Ρομά, αθίγγανοι, τσιγγάνοι, γύφτοι

Ήρθαν από τη βόρεια Ινδία πριν από πολλούς αιώνες (ανάμεσα στο 500 και το 1000 μΧ).  Πέρασαν από το Αφγανιστάν, την Περσία, την Αρμενία, έφτασαν στην Ανατολία κι αποκεί εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη. Από την Ευρώπη μετανάστευσαν στην Αμερική.

Παντού παρέμειναν οι ίδιοι, δεν άλλαξαν τις παραδόσεις και τα έθιμά τους, διατήρησαν τη γλώσσα τους που έχει ινδοευρωπαϊκή καταγωγή ( διασπασμένη όμως σε πολλές τοπικές διαλέκτους), συνέχισαν να είναι νομάδες ή ημινομάδες οι περισσότεροι και αρνήθηκαν να κάνουν επιγαμίες με άτομα έξω από τη φυλή τους. Σε ένα σημείο όμως έδειξαν μια περίεργη προσαρμοστικότητα: ασπάσθηκαν τη θρησκεία του τόπου όπου ζούσαν.

"Όλα θα γίνουν όπως πριν..."

Όλα θα γίνουν όπως πριν,

παρηγορήσου,

μια επιφάνεια ακύμαντη και λεία,

μια αιθρία,

ένας ουράνιος θόλος ήσυχος,

καμιά πνοή αέρα,

κάποια σπιτάκια στην παραλία σιωπηλά,

ένας γλάρος στο βράχο πετρωμένος,

τα χαλίκια διάφανα στο φως,

το χορτάρι κοιμισμένο στη ζέστη.

Όλα θα γίνουν όπως πριν.

Μίλα σιγά, 

δεν ξέρεις πόσο εύθραυστο 

είναι το σκηνικό μας.

Από την ανέκδοτη συλλογή μου "Νυχτώνει αργά".

Ο τελικός σκοπός (διήγημα)

       

Ένα ψυγείο, λέει σε απλά μαθήματα η βιολογία, αγωνίζεται μέρα νύχτα ενάντια στη φύση. Αυτή θέλει να εξουδετερώσει την αντίστασή του και να το ζεστάνει και το ψυγείο, όσο αντέχει, δεν υποκύπτει και παραμένει κρύο.

       Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ζωντανό πλάσμα και σε μια μηχανή, ρωτά παρακάτω η βιολογία και ψάχνει να βρει την απάντηση και λοιπόν δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Δεν είναι η κίνηση, δεν είναι η δομή και η λειτουργία, δεν είναι ο μεταβολισμός. Ολ’ αυτά και πολλά άλλα τα έχουν σήμερα οι μηχανές, ακόμα και τη διαιώνισή τους μπορούν να επιτύχουν και τώρα που μιλάμε ίσως έχει γίνει κι αυτό.

"Στην αγκαλιά μας είσαι λίγο ακόμα..."

Στην αγκαλιά μας είσαι λίγο ακόμα,

αν και Αυτός σε πήρε από μας,

αν και Αυτός σε ορίζει τώρα,

Αυτός που εσύ κοιτάς υπάκουα

με το τυφλό σου βλέμμα.

Αγαπημένη μας εσύ,

ποιον τάχα θέλουμε να ξεγελάσουμε,

στην αγκαλιά μας είσαι,

αλλά δεν είσαι

κι αυτή η φωτογραφία

μια τραγική του βίου λεπτομέρεια,

οι ζωντανοί γονιοί

κι η κόρη μας νεκρή ανάμεσά μας

και είμαστε ήσυχοι και οι τρεις,

εσύ με το τυφλό σου βλέμμα

κι εμείς με μάτια

που ακόμα μέσα τους ο κόσμος καθρεφτίζεται.

Αγαπημένη μας εσύ,

κάποτε θα μας φέρει Αυτός κοντά σου

κι από τους τρεις μας

μόνο αυτή η αλλόκοτη φωτογραφία

θα έχει απομείνει,

τότε ποιος είναι ζωντανός

ποιος ο νεκρός,

δεν θα’ χει σημασία.

Θα μας κοιτούν οι ζωντανοί με φρίκη,

αλλά εμείς

ξανά ενωμένοι,

ήσυχοι,

με το τυφλό μας βλέμμα και οι τρεις

θα ατενίζουμε Αυτόν,

τον Κύριο όλων των πραγμάτων.

