Παιδική ηλικία: το όνειρο που μας στοιχειώνει

Η παιδική ηλικία έχει κάτι μαγικό, κάτι που δεν μπορούμε πια να το ξαναζήσουμε. Ακόμα και όσοι δεν είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, όταν τα θυμούνται, νιώθουν μια αναπόφευκτη νοσταλγία.

Επειδή εκεί, στα χρόνια αυτά που ήμασταν παιδιά, ο Κόσμος ήταν καινούργιος, άγνωστος και ανεξερεύνητος. Κάθε μέρα νέες εμπειρίες και γνώσεις αποτυπώνονταν στο φρέσκο μας μυαλό που αργά και καίρια μάς μετασχημάτιζαν για να μας δώσουν ύστερα, στα χρόνια της ενηλικίωσης, την τελική μας μορφή. Αυτό που είμαστε σήμερα οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στον τρόπο που βιώσαμε την παιδική μας ηλικία.

" Ω, πόσο μακριά..."

Τώρα δεν έχεις πια επιστροφή,

ο χρόνος γύρισε ανάποδα

και μια απέραντη σιγή

απλώθηκε στον κόσμο,

μπορείς τα πάντα τώρα

-τα αντάλλαξες με την ελπίδα σου,

χωρίς καθόλου να νοιαστείς.

Τώρα είναι γεμάτο το κορμί σου από μηνύματα,

εδώ η ενοχή,

εδώ η λαγνεία,

ο έρωτας εδώ,

και από κάτω ο θυμός,

η οργή, η μανία,

η έκσταση,

μετά η απόγνωση,

ύστερα η παραίτηση

και κάτι απέραντα σκοτάδια.

Δες τώρα

πώς γυρίζει αργά ανάσκελα ο χρόνος,

πώς οι ορίζοντες μετακινούνται,

κι έγιναν άφαντοι οι άνθρωποι.

Μονάχη τώρα εσύ

σαν Μοίρα,

σαν Θεός,

σαν Φύση Μάγισσα

στέκεσαι φοβερή

κι αποφασίζεις,

χαράζεις τις αιμάτινες γραμμές,

λες ξόρκια

και καλείς συμπότες στο μεθύσι σου

παράξενες μορφές και

ω, πόσο μακριά είναι όλα τα άλλα,

ο θάνατος και η ζωή,

οι ομιλίες και τα βάσανα του ανθρώπου,

οι ανατολές του ήλιου,

οι σκιές της νύχτας,

 οι πόθοι των ερωτευμένων

στα μαλακά κρεβάτια τους,

ω, πόσο μακριά...

Εικονική πραγματικότητα

Πολλές φορές μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ πως όλα όσα με μια λέξη λέμε «Κόσμος» δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση και πως έξω από μένα, έξω δηλαδή από τον εγκέφαλό μου, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.

Δεν πρωτοτυπώ βέβαια με μια τέτοια σκέψη. Άλλοι πριν από μένα το έχουν σκεφτεί και το έχουν κάνει δόγμα, θρησκεία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, κινηματογράφο και δεν ξέρω τι άλλο.

"Κάποτε είχαν ένα νόημα οι Κυριακές..."

Κάποτε είχαν ένα νόημα οι Κυριακές,

μαζεύονταν οι φίλοι κι οι δικοί,

στους δρόμους οι παρέες βόλταραν,

γελούσαν τα παιδιά,

οι γέροι στα μπαλκόνια λιάζονταν,

οι ερωτευμένοι αγκαλιάζονταν,

μιαν άλλη όψη έπαιρνε ο κόσμος,

αιχμηρή,

οξεία,

σαν βέλος καρφωνόταν στην καρδιά μου

και την έσκιζε.

Τώρα κανένα νόημα δεν έχουν πια.

Γίνονται όλα βέβαια

κατά τον ίδιο τρόπο,

σερβίρεται το μοσχαράκι

στο κυριακάτικο τραπέζι,

σμίγουν οι φίλοι κι οι δικοί,

τα σινεμά γεμίζουν τα απογεύματα,

στους δρόμους φλυαρεί ανέμελα ο κόσμος,

στα στέκια οι συντροφιές πίνουνε μπίρες.

Αλλά η καρδιά μου τώρα πέτρωσε,

τίποτα δεν μπορεί να την πονέσει.

Πού πήγε τελικά τόση ωραία θλίψη,

πώς έτσι σπαταλήθηκε άστοχα

και τώρα

ούτε ένα δάκρυ μοναξιάς

ούτε στιγμή μελαγχολίας,

μόνο μια σιδερένια μάσκα

απαθής...

