Προσευχηθείτε,
μην
παραλείψετε παρακαλώ
αυτό
το ύψιστο καθήκον σας,
κεράκια
ανάψτε,
λουλούδια
αποθέστε
και
αγκαλιασμένοι τραγουδήστε
απαλά τραγούδια,
δακρύστε,
προ
παντός αυτό μην το ξεχάσετε,
δείξτε
εν πάση περιπτώσει
πόσο
ευγενικά πενθείτε εσείς
σε
αντίθεση με τους βαρβάρους
κι
έπειτα ακούστε τους ταγούς σας
με
πόσο σταθερή, αποφασιστική φωνή
μιλούν,
με
ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις,
δείτε
πόσο είναι σοβαροί,
εμπιστευθείτε
τους.
Είναι
ένα πολιτισμένο τελετουργικό αυτό,
αποδεικνύει
την ανωτερότητά σας,
την
καλωσύνη σας
και
προ παντός
τη
θαρραλέα στάση σας
μπροστά
στο θάνατο.
Και
την επόμενη φορά
επαναλάβετε
τα ίδια,
πάντα
αυτό να κάνετε,
όποτε
βρίσκεστε μπροστά
σε
διαμελισμένα πτώματα.
Όχι,
ο φόβος δεν σας καταβάλλει,
σκοτώνεστε
ατρόμητα εσείς.
Κάποτε στο (εξατάξιο τότε) γυμνάσιο μια συμμαθήτρια με οξυζεναρισμένο ξανθό μαλλί κρατούσε στα διαλείμματα μια μπάλα και στόχευε άλλες συμμαθήτριες στο κεφάλι. Η μπάλα χτυπούσε με δύναμη τα κεφάλια των κοριτσιών κι αυτά μετά κάθονταν κι έκλαιγαν. (Μιλάμε για σκληρές εποχές).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μέρα έβαλε στόχο εμένα. Έφαγα τη μπαλιά στο κεφάλι, πόνεσα και, μολονότι φιλειρηνικός τύπος, δεν ξέρω, το πήρα πολύ άσχημα φαίνεται και το έπαιξα νταής. Έδωσα μια και πέταξα στην άκρη τα θρανία που μας χώριζαν (παράλληλα έβλεπα τον εαυτό μου ως ήρωα κινηματογραφικής ταινίας, με άλλα λόγια δεν πίστευα ότι εγώ το έκανα αυτό), πλησίασα την ξανθιά και δεν θυμάμαι τι ακριβώς της είπα, μάλλον την απείλησα ότι, αν το ξανακάνει αυτό σε μένα ή σε κάποια άλλη, θα το μετανιώσει, κάτι τέτοιο πρέπει να της είπα. Η ξανθιά έχασε το χρώμα της, δεν έβγαλε άχνα και έκτοτε σταμάτησε το μπούλινγκ και βρήκαμε όλες την ησυχία μας.
Καλώς ή κακώς δεν έμεινα σ’ αυτό. Παρέα με μια φίλη μου αρχίσαμε κι εμείς το μπούλινγκ εις βάρος της. Όπου τη βρίσκαμε, την κοροϊδεύαμε τραγουδιστά για τα οξυζεναρισμένα μαλλιά της, μέχρι που η κακομοίρα απηύδησε και με δάκρυα στα μάτια παραπονέθηκε μια μέρα στη φιλόλογό μας. Η φιλόλογος άνοιξε διάπλατα τα μάτια από την έκπληξη, καθώς δεν περίμενε από δυο «καλά» κορίτσια τέτοια συμπεριφορά. Μας επέπληξε (πολύ ήπια) κι εμείς σταματήσαμε το μπούλινγκ, χωρίς να της εξηγήσουμε, γιατί το κάναμε. Εξάλλου είχαμε πάρει την εκδίκησή μας.
Πάντα θυμάμαι αυτή την ιστορία, όταν βλέπω τη συμπεριφορά Άγγλων, Γάλλων και λοιπών μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα στον τόπο τους. Μου θυμίζουν πολύ τις άκακες, άβουλες αδύναμες συμμαθήτριές μου που κάθονταν κι έκλαιγαν, αφού είχαν φάει τη μπαλιά στο κεφάλι.