Μια έξυπνη ηλίθια

 

 

Το 1986 ο γνωστός μας φίλος, ο κομήτης του Χάλεϊ, ήρθε ξανά στον ουρανό μας, όπως κάνει κάθε 75-76 χρόνια.

 

Το ξέραμε ήδη, οι εφημερίδες και η τηλεόραση μάς είχαν ενημερώσει, δυστυχώς όμως ο κόσμος δεν μπορούσε να τον δει, τουλάχιστον εγώ δεν τον είδα.

 

Όμως μια νύχτα, στις 12 τα μεσάνυχτα που παρακολουθούσαμε τις τελευταίες ειδήσεις της ημέρας στην τηλεόραση, μετά τα πρώτα νέα, γύρω στις 12.15, η δημοσιογράφος μάς ενημέρωσε σοβαρά - σοβαρά ότι ο κομήτης του Χάλεϊ θα περνούσε σε λίγο πάνω από τον αττικό ουρανό.

 

«Ω, τι εκπληκτικό νέο! Επιτέλους θα δούμε τον κομήτη!» φώναξα ενθουσιασμένη και πετάχτηκα πάνω φουριόζα.

 

«Γρήγορα! Ντύσου να βγούμε έξω να τον δούμε!», είπα στον τότε σύζυγό μου, ο οποίος καμιά όρεξη δεν είχε να πάρει τους δρόμους μεσάνυχτα για να δει έναν κομήτη. Μου έκανε πάντως το χατίρι.

 

Ντυθήκαμε βιαστικά και βγήκαμε έξω. Ανεβήκαμε στη λεωφόρο Μεσογείων και κοιτάζαμε συνέχεια τον ουρανό. Κομήτης πουθενά.

 

«Θα περάσει, δεν γίνεται να μην περάσει, το είπαν στην τηλεόραση!» έλεγα εγώ ξαναμμένη.

 

Η Μεσογείων έρημη, πού και πού περνούσε κανένα αυτοκίνητο, στα πεζοδρόμια δεν έβλεπες κανέναν. Πηγαίναμε πάνω κάτω κοιτάζοντας με αγωνία τον ουρανό που όμως στεκόταν εντελώς αδιάφορος πάνω από τα κεφάλια μας.

 

Κάποια στιγμή διασταυρωθήκαμε με ένα ζευγάρι φιλήσυχων πολιτών κι εγώ ενθουσιασμένη τους ρώτησα:

 

«Βγήκατε κι εσείς να δείτε τον κομήτη;»

 

Οι άνθρωποι με κοίταξαν με απορία: «Α, όχι!» είπαν και συνέχισαν τον δρόμο τους.

 

Μα τι κόσμος! μουρμούρισα απογοητευμένη, κανείς δεν νοιάζεται να δει τον περίφημο κομήτη του Χάλεϊ;

 

Συνεχίσαμε το πήγαιν’ έλα στην έρημη λεωφόρο για λίγη ώρα ακόμα και ξαφνικά φωτίστηκε το κουτό μυαλό μου και κατάλαβα τι συνέβαινε:

 

Ποιος κομήτης του Χάλεϊ; Δεν είναι αεροπλάνο ο κομήτης να περνά επιλεκτικά πάνω από τις χώρες της Γης! Και η ώρα είναι  00.40, δηλαδή είμαστε ήδη στην 1^η Απριλίου!

 

«Πρωταπριλιά!» φώναξα κι έβαλα τα γέλια για το κουτό, ηλίθιο μυαλό μου.

 

Χρόνια αργότερα διηγήθηκα το πάθημά μου σε μια φίλη, με την οποία μοιραζόμασταν το ελάττωμα της υπεροψίας και της ανώτερης ευφυΐας. Περίμενα να βάλει τα γέλια, αλλά εκείνη σκοτείνιασε και είπε εκνευρισμένη:

 

«Οι ηλίθιοι! Μας έβαλαν να ανεβούμε στην ταράτσα και να καθόμαστε εκεί περιμένοντας να δούμε τον κομήτη!»

 

Το είχε πάθει λοιπόν κι αυτή, μόνο που δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό της για τη βλακεία του.

 

Εγώ πάντως τον είχα συγχωρήσει.