Δημοσιεύτηκε στην: http://bibliotheque.gr/?p=27746

Λαοί ευτυχισμένοι - λαοί δυστυχισμένοι

                                                                        Κόστα Ρίκα

Για άλλη μια μονότονη φορά  ας επαναλάβουμε κι εμείς το χιλιοειπωμένο «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία». Είναι μια φράση- απόσταγμα της λαϊκής σοφίας που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και επιβεβαιώνεται σήμερα με τις μετρήσεις και τις στατιστικές.

Εν τάξει, βεβαίως, το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, το ξέρουμε όλοι, αλλά όλοι κυνηγάμε το χρήμα σαν τρελοί. Εκτός ίσως από τους πολύ φτωχούς. Αυτοί το έχουν φαίνεται φιλοσοφήσει το πράγμα. Δεν πα να’ ναι φτωχοί; Δεν θα πέσουν κάτω να τραβούν τα μαλλιά τους και να οδύρονται. Η ζωή είναι μία, άλλη δεν έχει, λοιπόν θα τη χαρούν, όπως μπορούν. Χαμογελάτε!  Η ζωή είναι ωραία!

Έτσι προφανώς σκέφτονται οι πολύ φτωχοί, αλλιώς δεν εξηγούνται τα αποτελέσματα της έρευνας του περασμένου χρόνου που μας αποκαλύπτει ποιοι είναι οι πιο ευτυχισμένοι λαοί στον κόσμο.

"Ο Φάνης καπνίζει..."

Ο Φάνης καπνίζει,

μιλά για πουτάνες

κι είναι δέκα χρονών.

Στα πενήντα

θα είναι σαράβαλο,

στα εξήντα θα είναι νεκρός.

Ηθική και ευφυΐα

Η ηθική έχει σχέση με την ευφυΐα;

Ένας άνθρωπος χαμηλής αντιληπτικότητας είναι περισσότερο ή λιγότερο ηθικός από έναν ευφυή; Ή μήπως η ευφυΐα και η ηθική είναι άσχετες μεταξύ τους ποιότητες και το ένα δεν επηρεάζει το άλλο;

Θα παραθέσω μερικές σκέψεις μου πάνω σ’ αυτό το θέμα, χωρίς ωστόσο να έχω καταλήξει σε σίγουρα συμπεράσματα.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι τα άτομα που εγκληματούν δεν είναι ιδιαιτέρως ευφυή. Μπορεί να έχουν ένα κοινό νου που τους επιτρέπει να διαπράττουν το Κακό προσέχοντας να μην αφήσουν πίσω τους ίχνη, αλλά ιδιαίτερα ευφυή δεν είναι. Υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις, αλλά αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

"Θέλεις να σου φανερωθώ..."

Θέλεις να σου φανερωθώ,

να σου μιλήσω,

το λαχταράς αιώνες τώρα,

άλλοτε βρίζεις,

άλλοτε με παρακαλάς,

στέκεσαι και κοιτάς ψηλά

και περιμένεις

τα σημεία μου,

λες πως

η σιωπή μου σε συντρίβει,

πως είσαι

ένα πλάσμα τραγικό,

αλλά,

τι να σου πω,

δεν θα με καταλάβεις,

έχεις μικρό μυαλό

και τέλος αναπόφευκτο,

τα βάσανά σου

είναι για μια στιγμή μονάχα,

έπειτα πέφτεις και κοιμάσαι

κι ούτε ποτέ ξανά

θα με αναζητήσεις.

Μες τον αιώνιο ύπνο σου εσύ

δεν ξέρεις,

τίποτα δεν νιώθεις

από τη δυστυχία μου,

απ’ την παράφορη μανία

και τη μοναξιά μου,

μάτωσες λίγο,

αυτό ήταν,

τέλειωσε,

τώρα κοιμάσαι,

αναπαύεσαι

μες στους αιώνες,

ενώ

εγώ αέναα τυραννιέμαι.

Ζητάς στις προσευχές σου

να σε λυπηθώ,

όμως για μένα

ποιος λυπάται,

ποιος την μοναχική καρδιά μου

θα απαλύνει

με λόγια τρυφερά,

μάνα εγώ δεν έχω

ούτε φίλο,

γεννήθηκα από το σκοτάδι

και στο σκοτάδι ζω

κι είμαι κι εγώ

χωρίς Θεό.

Με θέλεις κοινωνό

στην πρόσκαιρη ζωή σου,

μα πώς να γίνει αυτό,

εσύ πότε κουβέντιασες

με τα μυρμήγκια,

πότε τα καταδέχτηκες

για να καταδεχτώ εγώ εσένα

και πώς εσύ να καταλάβεις

το αχανές μαρτύριό μου,

πώς να εξισωθείς μαζί μου,

εσύ,

εφήμερε και αναλώσιμε...

Και όχι,

δεν γνωρίζεις τι σημαίνει

να κουβαλάς τον πόνο σου επ’ άπειρον,

γιατί εσύ πεθαίνεις,

εγώ όχι,

εσύ ξεχνάς,

όχι εγώ,

εσύ σε σκόνη διαλύεσαι,

εγώ έξω απ’ το θάνατο υπάρχω.

