Τίγρεις στην πόλη

Η πόλη ξαφνικά γέμισε τίγρεις.

Ήταν κάτι απροσδόκητο αυτό, καθώς όλοι εδώ οι κάτοικοι ξέραμε πως οι τίγρεις ζουν πολύ μακριά από μας, σε άλλα μέρη εξωτικά και επικίνδυνα.

Πώς ακριβώς συνέβη αυτό, δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια. Κάποιοι λένε ότι ήρθε ένας ξένος με δυο τίγρεις, μια αρσενική και μια θηλυκιά, κάπου τις κράτησε έξω από την πόλη, όπου κανείς δεν τον έβλεπε, και σε λίγο καιρό η θηλυκιά γέννησε δυο τιγράκια. Μετά από ένα διάστημα που δεν ξέρουμε πόσο κράτησε, οι τίγρεις πολλαπλασιάστηκαν, έφαγαν τον άνθρωπο που τις κρατούσε και μετά σκόρπισαν στην πόλη.

Το περίεργο με αυτές τις τίγρεις ήταν ότι, αν δεν τις πλησίαζες, αυτές κάθονταν ήσυχες, σε κοίταζαν με τα κοφτερά τους μάτια, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Αν όμως κάποιος απρόσεχτος περνούσε από πολύ κοντά τους, τότε η τίγρη που ένιωθε την ανάσα του στα ρουθούνια της πεταγόταν επάνω και με ένα αστραπιαίο άλμα τον άρπαζε και τον έκανε κομμάτια.

Εννοείται ότι στην αρχή είχαμε όλοι πανικοβληθεί. Η Πολιτεία έλαβε μέτρα, μας προειδοποίησε να μην πλησιάζουμε αυτά τα άγρια αιλουροειδή και ότι, αν μέναμε σε κάποια λογική απόσταση από αυτά, δεν επρόκειτο να μας κατασπαράξουν. Στη συνέχεια κατέβασε στρατό για να κυνηγήσει τις τίγρεις και σκότωσε αρκετές, αλλά αυτές με κάποιο περίεργο τρόπο συνέχισαν να πολλαπλασιάζονται.

Πρέπει να βρούμε ένα φάρμακο που να τις στειρώνει, πρότειναν οι ειδικοί επιστήμονες και με την άδεια των Αρχών ξεκίνησαν πυρετωδώς τα πειράματα στα εργαστήρια για να βρεθεί το θαυματουργό φάρμακο που θα έκανε στείρες τις τίγρεις, ώστε κάποια στιγμή να εξαφανιστούν από την πόλη μας.

Ο καιρός περνούσε και τέτοιο φάρμακο δεν βρισκόταν. Εν τω μεταξύ εμείς ξεφοβηθήκαμε αρκετά, εφόσον διαπιστώσαμε ότι τα παράξενα αυτά ζώα κάθονταν στους δρόμους και στις πλατείες ακίνητα και ήσυχα, αρκεί να μην τα πλησιάζαμε.

Μέχρι δυο μέτρα απόσταση είστε ασφαλείς, μας έλεγαν οι ειδικοί. Αν μάλιστα αλείφεστε με τις ειδικές αλοιφές που θα βρείτε στα φαρμακεία, τότε οι τίγρεις δεν μπορούν να σας μυρίσουν κι έτσι δεν κινδυνεύετε.

Συνηθίσαμε λοιπόν σιγά σιγά να ζούμε με τις τίγρεις στην πόλη μας, δεν τις πλησιάζαμε, βάζαμε και τις αλοιφές μας, αλλά όσο να’ ναι είχαμε μια ανησυχία. Κάποιοι απρόσεχτοι, κυρίως νεαροί που ήθελαν να δείξουν πόσο ατρόμητοι είναι, περνούσαν από πολύ κοντά τους, και τότε παρατηρήσαμε έκπληκτοι ότι οι τίγρεις έκαναν το άλμα τους, τους γράπωναν, τους μύριζαν και τους άφηναν να φύγουν με λίγες γρατζουνιές στο πρόσωπο.

Αντίθετα, αν από αφηρημάδα ή απροσεξία ερχόταν πολύ κοντά τους κανένας μεσόκοπος ή γέρος, τον έκαναν λουρίδες σε δυο λεπτά.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποθρασυνθούν οι  νεότεροι και να το παίζουν ήρωες και παλικάρια. Πλησίαζαν τις τίγρεις κι έκαναν διάφορα χορευτικά μπροστά τους προκαλώντας τες να τους χυμήξουν. Αυτές άλλοτε τούς χάζευαν αδιάφορες κι άλλοτε τούς έριχναν και καμιά γρατζουνιά. Καμιά φορά όμως κάποια ευερέθιστη τίγρη που δεν σήκωνε αστεία, ορμούσε κατά πάνω τους και σε λίγο κείτονταν στο πεζοδρόμιο τα ματωμένα κομμάτια τους.

Αλλά το χειρότερο ήταν αυτό: οι νεαροί με τις γρατζουνιές που ένιωθαν περίπου όπως οι μονομάχοι στις αρένες της Ρώμης είχαν φαίνεται κάποιο μικρόβιο κολλήσει από τις τίγρεις που το μετέφεραν άθελά τους στους υπόλοιπους. Όσοι κολλούσαν το μικρόβιο, πήγαιναν σαν τυφλοί κατ’ ευθείαν πάνω στις τίγρεις και έχαναν άδοξα τη ζωή τους.

Οι υπάλληλοι του δήμου δεν σταματούσαν να μαζεύουν ματωμένα κομμάτια μέρα νύχτα και να τα πετούν σε λάκκους έξω από την πόλη.

---------------------------------------------------

Η ιστορία αυτή, λυπάμαι που το λέω, σταματά απότομα εδώ. Δεν έχει τέλος. Επειδή οι τίγρεις είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού και, αν είχαν εγκατασταθεί στην πόλη μας, θα τις βλέπαμε και θα τρέμαμε σύγκορμοι.

Οι κορονοϊοί πάλι είναι αόρατοι.