».

Ο φίλος αυτός, κομμουνιστής κατά την ιδεολογία, είχε άλλη άποψη: Το κλίμα της Γης έχει διαταραχτεί και αυτό οφείλεται στην αφροσύνη του καπιταλιστικού συστήματος που εκμεταλλεύεται ασύστολα τις πλουτοφόρες πηγές του πλανήτη  και προκαλεί ρυπογόνα νέφη, τρύπα στο όζον, υπερθέρμανση και κατά συνέπεια ανισορροπία στα καιρικά φαινόμενα.

Αυτή την άποψη πάνω κάτω υιοθέτησαν και διάφορες οικολογικές οργανώσεις και, όταν οι πλημμύρες και οι ξηρασίες εντάθηκαν, άρχισαν δειλά-δειλά να το ομολογούν και οι μετεωρολόγοι.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης έγινε στο τέλος βεβαιότητα για όλους μας, αν και κάποιοι επιστήμονες, πιο υποψιασμένοι αυτοί, επέμεναν ότι ο άνθρωπος ελάχιστα επηρεάζει το παγκόσμιο κλίμα με τις δραστηριότητές του και ότι όλα αυτά οφείλονται σε άλλους παράγοντες και κυρίως στο γεγονός ότι κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα το κλίμα της Γης αλλάζει άλλοτε προς το ψυχρότερο και άλλοτε προς το θερμότερο.

Κανείς δεν φαινόταν να τους ακούει αυτούς τους περιθωριακούς που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα και στις ενοχές των πολιτών του ανεπτυγμένου κόσμου.

Φαίνεται όμως ότι ήρθε η ώρα να προσέξουμε λίγο παραπάνω τις δικές τους παρατηρήσεις. Διότι, εντάξει, ο καπιταλισμός με την ασύστολη εκμετάλλευσή του μπορεί όντως να επηρεάζει το μικροκλίμα μιας περιοχής, αλλά, όταν ολόκληρος ο πλανήτης σείεται από ακραία καιρικά φαινόμενα που κάθε χρόνο γίνονται πιο βίαια, τότε, χμ… κάτι άλλο συμβαίνει που δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Τώρα οι μετεωρολόγοι που κάποτε μας έλεγαν να μην ανησυχούμε και μετά άλλαξαν τροπάρι και μας έλεγαν ότι όλα οφείλονται στην υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω της άφρονης  δραστηριότητάς μας, αρχίζουν κι εκείνοι σιγά-σιγά να μουρμουρίζουν ότι εδώ πρόκειται για αλλαγή κλίματος που είναι άσχετη με τον άνθρωπο. 

Εν τω μεταξύ κάθε χρόνο τα καιρικά φαινόμενα γίνονται πιο ακραία. Περιουσίες καταστρέφονται, άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, ο κρατικός μηχανισμός και στις πιο οργανωμένες χώρες βρίσκεται ανέτοιμος πολλές φορές να αντιμετωπίσει τη θεομηνία, τα ΜΜΕ με κρυφή ευχαρίστηση δείχνουν στον κόσμο καταιγίδες, τυφώνες, χιονιές, πλημμύρες, κατολισθήσεις, ανθρώπους να παλεύουν να σώσουν τη ζωή τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, τα ζωντανά τους. Το οικονομικό  κόστος κάθε φορά είναι τεράστιο, η ζωή πάει πίσω μερικά βήματα, μετά οι άνθρωποι οργανώνονται ξανά, μπαίνει μια τάξη στην καθημερινότητά τους, έπειτα νέα φυσική καταστροφή ενσκήπτει και ξανά πάλι από την αρχή.

Είναι φανερό ότι το φαινόμενο ήρθε στη ζωή μας και θα μείνει. Και κάθε χρόνο θα γίνεται χειρότερο, διότι έτσι λέει το πρόγραμμα του καιρού που δεν μας ρωτά. Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση και ας οργανωθούμε καλύτερα, οι θεομηνίες θα έρχονται κάθε χρόνο με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα, επομένως δεν μας μένει άλλο από το να τις αντιμετωπίσουμε με όσο γίνεται καλύτερο τρόπο.

