Ανθρώπινη ομορφιά

Αν ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν άσχημοι, δεν θα το ξέραμε, γιατί θα αγνοούσαμε το αντίθετο της ασχήμιας. Αν ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν όμορφοι, πάλι δεν θα το ξέραμε, γιατί θα αγνοούσαμε το αντίθετο της ομορφιάς. Δυστυχώς ζούμε σε ένα κόσμο που αποτελείται από όμορφους και άσχημους ανθρώπους κι έτσι έχουμε μέτρο σύγκρισης και μέτρο ανισότητας.

"Όταν η Ελλάδα κλαίει, η Σικελία δακρύζει"

Κάποτε ακούστηκε από επίσημα χείλη ότι οι Έλληνες είμαστε έθνος ανάδελφον και όλη η Ελλάδα κάγχασε, έγιναν σχόλια ειρωνικά και σαρκαστικά και γελάσαμε όλοι πολύ.

Δεν ξέρω γιατί βρήκαμε αυτή τη φράση τόσο αστεία, υποπτεύομαι όμως ότι αυτό συνέβη, επειδή την είπε κάποιος, του οποίου το κύρος αμφισβητούσαμε, άσχετα ότι αυτός ο άνθρωπος πέρασε στην Ιστορία στέλνοντας στο δικαστήριο όσους έκρινε υπεύθυνους για μια πολιτική δολοφονία.

Αλλά η πικρή αλήθεια είναι αυτή: είμαστε πράγματι έθνος ανάδελφον, ένα έθνος που δεν έχει συγγενείς στον παγκόσμιο φυλετικό χάρτη. Ίσως γι αυτό νιώθουμε κάθε φορά ευγνωμοσύνη, αν κάποιος ξένος δείξει τη συμπάθειά του σε μας και τον χαρακτηρίζουμε αμέσως φιλέλληνα. Ίσως επίσης γι αυτό νιώθουμε να απειλούμαστε από όλες τις μεριές και πλέκουμε σενάρια παγκόσμιας συνωμοσίας εις βάρος μας. Ένα έθνος ανάδελφο δεν έχει να περιμένει από πουθενά υποστήριξη. Είναι ένα έθνος μόνο.

Έρως ανίκατε...

Στη γλώσσα μας η διάκριση είναι σαφής: άλλος ο έρωτας , άλλη η αγάπη.

Στην καθημερινότητά μας ωστόσο συγχέουμε τις δύο έννοιες και λέμε  «σ’ αγαπώ» σ’ αυτόν, με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, «σ’ αγαπώ» λέμε και στο παιδί μας, το ίδιο και στον καλό μας φίλο, το ίδιο λέμε και στο σκυλάκι μας, την ώρα που παίζουμε μαζί του.

Το να λέμε «σ’ αγαπώ» σ’ αυτόν που ο έρωτάς του μας κάνει να χάνουμε τον κόσμο, είναι γλωσσικό ατύχημα κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω πώς κατέληξε αυτό το ρήμα να εκτοπίσει το αρχαίο ρήμα «εράω/ ερώ» που σήμαινε επιθυμώ, ποθώ κάτι με μανία, ενώ το «αγαπάω/αγαπώ» σήμαινε είμαι ευχαριστημένος με κάποιον, τον αγαπώ τρυφερά και «αγάπη» σήμαινε ψυχική κλίση και συγγένεια. Είχαμε επίσης και το ρήμα «φιλέω/φιλώ» που σήμαινε περίπου ό,τι και το αγαπώ όχι όμως ό,τι και το ερώ.

Ένα μικρό μπολ ρύζι την ημέρα

Μπορεί κανείς να ζήσει τρώγοντας μόνο 150 γραμμάρια ρύζι την ημέρα;Ασφαλώς όχι. Αν η μοίρα του τον καταδικάσει σε μια τέτοια διατροφή, σε λίγο καιρό θα πεθάνει.

Στη Βόρεια Κορέα οι μερίδες τροφής που δίνει η κυβέρνηση στους πεινασμένους πολίτες της μειώθηκαν από 400 γραμμάρια ρύζι τον Απρίλιο σε 150 γραμμάρια τον Ιούνιο, δηλαδή σε ένα μικρό μπολ ρύζι την ημέρα.  Τα καταστήματα τροφίμων είναι άδεια και πολλοί έχουν μεταφερθεί στα νοσοκομεία, επειδή αρρώστησαν, όταν αναγκάστηκαν να φάνε χορτάρι. Στις αγορές παιδιά που λιμοκτονούν παρακαλούν τους περαστικούς για λίγη τροφή. Αλλά οι περαστικοί δεν έχουν τίποτα να τους δώσουν. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν. Ο λιμός που πλήττει τη χώρα οφείλεται σε συνδυασμό συμφορών: εκτεταμένες πλημμύρες την περασμένη χρονιά, ο πιο παγωμένος χειμώνας των τελευταίων πενήντα χρόνων, εξάπλωση επιδημιών.

Σπουργίτι πάνω σε μεταλλική σκάλα

Βλέπω ένα σπουργίτι.

Κάθεται πάνω σε μια μεταλλική σκάλα και δεν ξέρω τι κάνει. Μπορεί να λιάζεται ή να ξεκουράζεται ή να εποπτεύει τον κόσμο ψάχνοντας για κανένα ψίχουλο.

 Δεν με ενδιαφέρει  καθόλου τι κάνει το σπουργίτι. Με ενδιαφέρει η συνύπαρξή του με τη μεταλλική σκάλα.

Ένα σπουργίτι δεν είναι δική μου κατασκευή. Είναι κατασκευή άλλου. Η σκάλα όμως είναι δική μου κατασκευή. Βλέποντας το πουλάκι πάνω στη μεταλλική σκάλα, βλέπω συγχρόνως τους δύο δημιουργούς. Ο ένας μού είναι παντελώς άγνωστος. Ο άλλος μού είναι πολύ γνωστός, γιατί είμαι εγώ. Συνυπάρχω επομένως με τον άγνωστο δημιουργό σ’ αυτή τη σύνθεση.