Βιασμός στο Ντουμπάι

Η δεσποινίς Μάρθα έφτασε στο αστυνομικό τμήμα πολύ αναστατωμένη.

-Πού μπορώ να καταγγείλω μια υπόθεση βιασμού; ρώτησε τον αστυφύλακα στην είσοδο, ένα κοντό μαυριδερό τύπο με παχύ μουστάκι.

Αυτός της έριξε ένα καχύποπτο βλέμμα.

-Για τι ακριβώς πρόκειται;

-Για ένα βιασμό. Δεν είμαι σαφής;

-Ποιος βιάστηκε;

Η δεσποινίς Μάρθα κοίταξε επίμονα το παχύ μουστάκι του αστυφύλακα και είπε:

-Εγώ.

-Εσύ; Χμ, έκανε αυτός σκεφτικός. Το πράγμα είναι σοβαρό.

-Πολύ σοβαρό.

-Και ποιος λες ότι σε βίασε;

-Ένας συνάδελφός μου.

-Ώστε έτσι, είπε ο αστυφύλακας.

"Καλά περνάτε εσείς..."

Καλά περνάτε εσείς

με τα παιδιά σας,

τα σκυλιά σας,

τα λουλούδια στις βεράντες σας,

καλά περνάτε

με τις βόλτες σας,

τις συναναστροφές,

τα φαγοπότια σας,

α,

έχετε και απόψεις,

το ξέχασα αυτό,

είσαστε σοβαροί,

όταν για τις ιδέες σας

μιλάτε

και

αναμασάτε

τα χιλιοειπωμένα,

μια και τα αόρατα

είστε ανίκανοι να δείτε.

 Αυτά τα βλέπουμε εμείς

που όλη η ζωή μας πέρασε

στη στέρηση και στο όχι,

με τα αόρατα τραφήκαμε,

αυτά μας χάιδευαν τις νύχτες τα μαλλιά,

όταν οι δρόμοι αντηχούσαν

από τα τραγούδια σας,

αυτά μας παρηγόρησαν,

όταν εσείς

μας είχατε ξεχάσει.

Κι όταν η πόλη άδεια

από σας

στεκόταν μελαγχολική κάτω απ’ τον ήλιο

με κλειδωμένα μαγαζιά,

αμπαρωμένα σπίτια,

έρημους δρόμους και στοές,

τότε αυτά ξεπρόβαλλαν

μ’ όλη την ομορφιά τους

και μας καλούσαν

με ένα νεύμα τους

μαζί τους να υπερυψωθούμε

και πάνω απ’ την απέραντη σιωπή

να δούμε

όσα εσείς

ποτέ δεν θα μπορέσετε να δείτε.

Αυτά,

τα αόρατα,

μας έχουν μάθει να σιωπούμε,

ταπεινοί να είμαστε,

όταν εσείς

σαν κούκλες σπαστικές

χοροπηδάτε

παρέα

με τα παιδιά σας,

τα σκυλιά σας

και τις φτηνές ευαισθησίες σας

γενικώς.

Η γλώσσα είναι παιχνιδιάρα, δεν της αρέσει το λουρί

(Εκ προοιμίου ζητώ την κατανόηση των φίλων του Γλωσσικού Παρατηρητηρίου, από τους οποίους δανείστηκα μερικά παραδείγματα).

Πολλές φορές μέσα στο ζήλο μας να μιλήσουμε σωστά τη γλώσσα μας, φτάνουμε στην υπερβολή και φράσεις που έχουν καθιερωθεί στον καθημερινό μας λόγο και τον πλουτίζουν με την ποικιλία τους, τις περνάμε από κόσκινο και τις αμφισβητούμε ή τις απορρίπτουμε.

«Κλείδωσε η υποψηφιότητα του τάδε», ακούμε και αμέσως διαμαρτυρόμαστε: Τι πάει να πει κλείδωσε; Τι σχέση έχει η κλειδαριά με την υποψηφιότητα κάποιου πολιτικού;

«Κούμπωσε η δουλειά». Γιατί κούμπωσε; Φόρεμα είναι;

"Παιδί μου εσύ μισότρελο..."