(Μεταθανάτια φωτογραφία).

Σύγχρονες τελετουργικές ανθρωποκτονίες

Στο Baatonu, μια περιοχή της Αφρικής που μοιράζεται ανάμεσα στο Μπενίν και τη Νιγηρία, οι άνθρωποι σκοτώνουν τα νεογέννητα παιδιά τους, αν αυτά γεννηθούν με κάποια γενετική ανωμαλία ή υπό συνθήκες γενικά δυσοίωνες. Ο λόγος που το κάνουν είναι καθαρά δεισιδαιμονικός. Πιστεύουν ότι αυτά τα μωρά έχουν μέσα τους κακή μαγεία και θα προκαλέσουν ατυχήματα και δυστυχία στην οικογένεια. Η κακή μαγεία που φέρουν απειλεί την ειρήνη, την ευτυχία, την ευημερία και τον πλούτο των υπόλοιπων μελών. Πρέπει λοιπόν να θανατωθούν αμέσως.

"Η ευτυχία μου ..."

Η ευτυχία μου έχει μια ποιότητα πόνου,

ταξιδεύω στην κόψη του ξυραφιού

και φτάνω κομματιασμένη στον παράδεισο.

Ο Αλμπέρ του face book

Ο Αλμπέρ μού έκανε αίτημα φιλίας στο face book πριν μερικά χρόνια. Οι πληροφορίες που είχε στο προφίλ του έλεγαν ότι ήταν σαράντα χρονών, κάτοικος Παρισιού, παντρεμένος, είχε τρία παιδιά και αγαπούσε την Ελλάδα. Τα ελληνικά τα καταλάβαινε, αλλά δυσκολευόταν να τα μιλήσει. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Λίλα.

Δεν είχα κανένα λόγο να μην κάνω φίλο μου τον Αλμπέρ.

Έρωτας στα ιερογλυφικά

Το κεφάλι έξω από την πόρτα.

Έρχεται;

Τ' αυτιά σε εγρήγορση για το ελαφρύ του βήμα

και μια καρδιά που δεν παύει να μιλά γι' αυτόν.

Να ένας αγγελιοφόρος!

"Δεν είμαι καλά...δεν...."

Γιατί δεν έρχεται αμέσως

και να μου το πει ο ίδιος;

Πώς είναι το άλλο κορίτσι που βρήκε;

<...>

Ακόμα μια καρδιά θα υποφέρει.

Η αγάπη σου κυριαρχεί στο κορμί μου

όπως το κρασί υποτάσσει το νερό

καθώς κρασί και νερό γίνονται ένα.

Ποια άραγε ήταν εκείνη που έγραψε αυτό το τρυφερό ερωτικό ποίημα. Πότε το έγραψε; Δεν έχει σημασία.

"Τι νόημα έχει τώρα ο απολογισμός..."

Τι νόημα έχει τώρα

ο απολογισμός,

τόσα τα συν,

τόσα τα πλην,

αφού το ξέρεις από πριν

ότι τα πλην

μια θάλασσα ήταν

που μέσα της κολύμπησες

κι αμέτρητες φορές

ναυάγησες

κι όταν μισοπνιγμένος

έβγαινες στην ακτή,

μάζευες κάτι λίγα

χαριτωμένα βοτσαλάκια,

τα συν σου.

Παιδόφιλοι με ηθικές αρχές

Στο δυτικό κόσμο τους κυνηγάμε κι όταν τους πιάσουμε, τους κλείνουμε στη φυλακή και τους παραδίδουμε συγχρόνως στο όνειδος της κοινωνίας. Σε κάποιες άλλες χώρες όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι οι παιδόφιλοι, είναι έντιμοι πολίτες και σεβάσμιοι και κανείς δεν το βρίσκει κακό ότι ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες με οχτάχρονα κοριτσάκια.

Πείραμα σε φυσικές συνθήκες (διήγημα)

(Το διήγημα το έγραψα σε μια εποχή που οι θεωρίες περί ψεκάσματος ήταν ανύπαρκτες).

-Δεν με καταλαβαίνουν, αναστέναξε ο Πρόεδρος και κάθισε  στην πολυθρόνα του.

