Η αδελφή Αμερική

 

 

                                     Απόβαση στη Νορμανδία

 

Οι Αμερικανοί καλά τα πήγαν μέχρι τον Β΄ΠΠ. Χάρη στη δική τους συμβολή κέρδισαν οι Σύμμαχοι και στους δύο παγκόσμιους πολέμους και το αμερικανικό έθνος ήταν συμπαθέστατο στην πλειονότητα των Ευρωπαίων.

 

Αν παρακολουθήσει κανείς αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας του ’50, θα παρατηρήσει ότι οι Αμερικανοί έβλεπαν την Ευρώπη ως τη μεγάλη αδελφή, τη μορφωμένη, την καλλιεργημένη, την πολιτισμένη. Όνειρό τους ήταν να έλθουν στη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη. (Στις πρωτεύουσες του ανατολικού μπλοκ δεν γινόταν καμιά αναφορά εννοείται). Το Λονδίνο το ένιωθαν  δικό τους. Γενικά αισθάνονταν ένα σεβασμό, κάτι σαν δέος απέναντι στη μεγάλη αδελφή που ακόμα εκείνα τα χρόνια συνέχιζε να παράγει κουλτούρα, ήταν ακόμα στην πρωτοπορία στα θέματα της τέχνης και των γραμμάτων.

 

Οι Αμερικανοί ένιωθαν κάπως σαν επαρχιώτες απέναντι στους Δυτικοευρωπαίους, πλούσιοι όμως επαρχιώτες, με τη γνωστή νοοτροπία του νεόπλουτου που οι αριστοκράτες τού ανοίγουν τα σαλόνια τους, αλλά τον βλέπουν με κάποια ευγενική συγκατάβαση.

 

Από την άλλη, μπορεί αυτοί να μην είχαν να επιδείξουν έναν Λεονάρντο ντα Βίντσι, έναν Γκαίτε, μια Παναγία των Παρισίων, είχαν όμως πυρηνικούς επιστήμονες και αστροφυσικούς και άριστα εξοπλισμένα εργαστήρια και παρήγαγαν αλματώδη τεχνολογική γνώση συγκεντρώνοντας στη χώρα τους το άνθος των επιστημόνων από όλα τα μέρη της Γης (και Γερμανούς και Ιάπωνες πρώην εχθρούς, δεν έκαναν διάκριση).

 

Παράλληλα άρχισαν να ασχολούνται και με τις τέχνες και τα γράμματα και να μας δίνουν πολύ ενδιαφέροντα έργα.

 

Έτσι, τις επόμενες δεκαετίες βλέπουμε να αλλάζει σταδιακά ο  ψυχισμός τους. Έχοντας αίσθηση του πλούτου τους και της τεχνολογικής τους δύναμης, καθώς και την αίσθηση ότι ο πολιτισμός γενικά είχε μετακομίσει στη χώρα τους (και δεν είχαν άδικο, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια), άρχισαν να βλέπουν την Ευρώπη με άλλο μάτι. Το κόμπλεξ κατωτερότητάς τους αναστράφηκε και βλέπουμε τώρα στις ταινίες τους να ανταλλάσσουν υποτιμητικούς υπαινιγμούς για τη μεγάλη αδελφή που μάλλον έμεινε στο ράφι η καημένη.

 

Σήμερα, δεν το συζητούμε, η Ευρώπη είναι για τους Αμερικανούς μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που κάποιος πρέπει να βάλει στη θέση της. Κάποιος πρέπει να της πει ορθά κοφτά ότι καιρός είναι να πάψει να αναμασά τα περασμένα μεγαλεία της και να συνειδητοποιήσει ότι άλλος είναι τώρα το αφεντικό και αυτή καλά θα κάνει να συμμορφωθεί προς τις επιθυμίες του.

 

Η γερασμένη Ευρώπη το πήρε το μήνυμα.

 

«Μα ασφαλώς, τι λέτε, αγαπητοί, εμείς είμαστε στο πλευρό σας! Εξάλλου είστε οι άξιοι συνεχιστές μας, σας μεταλαμπαδεύσαμε τις αξίες του πολιτισμού μας κι εσείς τώρα τις προάγετε με τον καλύτερο τρόπο. Το μόνο που ελπίζουμε από δω και στο εξής είναι να μας γηροκομήσετε με αδελφική αγάπη».

 

Το άκουσε αυτό η Βικτόρια Νούλαντ, βοηθός υπουργού εξωτερικών των Αμερικάνων, και έφτυσε κάτω.

 

«Ποιος τη γ.. την Ευρωπαϊκή Ένωση», είπε.

 

Μετά από αυτή τη δήλωση η ηλικιωμένη πλέον Ευρώπη κατάλαβε ότι πρέπει να είναι υπάκουη στη μικρή, ζωηρή αδελφή της.

 

Επίσης κατάλαβε ότι μάλλον θα γηροκομηθεί μόνη της.