Παιδόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι;

 

 

Αυτό το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια και έχει αναστατώσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία με έκανε να αναρωτηθώ ποια είναι τα όρια που διαχωρίζουν έναν παιδόφιλο από έναν ομοφυλόφιλο.

 

Εύκολο, θα μου πείτε: παιδόφιλος είναι αυτός που πάει με παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, ενώ ομοφυλόφιλος αυτός που πάει με άτομα του ίδιου φύλου που όμως δεν είναι παιδιά.

 

Ο παιδόφιλος παρανομεί, ακόμα κι αν το παιδί δείχνει να συναινεί, επειδή ένα παιδί δεν μπορεί να  έχει κρίση και γνώση και εύκολα θα παρασυρθεί. Επίσης, ένα παιδί δεν έχει σεξουαλικές επιθυμίες, επομένως κάνει  κάτι που του είναι ξένο, απεχθές ή στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορο.

 

Ο ομοφυλόφιλος δεν παρανομεί, εφόσον έχει γενετήσια σχέση με ενήλικα άτομα του ίδιου φύλου. Ο νόμος είναι σαφής. Εκτός αν επιχειρηθεί βιασμός, δηλαδή δεν υπάρχει συναίνεση του ενός εκ των δύο. Τότε και ο ομοφυλόφιλος παρανομεί, όπως ακριβώς και ο ετεροφυλόφιλος που βιάζει.

 

Ως εδώ τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα.

 

Υπάρχει όμως μια γκρίζα ζώνη σε αυτό το θέμα που ο νόμος προσπαθεί να καλύψει παίζοντας με τον χρόνο της ενηλικίωσης που είναι διαφορετικός σε κάθε χώρα.

 

Αυτή η γκρίζα ζώνη είναι η ηλικία της εφηβείας, όταν ο άνθρωπος παύει να είναι παιδί και αποχτά τα χαρακτηριστικά του φύλου του, γίνεται γυναίκα ή άνδρας.

 

Με τα μέτρα της φύσης ένας δωδεκάχρονος είναι ήδη έτοιμος για την ενήλικη ζωή. Μπορεί να αναπαραχθεί, να βρει μόνος την τροφή του και να αυτοπροστατευτεί, αν χρειαστεί. Γι’ αυτό τον λόγο  οι κοινωνίες που ζουν πολύ κοντά στη φύση, παντρεύουν τα παιδιά τους σε τέτοιες νεαρές ηλικίες, επειδή δεν έχει νόημα να καθυστερούν περισσότερο.

 

Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ένας δωδεκάχρονος θεωρείται ακόμα παιδί. Μπορεί η φύση να έχει ξεκινήσει τις διεργασίες εκείνες που θα τον κατατάξουν σύντομα στους ενήλικους, όμως η κοινωνία θα τον κρατήσει ακόμα μερικά χρόνια στην κατάσταση του παιδιού και η μόνη παραχώρηση που θα κάνει , είναι να τον χαρακτηρίσει έφηβο, δηλαδή έναν άνθρωπο που χωρίς να είναι παιδί, δεν είναι όμως ούτε και ενήλικος.

 

Η αντίφαση που παρατηρείται εδώ είναι ότι από τη μια μεριά η φύση θεωρεί τον έφηβο έτοιμο για τη ζωή κι από την άλλη η κοινωνία τον κρατά υποχρεωτικά σε μια κατάσταση ανηλικιότητας  για μερικά ακόμα χρόνια. Η λεγόμενη κρίση της εφηβείας οφείλεται κυρίως σ’ αυτή την αντίφαση. Στις πρωτόγονες κοινωνίες τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει.

 

Το ότι η εφηβεία είναι μια κατάσταση σύγχυσης, όπου συγκρούονται η φύση και ο πολιτισμός, φαίνεται και από τη νομοθεσία.

 

Στην Αγγλία και τον Καναδά παραδείγματος χάριν οι έφηβοι από 14 ως 16 ετών μπορούν να εργαστούν υπό όρους. Μετά τα 16 μπορούν να εργαστούν  κανονικά ως ενήλικοι.

 

Στις ΗΠΑ δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι είναι πάνω από τα 21, αλλά σε ορισμένες πολιτείες το δικαίωμα ψήφου κατεβαίνει στα 18. Σε μερικές χώρες, όπως η Ινδονησία,  δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι συμπληρώσουν τα 17 χρόνια. Σε άλλες, όπως η Σιγκαπούρη, το όριο είναι τα 21 χρόνια.  Και σε κάποιες άλλες, όπως το Ουζμπεκιστάν, το όριο ανεβαίνει στα 25 χρόνια.

