Τι απέχτησα και τι έχασα μέσα στο 2013

Μέσα στο 2013 απέχτησα:

Λίγα ακόμα κιλά.

Λίγη περισσότερη πείρα.

Λίγους ακόμα φίλους.

Κάμποση πίσσα στα πνευμόνια μου λόγω τσιγάρου.

Δυο νέα σφραγίσματα στα δόντια μου.

Ένα ζευγάρι παπούτσια και μια τσάντα.

Μερικές νέες κακές συνήθειες, όπως πχ να μην πηγαίνω για ύπνο πριν τις δύο το πρωί.

Αρκετές νέες γνώσεις που δεν πρόκειται να με ωφελήσουν σε τίποτα.

Κι άλλες ακόμα άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου.

Ένα άχρηστο πράγμα στη μέση του σπιτιού που λέγεται διάδρομος.

Μια πόρτα ασφαλείας.

Μερικές φωτογραφίες που μου δείχνουν όσα δεν βλέπω στον καθρέφτη μου.

Πολλά νέα βιβλία που δεν πρόκειται να διαβάσω ποτέ.

Τρία ποτήρια που περιείχαν μουστάρδα, όταν τα αγόρασα.

80.000 (ευρώ; χαρτομάντιλα; σουβλάκια; Δεν το διευκρινίζει) που, όπως ακριβώς έλεγε το μέιλ που έλαβα:«donated to you by Chris and Collins weir. Name address».

Ένα μπιμπελό που μου έφερε ο ανιψιός μου από το Εδιμβούργο.

Έναν αλβανό ενοικιαστή στο δυαράκι.

Νέα πεντικιουρίστα.

Νέο κραγιόν.

Ένα ωραιότατο κασκόλ, δώρο μιας φίλης.

Ένα θαυμαστή του φβ που δεν με έχει δει πώς είμαι στην πραγματικότητα.

Έναν ακόμα διαδικτυακό φίλο με ψεύτικο προφίλ.

Δώδεκα ολόκληρους μήνες ζωής.

Μέσα στο 2013 έχασα:

Μερικά παντελόνια που τα χάρισα, γιατί δεν με χώραγαν.

Ένα πιάτο κι ένα μπολ που έσπασαν.

Κάποια παλιά μου χειρόγραφα που όσο κι αν έψαξα, δεν τα βρήκα πουθενά.

Ένα ολόκληρο κατεβατό με σκέψεις που μου εξαφάνισε το Word.

Κάποιες επαφές με συγγενείς.

Ένα μέρος των αποδοχών μου.

Την Ουκρανή ενοικιάστρια στο δυαράκι που χάθηκε αφήνοντας απλήρωτα κοινόχρηστα και λογαριασμούς.

Τον προηγούμενο από την Ουκρανή Έλληνα ενοικιαστή που χάθηκε κι αυτός αφήνοντας απλήρωτα ενοίκια μερικών μηνών.

Ένα δόντι.

Κάθε ενδιαφέρον για τις ερωτικούς καημούς των συνανθρώπων μου.

Μερικά επεισόδια από το «Two and a half men».

Τον ύπνο μου μερικά βράδια χωρίς αποχρώντα λόγο.

Την ισορροπία μου μια φορά που έβγαινα από τη μπανιέρα.

Ένα σεντόνι που το έλιωσε το πλυντήριο.

Το κινητό μου –αλλά μετά το ξαναβρήκα.

Τη γαλήνη μου, όταν πήρα το εκκαθαριστικό της εφορίας.

Όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές του Λαζόπουλου.

Όλες τις πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση.

Το χρώμα μου, όταν παρά λίγο να βάλω φωτιά στο σπίτι, επειδή ξέχασα αναμμένη την ηλεκτρική κουζίνα.

Τα λεφτά μου που αγόρασα εκείνο το άχρηστο πράγμα που λέγεται διάδρομος.

Την ώρα μου διαβάζοντας κάποια βαρετά βιβλία.

Μερικές ακόμα ελπίδες.

Δώδεκα ολόκληρους μήνες ζωής.