Να γίνουμε αυστηροί, αυστηρότεροι, αυστηρότατοι

 

 

 

Διάβασα κάπου ότι, εφόσον η θανατική ποινή έχει καταργηθεί (και πολύ σωστά), οι ειδεχθείς εγκληματίες πρέπει να τιμωρούνται τουλάχιστον πιο αυστηρά, δηλαδή να μένουν σε ισόβια απομόνωση.

 

Η ιδέα μού φάνηκε καλή και την ανέπτυξα στο μυαλό μου με λεπτομέρειες. Δεν έφτασα βέβαια στις ακρότητες της «Σωφρονιστικής Αποικίας» του Κάφκα, αλλά μπορώ να πω ότι μια ισόβια απομόνωση είναι από μόνη της μια πολύ καλή τιμωρία για όσους διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα. Έτσι, αντί να συναγελάζονται σε φυλακές με άλλους παράνομους και να νιώθουν κατά κάποιο τρόπο άνθρωποι με κοινωνική ζωή περιμένοντας υπομονετικά να αποφυλακιστούν για να συνεχίσουν τη δράση τους, θα κάθονται στο στενό κελί τους όλη μέρα και θα βγαίνουν μόνοι για προαυλισμό για δέκα λεπτά καθημερινά (ή και μέρα παρά μέρα καλύτερα).

Μια τέτοια τιμωρία θα αποθάρρυνε ίσως τους υπανθρώπους που ξέρουν πως ό,τι κι αν κάνουν, σε λίγα χρόνια θα είναι πάλι έξω ελεύθεροι και ωραίοι, ενώ τα θύματά τους θα σαπίζουν κάτω από το χώμα και οι συγγενείς τους θα πενθούν σε όλη τη ζωή τους.

 

Η Πολιτεία δεν δικαιούται να αφαιρεί τη ζωή κανενός, αυτό το δεχόμαστε ασυζητητί. Ούτε να βασανίζει κανέναν, γιατί τότε εξομοιώνεται με τους ειδεχθείς εγκληματίες. Οφείλει να τους παρέχει τροφή και στέγη (λίγο στενή, αλλά δεν πειράζει) και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αν χρειαστεί.

 

Από κει και πέρα δεν έχει καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Και, όταν λέμε απομόνωση, θα εννοούμε απομόνωση. Τα βιβλία θα απαγορεύονται. Τα τηλεφωνήματα θα απαγορεύονται. Η αλληλογραφία θα απαγορεύεται. Τα δεματάκια απέξω με γλυκά και δώρα θα απαγορεύονται. Οι επισκέψεις θα απαγορεύονται. Θα μπορούν να δέχονται μια επίσκεψη το χρόνο διαρκείας 15 λεπτών από ένα μόνο συγγενή τους, με τον οποίο θα συνομιλούν από το παραθυράκι που θα έχει η πόρτα του κελιού τους. Αν εκδηλώσουν θρησκευτικές τάσεις (συχνά από ιδιοτέλεια), θα μπορούν να συνομιλούν με έναν ιερέα μια φορά στις 15 ημέρες για πέντε λεπτά, πάλι από το παραθυράκι του κελιού τους.

Σε ένα τοίχο του κελιού τους απέναντι από το κρεβάτι τους θα είναι ενσωματωμένη μια μεταλλική πλάκα που θα γράφει: «Είσαι ειδεχθής εγκληματίας». Κάθε δυο-τρεις ώρες, όχι πάντα τις ίδιες για να υπάρχει ο αιφνιδιασμός, μια φωνή από ένα αόρατο μικρόφωνο θα τους το υπενθυμίζει: «Είσαι ειδεχθής δολοφόνος. Βρίσκεσαι εδώ, επειδή είσαι ανάξιος να ζεις ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Δεν θα βγεις ποτέ έξω από αυτή τη φυλακή».

 

Οι φύλακες δεν θα μιλούν εννοείται ποτέ μαζί του.

 

Τι θα κάνουν τον υπόλοιπο ατελείωτο χρόνο τους μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους; Αυτό θα είναι δικό τους πρόβλημα. Θα μπορούν να κάθονται στο κρεβάτι τους ή να μένουν ξαπλωμένοι. Θα μπορούν να κάνουν βόλτες γύρω γύρω στο κελί τους. Θα μπορούν να σκέφτονται ή να μιλούν μόνοι τους. Και να τραγουδούν θα μπορούν, αν θέλουν.

 

Έτσι ο ειδεχθής δολοφόνος που η Πολιτεία σεβόμενη τη ζωή δεν του την αφαίρεσε, θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να σκεφτεί ότι αυτό που έκανε ήταν τραγικό λάθος του. Αν πάλι δεν το σκεφτεί, δεν πειράζει. Δικό του θέμα είναι, δεν θα παρέμβουμε εμείς στην προσωπική του ζωή και σκέψη.

 

Αν μάλιστα εκδηλώσει επιθυμία για ευθανασία, η Πολιτεία θα τον βοηθήσει να την πραγματοποιήσει.

 

Αυτά τα άτομα που είναι ανίκανα να συνειδητοποιήσουν την εγκληματική τους φύση θα συνεχίσουν να ζουν, μέχρι να έρθει ο φυσικός τους θάνατος. Αν αρρωστήσουν, η Πολιτεία θα φροντίσει να γίνουν καλά. Θα τους τρέφει κανονικά και για πολλά χρόνια. Δεν θα τους αγγίζει καν. Η σωματική τους ακεραιότητα θα είναι δεδομένη.

 

Δεδομένη όμως θα είναι και η πλήρης απομόνωσή τους.

 

Και έτσι οι επόμενοι υποψήφιοι ειδεχθείς δολοφόνοι θα ξέρουν ότι, αν αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή με αποτρόπαιο τρόπο και συλληφθούν, θα ζήσουν μεν, αλλά θα ζήσουν πολύ ζόρικα.

 

Και τα μεν θύματά τους δεν πρόκειται να πάρουν καμιά ικανοποίηση, καθόσον θα έχουν γίνει ένα με το χώμα, αλλά οι δικοί τους άνθρωποι θα νιώθουν ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη και το ίδιο θα νιώσει και η κοινωνία ολόκληρη που σήμερα έχει αγανακτήσει με το χάιδεμα των ειδεχθών δολοφόνων.

(Εντάξει, φαντασία είναι όλα αυτά. Δανειστήκαμε λίγο Κάφκα).