Εδώ στην Ελλάδα μέχρι στιγμής οι φυσικές καταστροφές είναι περιορισμένες. Κανείς βέβαια δεν ξέρει τι θα γίνει στα επόμενα είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια. Ας ελπίσουμε ότι ο καλός Θεός δεν σκοπεύει να μας φέρει σε απόγνωση, όπως έχει φέρει εκατομμύρια άλλους ανθρώπους σε άλλα μέρη της Γης.

Ας υποθέσουμε λοιπόν τώρα ότι (και εδώ αρχίζει η επιστημονική φαντασία) η βόρεια Ευρώπη και η βόρεια Αμερική συνεχίζουν να μαστίζονται από αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές, όπως αυτές που συμβαίνουν αυτές τις μέρες.

Στη βόρεια Αμερική, όπως είδαμε, πέρασαν ένα τρομερό χειμώνα φέτος με τα κύματα του χιονιά να διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι άνθρωποι εκεί ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα μέσα στην παγωνιά, τα σχολεία έκλεισαν, οι υπηρεσίες και η αγορά υπολειτούργησαν και οι αρμόδιοι από τηλεοράσεως προέτρεπαν τον κόσμο να μη βγαίνει έξω. Ακόμα και οι εργαζόμενοι, αν βρίσκονταν στα γραφεία τους, καλύτερα να έμεναν εκεί, συμβούλευαν οι αρμόδιοι, και να μη διακινδυνεύσουν να βγουν στο δρόμο για να πάνε στα σπίτια τους. Άνθρωποι σκοτώθηκαν σε τροχαία δυστυχήματα, αφού οι δρόμοι είχαν γίνει παγοδρόμια, στέγες κατέρρευσαν από το βάρος του χιονιού, δέντρα ξεριζώθηκαν, το ηλεκτρικό κόπηκε σε χιλιάδες νοικοκυριά – και αναρωτιέμαι πώς την έβγαλαν εκεί πέρα οι άνθρωποι στην παγωνιά, με το θερμόμετρο να κατρακυλά σε πρωτόγνωρα βάθη και αυτοί να είναι χωρίς φως, νερό και θέρμανση.

Και βέβαια μη φανταστούμε ότι αυτό έγινε μια φορά και δεν θα ξαναγίνει. Του χρόνου θα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα και μετά από δύο χρόνια ακόμα πιο χειρότερα και έτσι θα πηγαίνει αποδώ και στο εξής. Και εν τω μεταξύ στην Καλιφόρνια έχει πέσει μια ξηρασία άνευ προηγουμένου που κατέστρεψε τις σοδειές και ο πρόεδρος Ομπάμα έστειλε εκεί ειδική οικονομική βοήθεια.

Στην Ευρώπη είχαμε επίσης χιονιές και ανάλογες καταστροφές και πλημμύρες και απ’ όλα. Αλλά αυτό που συνέβη στη Μεγάλη Βρετανία ήταν κάτι μάλλον καινούργιο. Εβδομάδες τώρα μια περιοχή της χώρας είναι βουτηγμένη στα νερά, εξακολουθεί να βρέχει, η στάθμη των νερών ανεβαίνει, τα νερά μπήκαν στα σπίτια και τα έκαναν μαντάρα, τα νερά εξαπλώθηκαν παντού και κάλυψαν την επιφάνεια της γης, μόνο νερά βλέπει κανείς και σπίτια που σαν να επιπλέουν, ανθρώπους να διασχίζουν τα νερά που τους φτάνουν ως τη μέση, ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους να περιφέρονται μέσα στα νερά και η γη δεν μπορεί πια να απορροφήσει τίποτα, κάθονται τα νερά εκεί ακίνητα σαν απρόσκλητοι επισκέπτες και ο κόσμος έχει χάσει πια την υπομονή του, αφήνει τα σπίτια του και μπαίνει σε βάρκες για να φύγει, άλλοι κρατούν τα γατιά και τα σκυλιά τους αγκαλιά, άλλοι, γέροντες αυτοί, υποβαστάζονται από τους πυροσβέστες για να μπουν στις βάρκες, με λίγα λόγια βλέπουμε μια Μεγάλη Βρετανία που δεν είναι πια και τόσο Μεγάλη, μια σκέτη Βρετανία βλέπουμε κι αυτή σε άθλια κατάσταση.

