Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2012 κι εμείς

Είμαστε ένας λαός τραυματισμένος. Μετά την αποκάλυψη του πλαστού μας πλούτου, των σκανδάλων, της διαφθοράς και το διεθνή διασυρμό που ακολούθησε, οι καρπαζιές πέφτουν απανωτές και πονάνε. Ακόμα και η Μαντόνα, το άσχετο θήλαιο, είπε προ ημερών σε μια συναυλία της ότι «οι Έλληνες πεινούν». Φανταστείτε λοιπόν πώς μας βλέπει ο κόσμος. Άλλοι μας λυπούνται, άλλοι μας βρίζουν κι άλλοι μας περιφρονούν.

Κι όμως, δεν είναι πολύ μακριά η εποχή της υπερηφάνειας, της οικονομικής άνεσης και των ευοίωνων προοπτικών, τότε που είχαμε αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οι παλαιότεροι που είχαμε ζήσει τη φτώχεια της χώρας τις δεκαετίες του 50 και του 60 είχαμε ένα λόγο παραπάνω να νιώθουμε ευφορία. Η Ελλάδα είχε επιτέλους ξεφύγει από την υπανάπτυξη, ανήκε τώρα στους ανεπτυγμένους λαούς της Γης. Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων  στη χώρα μας, η ποιότητα και το υψηλό επίπεδο του θεάματος που προσφέραμε, ήταν η επιβεβαίωση ότι οι σημερινοί Έλληνες ήμασταν άξιοι, ισάξιοι των άλλων προοδευμένων λαών. Ήμασταν όλοι πολύ περήφανοι τότε. Θυμάστε;

Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη

Γιατί μια γυναίκα που βρίσκεται στην εμμηνόπαυση, όταν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενά της, την κατηγορούμε ότι είναι εμμηνοπαυσιακή; Γιατί μια γυναίκα που δεν βρίσκεται στην εμμηνόπαυση, όταν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενά της, τη χαρακτηρίζουμε ως ανοργασμική; Πώς είναι δυνατόν η κοινωνική, επαγγελματική, πνευματική δραστηριότητα της γυναίκας να στιγματίζεται από χαρακτηρισμούς που έχουν σχέση με την αναπαραγωγική της ικανότητα ή την πολύ προσωπική ερωτική της ζωή;

Είναι φανερό ότι εδώ έχουμε μια βαθιά περιφρόνηση προς το γυναικείο φύλο, του οποίου το κύριο γνώρισμα εξακολουθεί να θεωρείται η μητρότητα και πριν από αυτήν η υποτιθέμενη ηρεμία που δίνει η ερωτική ικανοποίηση. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, τα πτυχία, οι γνώσεις, οι δεξιότητες και ικανότητες, η ευφυΐα, τα ταλέντα, η επαγγελματική επιτυχία, η κοινωνική αναγνώριση.

Μόλις κάποια γυναίκα πει κάτι, με το οποίο δεν συμφωνούμε, ή υψώσει αγανακτισμένη τη φωνή της, έχουμε έτοιμη την καταγγελία: είναι ανοργασμική ή εμμηνοπαυσιακή. Έτσι τις περιλαμβάνουμε όλες και μπορούμε να τις ταπεινώνουμε κατά περίσταση.

Διάλογος με έναν Εξωγήινο

Αν κάποιος Εξωγήινος ερχόταν στη Γη μας, εκτός του γενικότερου σοκ που θα υφίστατο παρατηρώντας τον πολιτισμό μας και μεταξύ των πολλών αποριών που θα εξέφραζε για τη ήθη και τα έθιμά μας, είναι βέβαιο ότι θα έκανε και την εξής ερώτηση:

-Γιατί οι θηλυκοί άνθρωποι είναι ντυμένοι τόσο παρδαλά και γιατί οι αρσενικοί άνθρωποι είναι ντυμένοι τόσο απλά;

-Επειδή, θα του απαντούσαμε εμείς, οι θηλυκοί άνθρωποι είναι από τη φύση προορισμένοι να κινούν το ερωτικό ενδιαφέρον των αρσενικών ανθρώπων. Όσο πιο παρδαλά ντύνονται λοιπόν, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να προσελκύσουν αρσενικούς ανθρώπους.

