Πες μου μια ιστορία

 

 

 

Είναι παράξενο και εν μέρει ανεξήγητο πόσο θέλγεται ο άνθρωπος να ακούει ιστορίες. Πες του ιστορίες, πες του για περιπέτειες, για αγάπες, για πολέμους, για ηρωισμούς, πες του ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, πες του για φαντάσματα, για δράκους και για μάγισσες, πες του για βασιλιάδες και για χωρικούς, για παιδιά, γέρους, γυναίκες, άντρες, για φτωχούς και για πλούσιους, για καλούς και για κακούς ανθρώπους, πες του για θαύματα, πες του ό,τι θέλεις, αρκεί να του το πεις μέσα σε μια καλοστημένη ιστορία.

 

Φαντάζομαι τους προγόνους μας των σπηλαίων να διηγούνται με κραυγές, χειρονομίες και σκόρπιες λέξεις ιστορίες στους συντρόφους της ομάδας τους για το πώς αντέκρουσαν μια αντίπαλη ομάδα που ήθελε να τους αρπάξει το μαμούθ που είχαν σκοτώσει, πώς ξέφυγαν από τα δόντια ενός κροκόδειλου στο ποτάμι που ψάρευαν, πώς φαγώθηκε ένας σύντροφός τους από κάποιο σαρκοβόρο θηρίο, πριν προλάβουν να τον σώσουν. Φαντάζομαι το ακροατήριό τους, γυναίκες, παιδιά, άλλοι σύντροφοι σακατεμένοι να ακούν την ιστορία με το στόμα ανοιχτό και να την επαναλαμβάνουν την άλλη μέρα και την παράλλη.

 

Συναρπαστικές ιστορίες ζωής και θανάτου που εγγράφονταν στη συλλογική μνήμη που εκείνο τον μακρινό καιρό μόλις είχε αρχίσει να διαμορφώνεται.

 

Μετά οι πρόγονοι άρχισαν να τις τραγουδούν. Πρόσθεταν λεπτομέρειες που κατέβαζε ο νους τους και οι τραγουδιστές ιστορίες έγιναν στο τέλος έπη. Και οι άνθρωποι τις άκουγαν πάντα με το στόμα ανοιχτό, πάντα εντυπωσιασμένοι με τα κατορθώματα των πιο παλιών ανθρώπων που με τους αιώνες απέχτησαν ονόματα, πλούτη, αξιώματα, προτερήματα, ελαττώματα.

 

Ιστορίες. Οι άνθρωποι τρελαίνονται για ιστορίες. Από παιδιά. Θέλουν να τους λένε ιστορίες, παραμύθια, ό,τι να’ ναι, αρκεί να είναι λόγος με πλοκή, με σενάριο, με δράση και αντίδραση, με εξέλιξη, με κορύφωση και με θεαματικό τέλος.

 

Βρέθηκαν και πολλοί που είχαν το χάρισμα να λένε ιστορίες. Να φτιάχνουν στο μυαλό τους ψεύτικες ιστορίες και να τις γράφουν για να τις διαβάζει ο κόσμος. Ή να τις παίζουν οι ηθοποιοί στο θέατρο. Ή να τις διηγούνται μέσα από τη μιμική.

 

Και ο κόσμος δεν είχε καμιά αντίρρηση, ας ήταν ψεύτικες, δεν πείραζε. Ωραίες μόνο να ήταν. Να μπορούσαν οι αναγνώστες και οι θεατές να ζήσουν την ψευδαίσθηση, να φύγουν από τον εαυτό τους, να τον ξεχάσουν για λίγο και να μπουν μέσα στην ιστορία. Να κλάψουν και να γελάσουν για πράγματα που δεν έγιναν ποτέ στον πραγματικό κόσμο, αλλά που τον θύμιζαν πολύ.

 

Ήρθε κι ο κινηματογράφος και άρχισε κι αυτός τις ιστορίες. Κάθε λογής.

 

Μερικές φορές ο δημιουργός διευκρινίζει ότι διηγείται μια αληθινή ιστορία. Όχι πως αλλάζει τίποτα. Εμείς θα τη διαβάσουμε ή θα την παρακολουθήσουμε στο θέατρο και τον κινηματογράφο με την ίδια προσήλωση που δείχνουμε και στις πλαστές ιστορίες.

 

«Έκσταση» το έλεγε αυτό ο Αριστοτέλης. Από το «εξίσταμαι», δηλαδή φεύγω από κει που είμαι, βγαίνω από κει που βρίσκομαι και μετακινούμαι σε μια νέα θέση, μπαίνω σε μια άλλη διάσταση. Ξεχνώ ποιος είμαι και πού βρίσκομαι, μπαίνω στην ιστορία και κινούμαι σαν μαριονέττα κατά τις διαθέσεις του δημιουργού. Ζω την ιστορία.

 

Παράξενη αλήθεια αυτή η ανθρώπινη ιδιότητα. Να θέλεις να φύγεις από τον εαυτό σου, να το κάνεις αυτό με χαρά και ευχαρίστηση, να γίνεσαι μάρτυρας πλαστών γεγονότων και να συγκινείσαι μ’ αυτά, να σε συνεπαίρνουν, να σε αναστατώνουν, να σου προκαλούν συναισθήματα όλων των αποχρώσεων, οργή, θυμό, λύπη, χαρά, γέλιο, οίκτο, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, δάκρυα.

 

Και μετά τελειώνει η ιστορία, άλλοτε έχει καλό άλλοτε κακό τέλος, εσύ επανέρχεσαι στην πραγματικότητα κι ακόμα δεν έχεις συνέλθει εντελώς, ακόμα η ιστορία γυροφέρνει στο μυαλό σου και εξακολουθεί να σου προκαλεί συναισθήματα, αλλά σιγά σιγά η απόσταση ανάμεσά σας μεγαλώνει και στο τέλος είσαι πάλι εντελώς ο εαυτός σου.

 

Διάβασες, είδες, άκουσες μια ψεύτικη ιστορία. Την πίστεψες για κάποιες ώρες και ταυτίστηκες μαζί της. Τώρα την αρχειοθετείς στη μνήμη σου. Η ψεύτικη ιστορία έχει λάβει υπόσταση. Υπάρχει σαν να είναι αληθινή.

 

Πες μου μια ιστορία… Πες μου μια ψεύτικη ιστορία, δεν με νοιάζει. Πες μου μια ιστορία, έχω τόσο πολύ ανάγκη να μην είμαι εγώ για λίγο έστω χρόνο. Πες μου μια ιστορία να χαθώ μέσα της, να περιπλανηθώ σε καινούργιους κόσμους, να δω σημεία και τέρατα, να βγάλω από μέσα μου τόσα συναισθήματα που στριμώχνονται και θέλουν να πεταχτούν έξω.

 

Πες μου μια ιστορία, να γίνω άλλος.