Κηλίδες γήρατος; Με τίποτα!

 

 

 

 

 

Δεν φτάνει που γερνάς και αρχίζουν τα προβλήματα υγείας, πονούν οι αρθρώσεις, χάνεις τη δύναμή σου, αποχτάς πίεση, χοληστερίνη και άλλα χαριτωμένα, δεν φτάνει που βλέπεις να μαραίνεται το πρόσωπό σου, να χαλαρώνει η σάρκα σου, να κονταίνεις και να σέρνονται στο χώμα τα φουστάνια σου, δεν φτάνει που τα οστά του κρανίου σου αλλάζουν σχήμα και μακραίνει ή μικραίνει ή φαρδαίνει η μούρη σου, πρέπει επιπλέον και να δείχνεις σιχαμερός.

 

Κι εκεί που παλεύεις με τα χάπια να φέρεις σε κάποια ισορροπία τον οργανισμό σου και να κερδίσεις μερικά ακόμα χρόνια (δύσκολης) ζωής, να σου και εμφανίζονται στο δέρμα κάτι περίεργα καφετιά σημάδια, δείγματα βέβαιης γεροντότητας, διότι μόνο οι γέροι τα φέρουν.

 

Κι έτσι και αδιαφορήσεις, τα αυθαδέστατα αυτά καφετιά σημάδια εξαπλώνονται στο πρόσωπό σου, στους ώμους και στο ντεκολτέ σου και δηλώνουν σε όλους ότι εδώ κύριοι βλέπετε μια γριά που δεν τη σώζουν ούτε τα κομμωτήρια ούτε το μακιγιάζ. Εδώ, κύριοι, βλέπετε μια γριά με χρωματιστά παντελόνια και ριχτά πουκάμισα, με πλάκα τα παπούτσια, γιατί με τακούνια θα σωριαστεί ευθύς φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο και θα έχουμε νέες τραγωδίες, με τα δαχτυλίδια της και τα σκουλαρίκια της, με βαμμένα τα μάτια και τα χείλια της, αλλά για προσέξτε, παρακαλώ, καλύτερα: βλέπετε αυτά τα καφετιά σημάδια; Αηδιάζετε, ε; Καλά κάνετε, είναι μια σκέτη αηδία αυτά τα βρομερά σημαδάκια που φανερώνουν τη γεροντότητά της. Δεν πα να είναι καθαρή και περιποιημένη και καλοντυμένη, μια αηδία, μια σιχαμάρα προκαλεί αυτή η κοκέτα γριά που καπνίζει σαν φουγάρο και πίνει τις μπίρες της.

 

Προς το παρόν έχω ένα τέτοιο αηδές σημάδι στο μέτωπό μου, στη δεξιά πλευρά που συνήθως καλύπτεται από τα μαλλιά μου. Τώρα τελευταία μού φαίνεται πως έχει μεγαλώσει. Θα το πάρει ο διάολος! Δεν ξέρω πώς, αλλά θα το πάρει και θα το σηκώσει ο διάολος!

 

Κοιτάζω τα χέρια μου. Καθαρά είναι ακόμα, έχουν βέβαια ένα δυο μικρά σημαδάκια, αλλά περνούν απαρατήρητα. Θα πληθύνουν οπωσδήποτε στο μέλλον. Στο μέλλον θα έχω δυο αηδιαστικά χέρια γεμάτα καφέ στίγματα, θα τα βλέπουν οι άλλοι και θα ξερνούν. Γριά! Αηδιαστική γριά! Αμ, δεν πρόκειται να τους κάνω τη χάρη. Θα τα στείλω από κει που ήρθαν, όταν έρθει η ώρα.

 

Ένα δυο χρόνια τώρα απέχτησα και ένα ντεκολτέ σκέτη αηδία. Τι στην οργή είναι αυτές οι καφέ ανάγλυφες κηλίδες που όσο πάει και πολλαπλασιάζονται; Και τώρα βγήκε κι άλλη μία στο πρόσωπό μου, κάτω από το αριστερό μου μάτι.

 

«Σμηγματορροϊκή υπερκεράτωση», αποφάνθηκε η δερματολόγος μου. Κατακεράτωση είναι σίγουρα, γ*μώ το κέρατό μου, σκέφτηκα. «Τα βγάζουν αυτά οι ηλικιωμένοι», συνέχισε ατάραχη αυτή. «Να αφαιρεθούν πάραυτα», είπα.

 

Πήρε η δερματολόγος το νυστέρι της και χρατς, χρατς, χρατς, τα αφαίρεσε όλα. Με κάθε χρατς έφευγε και μια υπερκεράτωση.

 

Εντάξει, γερνάμε, αυτό δεν αλλάζει. Αλλά δεν χρειάζεται να γινόμαστε και αηδιαστικοί. Να μας βλέπουν οι άλλοι και να νιώθουν να ανακατεύεται το στομάχι τους. Να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να ξερνάμε. Να μην τολμά κανείς να μας αγγίξει και να κοιτάζει αλλού, όταν μας μιλά.

 

Κηλίδες γήρατος, λέει. Κηλίδες αηδίας, λέω εγώ. Δεν θα αναγκάσω κανέναν να γυρίσει αλλού το πρόσωπό του, αν βρεθεί μπροστά μου.

 

Μπορεί αργότερα, όταν θα περπατώ, να κρατώ μπαστούνι, να κατεβαίνω τις σκάλες προσεχτικά, ένα - ένα τα σκαλοπάτια, μην πέσω και κουβαριαστώ και γίνω ένα μάτσο κόκκαλα σπασμένα, μπορεί το σώμα μου να γείρει και να καμπουριάσει, μπορεί να θέλω μια χείρα βοηθείας για να σηκωθώ από την πολυθρόνα, όμως αυτός που θα απλώσει τη χείρα του, δεν θα αποστρέψει το βλέμμα του με συγκρατημένη σιχασιά: θα βλέπει μια γερόντισσα με καθαρό πρόσωπο.

 

Δεν θα γίνω μια αηδία, επειδή έτσι αηδία είναι οι γέροι. Αυτό όχι. Όσο μπορώ τουλάχιστον.