-Μάλιστα, θα απαντούσε ο Εξωγήινος, οι θηλυκοί άνθρωποι δηλαδή ξοδεύουν χρήμα και χρόνο πολύ για να δείχνουν παρδαλοί.

-Έτσι είναι δυστυχώς.

-Ο χρόνος και το χρήμα όμως είναι πολύτιμα πράγματα –τουλάχιστον έτσι πιστεύετε εσείς εδώ στη Γη. Άρα οι αρσενικοί άνθρωποι σ’ αυτό τον ανταγωνισμό βγαίνουν κερδισμένοι.

-Και πάλι έτσι είναι δυστυχώς.

-Διότι οι θηλυκοί άνθρωποι ξοδεύουν άπειρες ώρες γυρίζοντας στα μαγαζιά και δοκιμάζοντας το ένα και το άλλο μοντελάκι και σπαταλούν το χρήμα τους για ρούχα φανταχτερά και κοσμήματα και άλλα τέτοια, ενώ οι αρσενικοί άνθρωποι βαριούνται αυτές τις διαδικασίες, προβάρουν ένα ρούχο, τους πάει, το αγοράζουν και τελείωσε.

-Μάλιστα, έτσι ακριβώς συμβαίνει.

Η εξομολόγηση ενός βιαστή

Μέσα στην κόλασή μου βρίσκομαι.

Δεν θα σου πω

τι σκέφτομαι,

με πόσους τρόπους

λερώνω το κορμί μου,

τι συναισθήματα

με κατακλύζουν

(όμως σε βεβαιώ

τίποτα όμορφο).

Πέφτω στη λάσπη

και ξανασηκώνομαι

και πάλι πέφτω.

Ω, τι ωραία,

πόσο ηδονικά είναι όλα,

πόσο τυφλά και δυνατά

και ανυποχώρητα

και πόσο εσείς

μου είστε μακρινοί και ξένοι

και πόσο την ανάγκη σας

δεν έχω.

Εδώ ευαισθησίες κι έρωτες 

και άλλα τέτοια

είναι περιττά,

εδώ μόνο κραυγές

και παραμορφωμένα πρόσωπα,

κομμάτια σάρκας

που ανατριχιάζουν ανακλαστικά

και ιστορίες με δράκους και στοιχειά

 - όλα αηδιαστικά και αποκρουστικά

για τα δικά σας γούστα -

κι αυτό που λέτε εσείς ψυχή

 μια μαύρη πέτρα είναι

παγωμένη.

Μα πότε πότε ξαφνικά

ο γλάρος Ιωνάθαν

ακούγεται από μακριά

και μια μορφή

 - αχ, μια μορφή πολύ αγαπημένη -

αναδύεται στη μνήμη.

Και κοίτα, φίλε μου,

συμβαίνει τώρα

κάτι μαγικό.

Όλα τα απάνθρωπα

εξαφανίζονται,

σαν να μην έγιναν ποτέ

και μένει μόνο ένα σφίξιμο,

μια έγνοια τρυφερή

και μια διάθεση για δάκρυα,

μια απροσδόκητη ευαισθησία.

Το ξέρω, φίλε μου,

για μένα όλα αυτά

είναι απαγορευμένα.

Όμως , τι θέλω να σου πω,

ότι δεν είμαι μόνο ένα θηρίο.

Πονάει κι εμένα πότε-πότε η καρδιά μου.

Άτιτλο

Ξέρω από κόλπα και τεχνάσματα εγώ,

γι αυτό, Ζωή, μη μου κουνιέσαι.

Κλείνω τους διακόπτες

τούτη τη στιγμή

και σε ακυρώνω.

Μ’ έφτυσες μια φορά εσύ,

σε φτύνω δέκα.

Φυσικά πράγματα

Γιατρέ μου, πώς το είπατε αυτό;

Και τούτο πάλι πώς το λέτε;

Κι αυτό;

Κι εκείνο;

Και το άλλο;

Και είμαι όλα αυτά εγώ;

Μπα, τι μου λέτε τώρα!

