Δεν πωλείται

Το προϊόν αυτό

προς πώληση

δεν είναι.

Για την ακρίβεια,

κύριέ μου,

έχει αποσυρθεί από την αγορά.

Κάπως σαν σπάνιο μπαχαρικό

το θεωρούμε

και τό’ χουμε κρυμμένο

βαθιά στην αποθήκη,

πίσω από τα χαρτόκουτα

και τις εφημερίδες.

Λοιπόν όχι εσείς,

ούτε κι εσείς,

καλέ μου κύριε,

κανείς δεν πρόκειται

να το αποχτήσει.

Θα το γευτεί αυτός

που θα περάσει απέξω

και θα ματώσουν τα ρουθούνια του

 απ’ την οξεία μυρωδιά του,

θα έρθει μέσα

λιπόθυμος σχεδόν,

θα κατεβεί σερνάμενος

ως τα υπόγεια

και μεθυσμένος

από την επιθυμία

θ’ ανακαλύψει ένα κόκκο

πάνω στο ράφι

ξεχασμένο.

Τρέμοντας

θα τον ακουμπήσει με τη γλώσσα του

κι ευθύς θα παραλύσει

από την άρρητη ηδονή.

.

Ένα παιδί βλέπει

Σας βλέπω.

Ακούω

τους ψιθύρους σας,

μυρίζω

τον καπνό του τσιγάρου σας

 - οι γρίλιες είναι κλειστές,

έξω

παραμονεύει η ζέστη,

τα κορμιά σας

λουσμένα

σε γλυκό ιδρώτα

γεμάτο ενδορφίνες -

χαλαρά,

χαλαρά,

είναι όμορφες

αυτές οι στιγμές,

είναι μια ευτυχία,

δεν είναι;

Σας βλέπω.

Θα πείτε τώρα διάφορα,

σχέδια ίσως,

περιστατικά

από τη ζωή σας,

κάποια όνειρα,

η κούραση

των τελευταίων ημερών

 - τρέχουν οι ενδορφίνες

στο κορμί σας,

φουντώνει πάλι ο ίμερος

και νέες ουσίες

χύνονται στο αίμα σας-

αγκαλιάζεστε

κι είναι μια ευτυχία αυτή,

δεν είναι;

Σας βλέπω.

Σπάνε τη μύτη μου

οι οσμές απ’ τα υγρά σας,

δυο-δυο,

δυο-δυο

αναστενάζετε,

δυο-δυο,

δυο-δυο

γραπώνετε την ηδονή

μη σας ξεφύγει,

δυο-δυο,

δυο-δυο

μπαίνετε στον παράδεισο

για λίγα δευτερόλεπτα

 - κι είναι μια ευτυχία αυτή,

δεν είναι;

Σας βλέπω.

Είμαι εδώ δίπλα σας,

ένα βουβό στοιχείο,

μια ακίνητη μορφή

μέσα σε πλαίσιο,

το γύψινο σχέδιο στο ταβάνι,

το τασάκι με τα αποτσίγαρα,

το χαλάκι στο πάτωμα,

απορροφώ τους κραδασμούς σας,

το τρίξιμο του κρεβατιού σας,

τα σαλεμένα από τον πόθο λόγια σας.

Είναι στο συρτάρι

κάτι τεράστια μαχαίρια,

σκέφτομαι.

Δικός σας

Χαρακώνομαι,

σκίζω τη σάρκα μου,

ματώνω,

παίρνω καρφιά

και τα καρφώνω

βαθιά μες το κορμί μου

και σίδερα καυτά

ακουμπώ  πάνω μου.

Ουρλιάζω από πόνο

-με ακούτε;

Ουρλιάζω

-με ακούτε;

Τυφλώνομαι από το πάθος

κι ο πόνος

δεν είναι αρκετός,

ανεβάζω την ένταση,

ο πόνος λιγοστεύει,

την ανεβάζω κι άλλο,

 ο πόνος όλο λιγοστεύει,

τώρα

δεν νιώθω τίποτα,

μόνο μια άγρια χαρά

αρχίζει μέσα μου

να σχηματίζεται,

μια άγρια παραφορά.

«Για σάς», φωνάζω,

«Για σας τα κάνω όλα τούτα,

για να χαρείτε επιτέλους

μετά από τόσα χρόνια πίκρας

που σας φόρτωσα».

Μια ανεξέλεγκτη μανία,

μια παραφροσύνη,

κάτι άρρητο

που θριαμβεύει μέσα μου,

μια αρχαία ηδονή τυφλή,

μια φτερούγα θανάτου

που σαλεύει,

ο ίλιγγος,

οι βροντεροί χτύποι

της καρδιάς μου,

το άρρητο,

το άρρητο,

το άρρητο...