Αυτά όλα είναι κακά μαντάτα. Και είπαμε: ήρθαν και θα μείνουν. Και θα χειροτερεύουν χρόνο με το χρόνο.

Εμείς πάλι εδώ στο Νότο περνάμε ένα ανεξήγητο Φεβρουάριο. Λιακάδες, ζέστη, κανονική άνοιξη.  Μάλλον μας λυπήθηκε ο Θεός και μεσούσης της κρίσης μάς στέλνει αυτή την καλοκαιρία για να κάνουμε οικονομία στο πετρέλαιο θέρμανσης. Εκτός κι αν έχει άλλα σχέδια για μας και μας τα φυλάει για το καλοκαίρι: μη δούμε ξαφνικά τη θερμοκρασία να ανεβαίνει τον Ιούνιο στους σαράντα βαθμούς και τον Ιούλιο στους πενήντα και γίνουμε κάτι σαν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά σε νεόπτωχη βερσιόν.

Τέλος πάντων, το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που έχω στο μυαλό μου είναι το εξής:

Οι βόρειες χώρες Ευρώπης και Αμερικής καταρρέουν σιγά-σιγά μετά από αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και τον κρατικό μηχανισμό και αφήνουν τους πολίτες στο έλεος του Θεού.  Αυτοσχέδιες  συμμορίες αναλαμβάνουν να αποτελειώσουν ό,τι αφήνουν πίσω τους τα βίαια καιρικά φαινόμενα. Η ζωή στα μέρη αυτά γίνεται αβίωτη και ο κόσμος απελπισμένος αναγκάζεται να μεταναστεύσει πιο νότια όπου το κλίμα παραμένει σχετικά ήπιο ακόμα.

Ορδές βορειοευρωπαίων μεταναστών καταφθάνουν στα παράλια της Μεσογείου και αγοράζουν όσο-όσο γη και ακίνητα για να εγκατασταθούν και να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Εκατομμύρια τέτοιοι μετανάστες έρχονται και στην Ελλάδα και καταθέτουν το πολύτιμο χρήμα τους ( αν το ευρώ έχει εκλείψει, υπάρχουν πάντα ο χρυσός και οι πολύτιμοι λίθοι) για να αγοράσουν ένα σπιτάκι ασφαλές σε ένα τόπο που τον λούζει ο ήλιος. Οι Έλληνες από φτωχοδιάβολοι της Ευρώπης γινόμαστε ξαφνικά προνομιούχοι και παζαρεύουμε τα ακίνητά μας ποντάροντας σε όσο γίνεται καλύτερες πωλήσεις. Κάτι υπόλοιπα δανείων που κάποτε χρωστούσαμε παραγράφονται λόγω ειδικών συνθηκών. Η Ελλάδα γίνεται υποχρεωτικώς πολυπολιτισμική, υπάρχουν αναπόφευκτα και κάποια κρούσματα ρατσισμού, αλλά στην πλειονότητά μας οι Έλληνες περνάμε καλά και κάνουμε και κουμάντο στον τόπο μας. 

Η παγκόσμια οικονομία έχει εννοείται καταρρεύσει, αλλά εμείς εδώ επιβιώνουμε καλλιεργώντας τη γη μας, εκτρέφοντας τα ζωντανά μας, ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Οι νέοι μας συγκάτοικοι συνεργάζονται έτσι κι αλλιώς, εξάλλου προέρχονται από χώρες όπου επικρατούσε πειθαρχία και εργατικότητα.

Ο πολιτισμός μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα ξαναβρίσκει την ισορροπία του, η γνώση δεν έχει χαθεί, και μετά από χρόνια έχουμε μια μικρή ελπιδοφόρα πολιτισμική άνοιξη στις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο.

Ωραία δεν είναι;

Βέβαια όλα αυτά είναι σκέτη φαντασία και, αν ποτέ συμβούν, εμείς οι παρόντες θα είμαστε απόντες από τον πλανήτη ήδη από πολλούς αιώνες πριν. Αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον…