Ρευστοί εαυτοί

 

 

 

Όποτε γυρίζω στο παρελθόν και φέρνω στο νου μου εικόνες του εαυτού μου, νιώθω ότι έχω μεν κάποια σχέση με εκείνο το παιδί, εκείνη την κοπέλα, εκείνη τη γυναίκα που έκανε τη ζωή μου, αλλά συγχρόνως νιώθω ότι εκείνο το άτομο δεν είμαι εγώ, δεν είναι αυτό που είμαι τώρα. Τώρα αναγνωρίζω και αποδέχομαι τον τωρινό εαυτό μου.

 

Με την ίδια λογική σκέφτομαι ότι μετά από δέκα-δέκα πέντε χρόνια (αν ζω)  θα είμαι ένας άλλος εαυτός που τώρα αγνοώ και αν υπήρχε τρόπος να γνωριστούμε, μάλλον θα με απέρριπτε.

 

Υπάρχει φυσικά ένας βαθύς σταθερός πυρήνας μέσα μας που δεν μπορεί ο χρόνος να τον αλλάξει, αλλά η ηλικία που έχουμε κάθε φορά επεμβαίνει πολύ δυναμικά στον ψυχισμό μας και  ορίζει τις προτεραιότητες και τα γούστα μας.

 

Σκέψεις και επιθυμίες ανόητες και επιπόλαιες, συμπεριφορές συχνά ανάρμοστες ή ανεξήγητες, συζητήσεις χωρίς περιεχόμενο, ιδέες ρηχές ή του συρμού, κουτός θαυμασμός για καλλιτεχνικά έργα και δημιουργούς, έρωτες του αέρα και του τίποτα, ένα σύμπαν ολόκληρο κάθεται εκεί στο παρελθόν μου και σαν να με περιπαίζει. Θυμώνω τότε με τον εαυτό μου ή καλύτερα με τους εαυτούς μου εκείνων των εποχών, νιώθω και κάποια περιφρόνηση, άλλοτε δείχνω συγκατάβαση, άλλοτε απογοήτευση.

 

Αλλά το ερώτημα που αναφύεται είναι: ποιος είναι τελικά ο εαυτός μου (μας);

 

Αν απορρίπτω κατά μεγάλο μέρος τους παλιότερους εαυτούς μου, σημαίνει ότι τώρα είμαι ένας άλλος εαυτός. Και θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι το ίδιο θα κάνω σε δέκα πέντε χρόνια από τώρα (αν ζω). Θα απορρίψω τον σημερινό εαυτό  μου.

 

Με μια τέτοια ρευστότητα το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως ο εαυτός μας είναι αυτός που είναι τώρα. Δηλαδή ότι ζούμε μόνο το παρόν ως συγκροτημένες προσωπικότητες, ενώ πίσω μας στέκονται τα ερείπια των παλαιών εαυτών μας και μπροστά μας στέκεται ένα σκοτεινό μέλλον έτοιμο να μας απορρίψει, όταν έρθει η ώρα.