Ύστερα πέφτω

αποκαμωμένος,

μ’ έχει εξαντλήσει

αυτή η αγάπη μου για σας,

το κορμί μου κλαίει σιγανά,

δεν δίνω σημασία,

πάω

από καθρέφτη σε καθρέφτη,

κοιτάζω

αυτό το ξένο πρόσωπο

που έχει επικαθήσει

στο δικό μου.

Το σπίτι είναι σιωπηλό

κι εσείς βουβοί και ανέκφραστοι.

Ίδιοι θεοί.

Τι χρειάζονται οι γυναίκες και οι άνδρες στη ζωή τους

Μια γυναίκα χρειάζεται στη ζωή της:

 α) έναν άνδρα ωραίο, ευγενικό και πλούσιο, που θα τον χρησιμοποιεί για τις δημόσιες εμφανίσεις της 
β) έναν άνδρα ωραίο, μπρατσαρά και κτηνώδη που θα τον χρησιμοποιεί για τις βιολογικές ανάγκες της 
γ) έναν άνδρα ωραίο, ώριμο και καλλιεργημένο που θα τον χρησιμοποιεί για τις ψυχικές της αναζητήσεις 
δ) έναν άνδρα υποτακτικό και πειθήνιο που θα τον χρησιμοποιεί για τις πρακτικές ανάγκες του βίου.

Ένας άνδρας χρειάζεται στη ζωή του:

α) μια γυναίκα καλλονή και ει δυνατόν χαμηλής ευφυΐας, για να τη δείχνει στον περίγυρό του β) μια γυναίκα με δερμάτινες ψηλές μπότες και μαστίγιο για να τη χρησιμοποιεί τις νύχτες του 
γ) μια γυναίκα άχρωμη και ενάρετη για να του γεννήσει τα παιδιά του 
δ) μια γυναίκα ηλικιωμένη και εκτός βολής για να της εκμυστηρεύεται αυτά που δεν τολμά να εκμυστηρευτεί στους φίλους του.

Άλλες παραλλαγές.

 Για τις κυρίες: 

Οι ομοιότητες στην τέχνη του Τρίτου Ράιχ και της Σοβιετικής Ένωσης

Θα υπέθετε κανείς ότι εφόσον ο ναζισμός και ο κομμουνισμός ήταν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογίες και μάλιστα εχθρικές η μία προς την άλλη, η τέχνη που τις εξέφρασε θα πρέπει να ήταν τελείως διαφορετική, με άλλα πρότυπα, άλλες αρχές και κανόνες, άλλη τεχνοτροπία και άλλη φιλοσοφία.

Αλλά, όπως παρατηρούμε, η τέχνη που άνθισε στα δύο αυτά διαφορετικά ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι παρόμοια και αυτό οφείλεται στο απλό γεγονός ότι εκπορεύτηκε με τη μορφή προπαγάνδας από τους διορισμένους γι αυτό το σκοπό υπαλλήλους του Κράτους και είχε στόχο τις λαϊκές μάζες, οι οποίες έπρεπε να χειραγωγηθούν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η κατεύθυνση αυτή είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: το μεγαλείο του Λαού, είτε αυτός είναι ένας καθαρόαιμος λαός αρίων  με ανώτερα φυσικά χαρίσματα είτε ένας λαός εργατών και αγροτών που δοξάζει την ισότητα και την κοινοκτημοσύνη.

Ο διακεκριμένος λαός έχει απέναντί του τον εχθρό και τον μάχεται με όλους τους τρόπους. Ο εχθρός, μολονότι είναι άλλος για τους εθνικοσοσιαλιστές και άλλος για τους κομμουνιστές, έχει ένα πολύ χτυπητό κοινό γνώρισμα: είναι εκφυλισμένος, παρακμιακός και σάπιος και η τέχνη του είναι η καλύτερη απόδειξη.

Παυσίπονο - αναλγητικό

Θα σου πω τι θα κάνεις:

Θα κλείσεις τις πόρτες,

θα κλείσεις τα παράθυρα,

θα βγάλεις έξω τον κόσμο.

Θα ξαπλώσεις μετά

με τα μάτια κλειστά

και θα σκεφτείς σκοτάδια

κι άλλα σκοτάδια κι άλλα.

Θα περνούν κάτι ριπές χρωματιστές

και θα σβήνουν  αμέσως παρακάτω,

έπειτα κι άλλα σκοτάδια,

μαλακά, βουβά,

ωραία σκοτάδια.

