Ποιος δίνει τη νίκη σε ένα κόμμα;

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια των αριστερών φίλων μου εδώ στο διαδίκτυο, τώρα που το κυβερνών κόμμα τους έχασε τις εκλογές της 26^ης Μαΐου.

Αυτό που τελικά μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλοι έχουν στο μυαλό τους ένα είδωλο του κόσμου που κυριαρχείται από δύο μόνο πολιτικές δυνάμεις: την αριστερά και τη δεξιά.

Οι ψηφοφόροι δεν μπορεί να είναι άλλο τίποτα εκτός από αριστεροί ή δεξιοί. Δεν ψηφίζεις αριστερά; Είσαι επομένως δεξιός. Δεν ψηφίζεις δεξιά; Άρα είσαι δικός μας ή έστω οφείλεις να είσαι δικός μας.

Η νίκη τού με αριστερό πρόσημο Σύριζα το 2015 χαιρετίστηκε από αυτούς ως στροφή του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά. Η σημερινή ήττα του σημαίνει γι’ αυτούς στροφή των ψηφοφόρων προς τα δεξιά.

Δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη το γεγονός ότι ο κεντρικός κορμός του εκλογικού σώματος δεν έχει ούτε αριστερή ούτε δεξιά ιδεολογία, με την έννοια ότι ο πολύς κόσμος δεν ονειρεύεται καθόλου μια αταξική κοινωνία -μάλλον δεν την έχει ούτε καν ακουστά - δεν έχει καμιά όρεξη να δει τις εκκλησίες του να κλείνουν ούτε τρέφει ασίγαστο μίσος για τον καπιταλισμό. Αλλά ούτε σταυροκοπιέται από το πρωί ως το βράδυ ούτε συγκινείται από το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία - οικογένεια» ούτε απεχθάνεται τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.

Ο βασικός κορμός των ψηφοφόρων είναι οι απαξιωμένοι από τους αριστερούς «νοικοκυραίοι», άνθρωποι που θέλουν εργασία για τον εαυτό τους και για τα παιδιά τους, χαμηλή εγκληματικότητα, αίσθηση ασφάλειας και κοινωνική ειρήνη.

Όταν ήρθαν τα πάνω κάτω με την οικονομική κρίση οι νοικοκυραίοι αυτοί στράφηκαν στον Σύριζα ελπίζοντας ότι θα μπορούσε ως κυβέρνηση να λύσει το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα της χώρας και να επαναφέρει την ειρήνη στην  κοινωνία.

Τέσσερα χρόνια αργότερα βλέποντας ότι δεν έγινε τελικά τίποτα από όσα περίμεναν, οι ίδιοι αυτοί νοικοκυραίοι στράφηκαν στη Νέα Δημοκρατία με τις ίδιες ελπίδες.

Οι άνθρωποι που δίνουν τη νίκη σε ένα κόμμα δεν είναι ιδεολογικά χτισμένοι σε κανένα κόμμα. Στρέφονται σε όποιο κόμμα νομίζουν ότι θα δώσει λύσεις στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του τόπου.

Ανήκουν βασικά σε ένα συγκεχυμένο κεντρώο χώρο – που δεν εκπροσωπείται από κανένα κόμμα – και ψηφίζουν όχι ιδεολογικά αλλά πρακτικά. Όχι ωφελιμιστικά, όπως θα βιαζόταν ίσως κανείς να συμπεράνει, αλλά με ένα ρεαλιστικό τρόπο σκέψης, ότι το κόμμα της εφήμερης προτίμησής τους είναι πιο ικανό να κυβερνήσει τη συγκεκριμένη στιγμή τη χώρα.

Έτσι λοιπόν, δεν γέμισε η χώρα με αριστερούς το 2015, όπως δεν είναι σήμερα γεμάτη από δεξιούς. Η χώρα είναι γεμάτη από καθημερινούς ανθρώπους, από νοικοκυραίους  που δίνουν κάθε φορά την εξουσία σε εκείνο το κόμμα που δείχνει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα. Αν γελαστούν, θα ψηφίσουν την επόμενη φορά άλλο κόμμα. Το έχει αυτό το καλό η Δημοκρατία.

Τα δεξιά κόμματα φαίνεται να το γνωρίζουν και παίζουν πιο σωστά – δηλαδή πιο ήπια - το παιχνίδι. Τα αριστερά μάλλον το αγνοούν.