 

Στις ΗΠΑ η αγορά συγκεκριμένων προϊόντων ( τσιγάρα, αλκοόλ, πορνογραφικά βίντεο κλπ) επιτρέπεται σε νέους άνω των 17 ετών, ενώ σε κάποιες πολιτείες το όριο είναι τα 18 ή τα 21. Επίσης ποικίλλει ανά πολιτεία το όριο για την απόκτηση άδειας οδήγησης από τα 14 ως τα 18 χρόνια, ενώ στην Ευρώπη το όριο είναι τα 18 χρόνια.

 

Στον Καναδά επιτρέπεται το αλκοόλ στα 18, σε κάποιες περιοχές ωστόσο το όριο είναι τα 19 χρόνια, ενώ στην Ευρώπη το όριο είναι τα 16 ή τα 18 χρόνια.

 

Το συναινετικό σεξ επιτρέπεται σε ορισμένες χώρες μετά τα 13, σε άλλες μετά τα 21 και σε άλλες χώρες σε ενδιάμεσες ηλικίες.

 

Μερικά παραδείγματα:

Νιγηρία: το συναινετικό σεξ επιτρέπεται από 11 ετών και πάνω.

Φιλιππίνες, Ανγκόλα: από 12 ετών.

Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας, Ιαπωνία (εκτός από κάποιες περιοχές του Τόκιο): από 13 ετών.

Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, Πορτογαλία, Κίνα (πλην Χονγκ Κονγκ), Βραζιλία, Ισημερινός, Κολομβία: από 14 ετών.

Μέση Ανατολή: δεν υπάρχει όριο, αρκεί να έχει τελεστεί γάμος.

 

Στην Ελλάδα το συναινετικό σεξ επιτρέπεται σε άτομα που έχουν κλείσει τα 15 χρόνια τους.

 

Αυτή η ταλάντευση στη νομοθεσία των διαφόρων κρατών οφείλεται ακριβώς στη σύγχυση που έχουμε απέναντι στην εφηβεία.

 

Η φύση ωστόσο δεν έχει καμιά σύγχυση. Εφόσον το άτομο είναι σε ηλικία που μπορεί να αναπαραχθεί, εφόσον οι γενετήσιες ορμόνες του έχουν διαχυθεί στο σώμα του και του έχουν δώσει το γυναικείο ή ανδρικό σχήμα και εφόσον έχει πλέον ζωηρό ενδιαφέρον για το σεξ, το θεωρεί έτοιμο για γενετήσια δραστηριότητα.

 

Βεβαίως η φύση δεν γνωρίζει από ανθρώπινο πολιτισμό και ηθικές αξίες και δεν μπορούμε να την πάμε στα δικαστήρια και να την δικάσουμε για ανηθικότητα. Ο έφηβος όμως είναι υποχείριό της και, εφόσον δεν του επιτρέπουμε γενετήσιες σχέσεις, θα μάθει να αυτοϊκανοποιείται, μέχρι να έρθει η ώρα του να κάνει κανονικό σεξ. Αλλά ούτε και την αυτοϊκανοποίηση μπορεί να δεχτεί εύκολα η κοινωνία. Όλα λοιπόν γίνονται εν κρυπτώ και με τις ανάλογες ενοχές.

 

Ο ενήλικος ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος που έλκεται από κορίτσια ή αγόρια της εφηβείας δεν είναι παιδεραστής, διότι δεν του κινούν το ενδιαφέρον τα ασχημάτιστα παιδιά, όπως κάνουν οι παιδόφιλοι. Του αρέσουν τα πολύ νεαρά κορίτσια και αγόρια. Αυτά τα οποία έχουν τη σφραγίδα του φύλου τους. Θα μπορούσε κανείς να το πει αυτό βίτσιο, παιδεραστία όμως όχι.

 

Και, ας μη γελιόμαστε, σε όλο το παρελθόν του ανθρώπου οι άνδρες είχαν αυτό το βίτσιο. Οι νεαροί έφηβοι ασκούσαν και ασκούν γοητεία σε μια κατηγορία ανδρών που εγώ ως γυναίκα μπορεί να μην κατανοώ, όμως αυτό συμβαίνει. Αν κατά τον νόμο το νεαρό άτομο θεωρείται ενήλικο για τέτοιες δραστηριότητες και αν υπάρχει συναίνεση και όχι βιασμός, τότε, όσο κι αν μας σοκάρει μια τέτοιου είδους συνεύρεση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. (Οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν ήταν παιδόφιλοι. Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ).

 

Θα μου πείτε τώρα: μα ένας δεκαπεντάχρονος έχει μυαλό να καταλάβει τι κάνει, να υποψιαστεί τυχόν παγίδες, αν συνάψει σχέση με κάποιον;

 

Μη ρωτάτε εμένα. Ρωτήστε τον νομοθέτη.