Κουβεντιάζοντας με τον Χάρο

Ήρθε ο Χάρος ένα βράδυ και με βρήκε, την ώρα που είχα ξαπλώσει και ετοιμαζόμουν να σβήσω το φως.

-Καλησπέρα, κ. Αφροδίτη, πώς είστε;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ανησύχησα. Ένας τόσο ευγενικός και προσηνής κύριος ήταν αδύνατο να θέλει το κακό μου. Εξάλλου δεν ήμουν σίγουρη, αν επρόκειτο περί του Χάρου ή περί κάποιου άλλου Όντος, όχι απαραίτητα επικίνδυνου.

-Ευχαριστώ, είμαι καλά. Εσείς;

-Καλά είμαι κι εγώ. Μπορώ να καθίσω;

-Παρακαλώ, καθίστε.

Πήρε την καρέκλα και κάθισε απέναντί μου.

-Πώς πάνε τα κέφια, κ. Αφροδίτη; Είστε πάντα αισιόδοξη και προσβλέπετε με εμπιστοσύνη το μέλλον;

-Πριν σας απαντήσω, θέλω να μου πείτε ποιος είστε ακριβώς.

-Με συγχωρείτε, δεν σας συστήθηκα. Είμαι ο Χάρος. Ή Χάρων. Ή Θάνατος. Πείτε με, όπως σας αρέσει.

-Έφτασε μήπως η ώρα μου, κ. Χάρε;

-Χμ, εξαρτάται. Απαντήστε μου πρώτα σ’ αυτό που σας ρώτησα.

-Είμαι αισιόδοξη, κ. Χάρε. Και προσβλέπω με εμπιστοσύνη το μέλλον.

-Λάθος απάντηση δώσατε και σας αφαιρώ ένα πόντο. Η υγεία σας πώς είναι;

-Σε γενικές γραμμές καλή.

-Άρα έχετε λόγους να ελπίζετε ότι θα ζήσετε ακόμα πολλά χρόνια. Πόσα λέτε;

-Υπολογίζω καμιά τριανταριά, αν όλα πάνε καλά.

-Δηλαδή λογαριάζετε να φτάσετε τα εκατό; Σας αφαιρώ άλλον ένα πόντο, γιατί δώσατε μια πολύ επιπόλαιη απάντηση. Και τι σκοπεύετε να κάνετε αυτά τα τριάντα χρόνια που υπολογίζετε ότι θα ζήσετε ακόμα σε αυτόν εδώ τον πλανήτη;

-Χμ, να σας πω…

Έμεινα για λίγο σκεφτική και μετά ομολόγησα:

-Δεν ξέρω.

-Σας αφαιρώ ένα πόντο, γιατί θέλετε να ζήσετε, αλλά δεν ξέρετε για ποιο λόγο.

-Κάτι θα βρω να κάνω, κ. Χάρε, διαμαρτυρήθηκα. Θα γράφω, θα διαβάζω, θα βγαίνω με τους φίλους μου, θα βλέπω τηλεόραση.

-Δεν βαρεθήκατε να το κάνετε αυτό;

-Όχι.

-Σας αφαιρώ έναν πόντο, γιατί δεν έχετε προοπτική στη ζωή σας.

-Στους πόσους πόντους καίγομαι;

-Μη βιάζεστε, έχετε ακόμα περιθώρια. Πιστεύετε ότι είστε χρήσιμη στην κοινωνία ή είστε ένα άχθος αρούρης;

-Ε, όχι και άχθος αρούρης!

-Σε τι ακριβώς είστε χρήσιμη;

-Γράφω και επηρεάζω με τις ιδέες μου τον κόσμο.

-Για καλό τον επηρεάζετε ή για κακό;

-Για καλό βέβαια!

-Πώς το ξέρετε;

-Το ξέρω. Γράφω ωραία, λογικά πράγματα, σωστά πράγματα.

-Αυτό το λέτε εσείς. Σας αφαιρώ ένα πόντο, γιατί δεν έχετε συναίσθηση της πραγματικότητας.

-Τώρα με αδικείτε.

-Άλλαξε η πραγματικότητα με τα γραφόμενά σας;

Προτίμησα να μην απαντήσω.

-Με τους άλλους ανθρώπους πώς τα πάτε;

-Καλά. Μια χαρά.

-Έχετε κάνει ευτυχισμένο κανέναν;

Σκέφτηκα λίγο και μετά είπα:

-Όχι. Οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους σταματούν σε ένα όριο.

-Σας αφαιρώ ένα πόντο.