Παιδί μου εσύ μισότρελο

που αποθηκεύεις στο μυαλό σου

παράξενες εικόνες,

θα τις απλώσεις αύριο μπροστά σου

κι ένα πολύχρωμο χαλί δακρύων

θα φτιάξεις,

πάνω του να ξαπλώσεις

και να αποξεχαστείς.

Παιδί μου εσύ μισότρελο,

δεν βλέπεις

πώς σε κοιτούν οι άλλοι;

Μονάχο σου τραβάς

σε έρημο μονοπάτι,

ακούς από μακριά

χαρούμενες φωνές

και δεν καταλαβαίνεις,

μονάχο τραγουδάς εσύ

κάτω απ’ το φεγγάρι

τα αλλόκοτα τραγούδια σου

κρατώντας αγκαλιά σφιχτά

 τους θησαυρούς σου,

κάπως σαν λύκος μοιάζεις

κι άλλοτε

σαν κατασπαραγμένο αρνί.

Αύριο όμως που θα μεγαλώσεις

τι όμορφα θα ανθίσουν όλα μέσα σου,

τι παραληρήματα,

τι ηδονές πολύτιμες,

τι δυστυχία στολισμένη,

ολόφωτη

που θα φορέσεις...

Εξατομίκευση: η σιωπηλή επανάσταση των Ευρωπαίων

Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα δημοσιεύτηκε προ καιρού στη γαλλική Le Monde για τους συνδρομητές της. Μια φίλη αντέγραψε το κείμενο και μου το έστειλε. Το υπογράφουν οι Pierre Brèchon και Frèdèric Gonthier και έχει τον τίτλο «Εξατομίκευση: η σιωπηλή επανάσταση των Ευρωπαίων».

Πρόκειται για μια έρευνα της τελευταίας δεκαετίας πάνω στις αξίες των Ευρωπαίων, οι οποίοι, όσο περνά ο καιρός, δείχνουν μια αυξανόμενη τάση για προσωπική αυτονομία.

Η τάση αυτή δεν είναι ίδια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και εξαρτάται άμεσα από την κουλτούρα κάθε λαού και από το βιοτικό του επίπεδο. Έτσι η εξατομίκευση είναι εντονότερη στη βόρεια και δυτική Ευρώπη, ενώ στη νότια και ανατολική είναι μικρότερη έως και ανύπαρκτη σε κάποιες περιπτώσεις.

Το τέλος του επεισοδίου (διήγημα)

Το χιόνι δεν την πειράζει, το’ χει συνηθίσει. Είναι η πληγή στον ώμο που την πονά φριχτά.

Οι άλλοι έφυγαν, δεν μπορούσαν να την περιμένουν. Για την ακρίβεια την εγκατέλειψαν. Αυτή είναι η σωστή λέξη: την εγκατέλειψαν.

Αν δεν είχε την πληγή στον ώμο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μόνη της. Το χιόνι και το κρύο δεν είναι τίποτα. Δηλαδή σχεδόν τίποτα. Όσο να’ ναι καλύτερα  να ήταν τώρα άνοιξη με καταπράσινο τον κόσμο ή καλοκαίρι με τη ζέστη. Αλλά είναι χειμώνας βαρύς κι έχει παντού χιόνι, όπου και να κοιτάξεις.

"Μα πόσο σε βαρέθηκα..."

Μα πόσο σε βαρέθηκα

εσένα

και τον οίστρο σου,

τον ίμερό σου

και τον οργασμό σου

και τις κλισέ φαντασιώσεις σου,

πόσο πολύ βαρέθηκα

να είμαι

το εξωπραγματικό

αντικείμενο του πόθου σου,

πόσο,

μα πόσο σε βαρέθηκα

να οραματίζεσαι

πόρνες και παναγίες,

νεαρές παρθένες

κι άλλα ξωτικά

και πόσο μακριά μου είσαι,

όταν  κλείνω τα μάτια

και σε φέρνω στο μυαλό μου,

σύντροφο

στα ερωτικά παιχνίδια μου

που δεν καταλαβαίνουν

τις γλώσσες των ανθρώπων.