Εκφυλισμένοι και ηθικοί

 

Μπορούμε να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες με βάση ένα γνώρισμα ή χαρακτηριστικό τους: σε ψηλούς και κοντούς, σε πλούσιους και φτωχούς, σε έξυπνους και κουτούς, σε λευκούς και έγχρωμους, σε έντιμους και ανέντιμους και ούτω καθεξής.

 

Σήμερα που ο κόσμος έχει χωριστεί στα δύο με βάση την ευημερία, τη νοοτροπία και την επιστημονική εξέλιξη μπορούμε να προσθέσουμε άλλη μια διάκριση: τους εκφυλισμένους και τους ηθικούς.

 

Οι εκφυλισμένοι είμαστε εμείς που ζούμε στον ανεπτυγμένο κόσμο και φυσικά δεν αυτοαποκαλούμαστε έτσι, αυτό έλειπε, εκφυλισμένους μάς λένε οι υπανάπτυκτοι, όσοι ζουν στις φτωχές χώρες, οι οποίοι επίσης δεν αυτοαποκαλούνται υπανάπτυκτοι αλλά ηθικοί.

 

Εννοείται ότι εμείς αποποιούμαστε μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό «εκφυλισμένοι», αντιθέτως αυτοαποκαλούμαστε προοδευτικοί, πολιτισμένοι, ελεύθεροι, ευαίσθητοι και αρνητές κάθε σκοταδισμού.

 

Αυτοί που εμείς αποκαλούμε υπανάπτυκτους αρνούνται επίσης να αυτοαποκληθούν έτσι. Αυτοί πιστεύουν ότι είναι οι ηθικοί. Είναι πολύ υπερήφανοι για τις ηθικές τους αρχές, τον σεβασμό τους στη θρησκεία τους και την τήρηση όλων των κανόνων της, την πίστη τους στις αρχαίες παραδόσεις τους, στα ήθη και τα έθιμά τους, τη σεμνότητά τους, τη διάκριση των φύλων και τον ρόλο του κάθε φύλου στην κοινωνία τους.

 

Εμείς τους βλέπουμε με περιφρόνηση και οίκτο, τους αποκαλούμε βάρβαρους και απολίτιστους. Αυτοί μας βλέπουν επίσης με περιφρόνηση και σιχασιά και μας αποκαλούν έκφυλους και σάπιους.

 

Έχω την υποψία ότι και οι δύο πλευρές έχουν ένα δίκιο. Έχω την υποψία ότι κάτι νοσηρό ενυπάρχει και στη μία και στην άλλη πλευρά.

 

Και η Ιστορία μάς διδάσκει ότι ο μεν βάρβαρος μπορεί κάποια στιγμή να εκπολιτιστεί, ο εκφυλισμένος όμως είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί.

 

Το μέλλον θα δείξει, αν και εμείς δεν θα είμαστε εδώ να το διαπιστώσουμε.