Έκανε μια παύση και μετά ρώτησε:

-Τουλάχιστον, φροντίζετε να είναι ευτυχισμένη η προσωπικότητα που σας έχει ανατεθεί;

-Ποια προσωπικότητα;

- Της Αφροδίτης. Φροντίζετε να είναι ευτυχισμένη η Αφροδίτη;

-Επ’ αυτού κάνω ό,τι μπορώ, κ. Χάρε.

-Και;

-Τι και;

-Είναι ευτυχής η προσωπικότητα, της οποίας έχετε την κηδεμονία;

Έμεινα σιωπηλή.

-Σας αφαιρώ ένα πόντο.

-Ξέρετε κάτι; Εσείς ήρθατε εδώ για να μου αφαιρέσετε όλους τους πόντους. Κάντε λοιπόν ό,τι είναι να κάνετε, να τελειώνουμε.

-Προκαλείτε τη μοίρα σας με αυτά που λέτε, κ. Αφροδίτη. Σας αφαιρώ άλλον ένα πόντο.

-Έμεινε κανένας πόντος ή τους έκαψα όλους;

-Ας υποθέσουμε ότι τους κάψατε όλους. Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;

-Θα ήθελα να κοιμηθώ και να πεθάνω στον ύπνο μου. Αφαιρέστε μου τώρα και τον τελευταίο πόντο.

-Γιατί να σας τον αφαιρέσω;

-Επειδή ζητάω μια χάρη που σπανίως παραχωρείτε. Δηλαδή ζητώ ευνοϊκή μεταχείριση, ενώ δεν την αξίζω.

Ο Χάρος κάγχασε ελαφρά. Μετά σοβαρεύτηκε πάλι:

-Κοιμηθείτε τώρα, κ. Αφροδίτη, και αύριο θα ξυπνήσετε ακμαιότατη. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σας.

-Τότε προς τι αυτή η νυχτερινή σας επίσκεψη;

-Απλά θέλω να ξέρετε πως βρίσκομαι εδώ τριγύρω. Σας παρακολουθώ. Φροντίστε να προσθέσετε πόντους στη ζωή σας. Μην καπνίζετε και μην τρώτε πολύ. Να ασκείστε καθημερινά. Δώστε νόημα στη ζωή σας ανακουφίζοντας τους άλλους που έχουν ανάγκη βοήθειας. Νιώστε χρήσιμη. Γίνετε χρήσιμη. Όχι μόνο με λόγια που γράφετε και δημοσιεύετε. Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

-Και θέλετε να το κάνω αυτό τα επόμενα τριάντα χρόνια; Δεν θα είναι πολύ μονότονο;

Ο Χάρος σηκώθηκε από τη θέση του και στάθηκε από πάνω μου. Έδειχνε κουρασμένος και κακόκεφος.

-Είναι φανερό ότι δεν έχετε ενσυναίσθηση και γι’ αυτό σας αφαιρώ ένα πόντο ακόμα. Προσέξτε τώρα, γιατί δεν σας έμειναν πολλοί πόντοι. Καληνύχτα σας!

-Ένα λεπτό, κ. Χάρε! Ξεχάσατε να με ρωτήσετε κάτι πολύ σημαντικό.

-Μπα; Και ποιο είναι αυτό;

-Δεν με ρωτήσατε, αν ονειροπολώ.

-Χμ, δεν νομίζω ότι έχει σημασία κάτι τέτοιο, αλλά τέλος πάντων σας ρωτώ: ονειροπολείτε;

-Πολύ! Προσθέστε καμιά εκατοστή πόντους τώρα.

-Και γιατί να το κάνω;

-Γιατί με τις ονειροπολήσεις μου εγώ ζω κάθε μέρα πολλές ζωές. Κι όταν έρθετε να με πάρετε, δεν θα είμαι εκατό, θα είμαι χιλίων ετών και παραπάνω. Σπουδαίο δώρο Θεού η φαντασία, κ. Χάρε μου.

-Δίκιο έχετε, αλλά θα σας αφαιρέσω ένα πόντο, γιατί αντιμιλάτε.

-Προσθέστε όμως έναν, γιατί σας έβαλα να κουβεντιάζετε μαζί μου. Ανοίγει ποτέ κουβέντα ο Χάρος με τον άνθρωπο; Μόνο στη φαντασία του γίνεται αυτό. Καληνύχτα τώρα και εις το επανιδείν.

Το άλλο πρωί ξύπνησα ακμαιότατη.

Έχει πότε πότε λίγη μπέσα αυτός ο τύπος. Ανάλογα με τα κέφια του δηλαδή.