Άναψε το πούρο του και κοίταξε έξω από το παράθυρο.

-Δεν θέλουν να με καταλάβουν.

Έκανα ένα μικρό βήμα προς τα δεξιά και μπήκα εν μέρει στο οπτικό του πεδίο. Αυτός δεν μου έδωσε σημασία.

-Τι νομίζουν τέλος πάντων, πως είμαι Θεός; Ρώτησε το κενό.

Σκέφτηκα  να του πετάξω καμιά έξυπνη ατάκα, όμως αυτός με πρόλαβε:

-Αλλά κι ένας Θεός ακόμα χρειάζεται τη συμπαράσταση των πιστών του.

-Έτσι είναι, συμφώνησα.

Μας ψεκάζουν;

 Όταν ήμουν πιτσιρίκα και ακόμα ο κόσμος ήταν ανεξερεύνητος και εν πολλοίς ακατάληπτος, θυμάμαι που έβλεπα στον ουρανό κάτι μακριές λευκές λωρίδες που έμοιαζαν με σύννεφα, αλλά ήταν πολύ κανονικές για να είναι σύννεφα. Φαίνεται πως το παιδικό μου μάτι είχε προσέξει ότι στη μια άκρη της λωρίδας υπήρχε μερικές φορές ένα αεροπλάνο που πετούσε και το μυαλό μου έκανε τη δική του σύνδεση: αυτές οι λευκές μακριές λωρίδες στον ουρανό ήταν αεροπλάνα. Για να βεβαιωθώ ρώτησα μια μέρα τη μητέρα μου, καθώς περπατούσαμε στο δρόμο και στον ουρανό είχα δει πάλι αυτά τα περίεργα σχέδια, αν ήταν αεροπλάνα.

"Κάθεται απέναντί του..."

Κάθεται απέναντί του

και μιλά ακατάσχετα,

γελά, καπνίζει,

λέει προστυχιές,

κάποιες στιγμές

του ψιθυρίζει

λόγια ερωτικά

και υγραίνονται τα μάτια της,

ύστερα πάλι ξεκινά

τις χυδαιότητες,

πράγματα ανείπωτα

και νοσηρά πολύ

και λίγο αλλόκοτα.

Μετά σηκώνεται

και γδύνεται αργά

και τον κοιτάζει

μες τα μάτια,

με θράσος

και με οικειότητα

μέσα στα μάτια τον κοιτάζει

και στέκεται γυμνή μπροστά του,

γλείφει τα χείλια της

με ανείπωτη αυθάδεια

και με άνεση

και μες τα μάτια τον κοιτάζει.

Κι εκείνος

τι να κάνει,

της χαμογελά ανήμπορος.

Τι άλλο άραγε

μπορεί να κάνει

μια φωτογραφία.

Η αποδελτίωση (διήγημα)

-Δεν έχω τίποτα να δηλώσω, είπε η γυναίκα στα σύνορα.

Οι υπάλληλοι την κοίταξαν καχύποπτα.

-           Αυτό που λέτε είναι αδύνατο, της απάντησε κάποιος.

-           Ειλικρινά σας λέω, δεν υπάρχει τίποτα.

-           Αυτό θα το δούμε.

Την ξάπλωσαν σ’ ένα κρεβάτι κι έσυραν από πάνω της τα μηχανήματα.  Τα φώτα έπεσαν στο σώμα της εκτυφλωτικά.

-           Εδώ εμείς βλέπουμε πολλά και διάφορα, σχολίασε ένας υπάλληλος.

-           Με εξευτελίζετε αδίκως, είπε η γυναίκα.

-           Ακούστε, κυρία, είπε ένας άλλος. Κανείς δεν περνά αυτά τα σύνορα χωρίς να δηλώσει κάτι. Εσείς δεν αποτελείτε εξαίρεση.

-           Πάντως εμείς εδώ βλέπουμε πολλά και διάφορα, επανέλαβε ένας άλλος παρατηρώντας τη γυναίκα μέσα απ’ την οθόνη.  Τι είναι παραδείγματος χάριν αυτή η ουλή που ξεκινά απ’ το αριστερό σας μάτι και κατεβαίνει ως τα χείλη;

-           Νόμιζα πως είχε σβήσει, είπε η γυναίκα ενοχλημένη και γύρισε το πρόσωπό της από την άλλη μεριά.