Δεν βλέπω στον καθρέφτη μου

καλύτερα;

Όλα όσα λέτε κι άλλα τόσα

κι ακόμα άλλα τόσα

που δεν λέτε

στολίζουν το κορμί μου

σαν ανάγλυφα.

Μυστήρια που είναι

αυτή η φύση μας, γιατρέ μου.

Και πόσο περιγραφική!

Το μοίραμα

Η Λάχεσις, η Άτροπος και η Κλωθώ

κάποτε στάθηκαν στην κούνια μου από πάνω.

Ήτανε νύχτα ανοιξιάτικη,

αλλά έβρεχε

κι η μάνα μου κοιμόταν παραδίπλα

και κάθε τόσο αναστέναζε βαριά.

Έσκυψαν από πάνω μου

οι τρεις θεόρατες σκιές

και είπε η Κλωθώ:

«Κάνεις τη μάνα σου να αναστενάζει,

αμάρτημα βαρύ αυτό

και δεν σ΄το συγχωρώ.

Γι αυτό πλέκω το νήμα της ζωής σου

όλο κόμπους και το αφήνω

με χυμένους πόντους.

Δύσκολα χρόνια θα περάσεις

και τη χαρά ποτέ σου δεν θα βρεις».

Έπειτα είπε  η Λάχεσις:

«Τι περιμένεις να σου δώσω

μια νύχτα ανοιξιάτικη που βρέχουν οι ουρανοί;

Μες στην αντίφαση θα ζήσεις όλη τη ζωή σου,

γιατί απόψε τα λουλούδια έπρεπε να ευωδιάζουν

κι όχι να γέρνουν φυλλορροημένα στη λασπωμένη γη».

Η Άτροπος δεν είπε τίποτα.

Το χέρι μόνο  άπλωσε

και χάιδεψε το πρόσωπό μου.                   

Έτσι μες σε χυμένους πόντους

πέρασε η ζωή μου,

με κόμπους που έπρεπε να λύνω

κάθε μέρα για να προχωρώ,

με αισθήματα που αλληλοαναιρούνταν

μες στις αντιφάσεις τους,

με μέρες σκοτεινές

και νύχτες  ταραγμένες,

με σχέδια που φτιάχνονταν

και ακυρώνονταν αμέσως

και με το χρόνο

στο ίδιο σημείο πάντα

να στριφογυρίζει σαν τυφλός.

Αλλά όποτε γονάτιζα απελπισμένη,

όποτε το μαχαίρι έπαιρνα

κι ετοιμαζόμουν να σφαχτώ,

κάτι αόρατο ψιθύριζε στο αυτί μου:

«Θέλω να ζήσεις, έτσι αποφάσισα.

Και σκέψου,

ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία

που αδικήθηκε σ’ αυτή τη γη.

Μετά από σένα έρχονται χιλιάδες».

Σκέψεις ελαφρές λόγω ζέστης

Έχει πολλή ομίχλη εδώ.

Εσύ απέναντι

ώρες ατέλειωτες μιλάς

περί ερώτων, πόθων και παθών

 και περιπετειών

και στάσεων

και αναστεναγμών.

Ανησυχείς συγχρόνως

που αποχωρεί η νεότης

κι ανακατεύεις στο μονόλογό σου

ηδονές

με κέντρα ομορφιάς,

φαλλούς

με μπότοξ,

φωτογραφίες εραστών,

τηλέφωνα αισθητικών.

Παράλληλα θυμάσαι

πως είσαι διανοούμενη

- ωραίο περιτύλιγμα αυτό

που εντός του

η νιότη και η ομορφιά

καίγονται σαν ξερόκλαδα

αφήνοντας λυπητερά τσιρίγματα.

Έχει πολλή ομίχλη εδώ.

Σε βλέπω

να χειρονομείς απελπισμένα

από την άλλη άκρη του γκρεμού,

βλέπω φαλλούς και μπότοξ

να σε συνοδεύουν,

αλλά πια δεν ακούω τη φωνή σου.

Είμαι αλλού.