Κάποια στιγμή

θ’ ακούσεις έναν ήχο,

σαν κάτι να σπάει,

μετά ξανά ησυχία.

Θά’ ρχονται και θα φεύγουν

οι χρωματιστές ριπές,

θα προσπαθούν

 να φτιάξουν σχήματα,

αλλά θα καταρρέουν,

δεν μπορούν να υπάρξουν,

είναι ακόμα  νωρίς,

πρέπει να περιμένεις.

Μετά ξαφνικά ακούς

τριξίματα, κρότους,

ένα βρυχηθμό

και τα πρώτα λαμπερά σχέδια

απλώνονται στο στερέωμα.

Κάτι βαρύ έχει καθίσει πάνω σου,

σου κόβει την αναπνοή,

«Θεέ μου», λες,

«τι ευτυχία είναι τούτη,

πάλι θα πεθάνω εντυπωσιακά».

Αυτό πρέπει να κάνεις.

Θα δεις τι εύκολα

που φεύγει αυτός ο πόνος

πώς εκμηδενίζεται,

θα δεις

πόσα ωραία πράγματα

κρύβει η  αγέλαστη ζωή

και πόσο έξυπνα εσύ

την κλέβεις, τη ληστεύεις

αυτή τη μονοκόμματη ζωή,

πόσο έξυπνα εσύ

ξέρεις

να την εκμεταλλεύεσαι

αυτή την παγερή ζωή,

με τι τεχνάσματα εσύ

μπορείς και τη φέρνεις

στα μέτρα σου

αυτή τη ζωή τη βρωμιάρα,

πώς την ξεζουμίζεις,

πόσο αχόρταγα τη χαίρεσαι

την πρόστυχη ζωή,

πώς την κουρελιάζεις,

πώς την κάνεις δική σου,

άθυρμα και παίγνιο σου

αυτή την ξεφτιλισμένη ζωή.

Καμάρι μου, εσύ, Έλληνά μου...

Γεννήθηκα πριν αρκετές δεκαετίες σε μια Ελλάδα φτωχή και υπανάπτυκτη και εξ απαλών ονύχων πληροφορήθηκα ότι ζω σε μια χώρα με ένδοξο παρελθόν και γι αυτό πρέπει να νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια που είμαι Ελληνίδα. Έτσι απέχτησα νωρίς – νωρίς  κι εγώ, όπως και όλοι οι συμπατριώτες μου, το γνωστό κόμπλεξ ανωτεροκατωτερότητας και πέρασαν χρόνια μέχρι να μπορέσω να το ξεφορτωθώ.

Φυσικά για τους παρακατιανούς λαούς δεν έτρεφα καμιά εκτίμηση και δεν είχα επ’ αυτού κανένα πρόβλημα, αλλά απέναντι στους ξανθόμαλλους Ευρωπαίους και Αμερικάνους είχα μια περίεργη συμπεριφορά. Από τη μια τους παρατηρούσα με θαυμασμό και ζήλια για τα πλούτη και τον τρόπο ζωής τους κι από την άλλη, αν καμιά φορά βρισκόμουν μπροστά σε κανένα τέτοιον, το έπαιζα έξυπνη και σπουδαία –διότι ξέρετε εγώ είμαι Ελληνίδα, απόγονος των μεγάλων εκείνων, εσείς τίνος αγριάνθρωπου απόγονοι είστε;

Μεγάλωσα μισώντας τους Τούρκους και όλους τους βαλκανικούς λαούς, καθώς επίσης και τους Ρώσους που ήταν κομμουνιστές. Κάποια λίγη συμπάθεια είχα για τους Ιταλούς –ούνα φάτσα ούνα ράτσα με έμαθαν να λέω, αν και ούνα φάτσα ούνα ράτσα ήμουν περισσότερο με τους Τούρκους και τους Βαλκάνιους, αλλά αυτό δεν ήθελα ούτε να το διανοηθώ.

Φ. Κάφκα "Η Δίκη". Β΄ Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση

                                     Elke Rehder "Ο καφκικός τρόπος θεώρησης"

Το μυθιστόρημα «Η Δίκη» του Φραντς Κάφκα αποτελεί μια εξόφθαλμη προβολή των εσωτερικών δαιμόνων του συγγραφέα.

Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Γιόζεφ Κ., είναι ένα άτομο μοναχικό. Δεν ζει όμως στο περιθώριο της κοινωνίας, αντίθετα κατέχει μια διακριτή θέση, είναι τμηματάρχης σε Τράπεζα. Η κοινωνική θέση που δίνει ο συγγραφέας στον ήρωά του δεν είναι τυχαία. Μια και ο Γιόζεφ Κ. είναι η προβολή του Φραντς Κάφκα (Κ. σημαίνει Κάφκα, όπως και στον Πύργο ο κεντρικός χαρακτήρας λέγεται Κ.), πρέπει να είναι περίπου στην ίδια κοινωνική θέση με αυτόν. Επίσης, εφόσον γύρω του στήνεται η Δίκη, η αντίθεση γίνεται εντονότερη με έναν ευπρεπή  υπάλληλο απ’ ό,τι με ένα περιθωριακό άτομο, διότι ο ευπρεπής αυτός υπάλληλος θα εκπέσει σιγά – σιγά, μέχρι να εξευτελιστεί πλήρως και τέλος να εκτελεστεί «σαν το σκυλί».

Υπάρχουν στο μυθιστόρημα αρκετές τέτοιες «τεχνητές» παρεμβολές του συγγραφέα που στόχο έχουν να εκλογικεύσουν το όραμά του και να το κάνουν αναγνώσιμο. Επιτρέπει ωστόσο στο διορατικό αναγνώστη να διεισδύσει στα βαθύτερα στρώματα της σκέψης του. Διότι σε όλο αυτό το έργο ο Κάφκα  μιλά υπαινικτικά για τη φαντασίωση που τον κατατρύχει. Ξέρει όμως να κρατά τις ισορροπίες και να μην εκτρέπεται. Δύο παρεκτροπές μόνο επιτρέπει στην πένα του:  α) αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο Μαστιγωτή – και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε -  και β)  παρουσιάζει τις γυναικείες φιγούρες του μυθιστορήματος με τον αποκλίνοντα τρόπο που τις φαντασιώνεται ( πάλι όμως με διακριτικό τρόπο, μέσα στα όρια της συγγραφικής κοσμιότητας του καιρού του).

Φ.Κάφκα "Η Δίκη". Α΄: Η προσωπικότητα του συγγραφέα

Πολλά έχουν γραφτεί για το σπουδαίο μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα «Η Δίκη» και πολλές αναλύσεις έχουν γίνει γι αυτό το αινιγματικό έργο που κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Η κυρίαρχη άποψη είναι ότι πρόκειται εδώ για μια αλληγορία πολιτική που καταδεικνύει την αδυναμία του πολίτη απέναντι στο απρόσωπο και πανίσχυρο Κράτος κλπ κλπ, να μην επαναλάβω εδώ πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Η άποψη αυτή, αγγλοαμερικανικής προέλευσης, είναι αμφισβητήσιμη.

 Ο Κάφκα δεν πολιτικολογεί στα έργα του. Ακόμα και στο μυθιστόρημα «Αμερική», που κάποιοι το θεωρούν ως μια κραυγαλέα καταγγελία κατά του καπιταλισμού, το πολιτικό πλαίσιο απλώς εξυπηρετεί τη βαθιά επιθυμία του συγγραφέα να υλοποιήσει ένα κόσμο αποξένωσης, ένα κόσμο ακατάληπτο, αδιάφορο και εχθρικό που είναι όμως η αντανάκλαση τού πώς βίωνε ο ίδιος τον κόσμο και όχι μια καταγγελία τού πώς είναι πράγματι ο κόσμος.

Αρχαία Σπάρτη: μια αφύσικη κοινωνία

Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για τους Σπαρτιάτες προγόνους μας που πέρασαν στην αθανασία με τη μεγαλειώδη αυτοθυσία τους στις Θερμοπύλες το 480 π. Χ., μια πράξη που θα συγκινεί  πάντα την ανθρωπότητα, όσο θα υπάρχει ανθρωπότητα, πολιτισμός και ιστορία.

Μόνο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τη δομή της αρχαίας σπαρτιατικής κοινωνίας, ώστε να κατανοήσουμε πώς μπόρεσε να δώσει στον κόσμο άνδρες με τέτοιο ήθος και τέτοιο ηρωισμό.

Η κοινωνία εκείνη δεν ήταν απλώς σκληρή και αυστηρά πειθαρχημένη, αλλά   μια κοινωνία που καταπίεσε και αλλοίωσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης  και της αυθόρμητης αγάπης του ανθρώπου προς τους απογόνους του, θεώρησε την οικογένεια εμπόδιο για την πραγμάτωση των ιδανικών της, απαξίωσε την αποκλειστικότητα του έρωτα, περιφρόνησε το συναίσθημα και κατέπνιξε κάθε τάση για ευχαρίστηση σωματική ή ψυχική που δεν είχε σχέση με το μεγαλείο της Σπάρτης.