Και τώρα στάσου εκεί

να σε σταυρώσω,

να σε αποκεφαλίσω,

μες την αρρώστια να σε λιώσω

και την πείνα

και τη συμφορά,

τα όρη θα κινήσω,

τα νερά,

τον άνεμο

για να σε θανατώσω,

στάσου εκεί,

εφήμερε,

και δες πώς είναι,

όταν την ύστατη στιγμή,

πριν στο μηδέν περάσεις,

η θεϊκή μου θλίψη θα σε κατακλύσει

και σήκωσε για μια στιγμή τον πόνο μου

να δεις πώς είναι,

γίνε Θεός

και πόνεσε όπως εγώ,

έστω μόνο

για μια στιγμή να καταλάβεις

τι σημαίνει

Θεός να είσαι,

μόνος, σκοτεινός

κι αθάνατος.

"Η προγονική εντολή" (απόσπασμα). Ο θείος Μαρίνος πάσχει από το σύνδρομο του Διογένη.

...

-Λοιπόν, είπε η Αλεξάνδρα, όταν έκλεισε το τηλέφωνο, εγώ ό,τι ήξερα σου το είπα, άλλα δεν έχω να σου πω. Να ρωτήσεις, άμα θες, και το Γιώργο, τον αδελφό μου. Αυτός ξέρει σίγουρα κι άλλες λεπτομέρειες, επειδή έμεινε στο χωριό περισσότερο καιρό από μένα, εγώ έφυγα μικρή, όπως ξέρεις, παντρεύτηκα κι έμεινα στην πόλη.

-Να ρωτήσω και το θείο Μαρίνο;

Ο θείος Μαρίνος ήταν ο άλλος αδελφός της Αλεξάνδρας.

-Τι να σου πει αυτός ο διανοητικώς ανάπηρος. Ό,τι και να ήξερε, έχει γίνει τώρα χυλός μέσα στον εγκέφαλό του.

Το σύνδρομο του Διογένη

Το 1947 στην Αμερική, μετά το θάνατο δύο αδελφών, βρέθηκαν στο σπίτι τους 120 τόνοι άχρηστων πραγμάτων που είχαν στοιβαχθεί στα δωμάτια του σπιτιού και στις τρεις αποθήκες του. Οι άνθρωποι αυτοί υπέφεραν από το σύνδρομο του Διογένη ή αλλιώς το σύνδρομο αποθησαύρισης.

Όλοι το ξέρουμε. Απλά δεν ξέρουμε ότι έχει όνομα αυτή η παραξενιά, να θέλει κάποιος να μαζεύει στο σπίτι του σκουπίδια, άχρηστα αντικείμενα, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, κάδρα, παλιά γραφεία, παλιές σόμπες, χαλασμένα μηχανήματα, παλιά ρούχα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους μας.

Ο θεός που αμάρτησε (διήγημα)

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια βρίσκομαι σ’ αυτόν εδώ το ναό που οι άνθρωποι έχτισαν για χάρη μου. Η μνήμη των θεών δεν είναι ίδια με των ανθρώπων και δεν γνωρίζει την αρχή και το τέλος των πραγμάτων.

Στέκομαι εδώ κυρίαρχος και επίφοβος, το Μέγα Είδωλο της πόλης, πέρα από τα αισθητά που κατατρίβουν τους θνητούς και τους συντρίβουν, πάνω από τις εφήμερες ζωές τους και τα πάθη τους.

Μέσα στο ναό μου μπαινοβγαίνουν χωρίς διάκριση πλούσιοι και φτωχοί. Έρχονται κύματα κάθε μέρα οι πιστοί και προσκυνούν, αποθέτουν τις προσφορές τους, γονατίζουν στα πόδια μου και προσεύχονται, μου ζητούν ευημερία, μακροημέρευση και ευτυχία, πράγματα που εννοείται ότι δεν μπορώ να τους δώσω.

"Κάτω βαθιά σε σκοτεινά υπόγεια..."

Θα κλείσω όλα τα βιβλία,

όλες τις οθόνες,

κουράστηκα,

το μούρμουρο του κόσμου

δεν μ' ενδιαφέρει πια

ούτε ο πόνος του

ούτε οι προτροπές του,

ας ζήσει ο καθένας

όπως το μπορεί.

Κάτω βαθιά

σε σκοτεινά υπόγεια

θα περιπλανηθώ

μέσα σε απόλυτη σιγή

και χρόνο ακίνητο,

να πω:

τίποτα έξω από μένα δεν υπάρχει,

όλα είναι όνειρο

και φαντασίες του μυαλού μου,

πάνω σε μια ατέλειωτη ευθεία

 περπατώ.

Να μοιάσω τελικά

με εκείνο το Θεό

που παρεφρόνησε.