"Εν αιθρία..."

Έτσι εν αιθρία

απότομα

ο πόνος δυνατός και ύπουλος

μαγκώνει το κορμί σου

και γίνεται φωνή εξ Ουρανού:

Σου έχουν μείνει τίποτα εκκρεμότητες;

Εκείνα τα κρυφά σου κείμενα

τα έχεις καταστρέψει;

Λούστηκες, άλλαξες,

είσαι καθαρή;

Φόρεσε ένα ωραίο φόρεμα

μάζεψε τα μαλλιά σου

πέταξε στα σκουπίδια

ό,τι σε ενοχοποιεί.

Άσε ξεκλείδωτη την πόρτα

να μπούνε μέσα εύκολα οι άνθρωποι

και μήπως θα έπρεπε

να κάνεις μερικά τηλεφωνήματα

να μη σαπίσεις άφαντη εδώ μέσα.

Σκέψου

και μην ξεχάσεις τίποτα.

Tο σπίτι ας μείνει έτσι ασυγύριστο

δεν έχει σημασία αυτό

ξέστρωτο το κρεβάτι

και σκόνη πάνω στα έπιπλα

αλλά ας μείνει έτσι

δεν πειράζει

εσύ να είσαι καθαρή

με το σεμνό σου φόρεμα

σε στάση αφύσικη

με μάτια ανοιχτά

και με την τελευταία σκέψη σου

αόρατα αποτυπωμένη στη μορφή σου.

Θα είναι βέβαια μια δοκιμασία

για τους υπολειπόμενους

γράψε σ’ ένα χαρτί

«συγγνώμη, σας ταλαιπωρώ»

άφησε λίγα χρήματα

επάνω στο τραπέζι

για τα πρώτα έξοδα.

Δεν είναι ώρα πια

για φιλοσοφικές ανησυχίες

για υπαρξιακά διλήμματα και αδιέξοδα

ούτε αναδρομές στο παρελθόν χρειάζονται

και  μεταμέλειες, τύψεις κι ενοχές

αυτές οι πολυτέλειες

στους ζωντανούς ταιριάζουν

απλώς να είσαι έτοιμη και ψύχραιμη

όσο μπορείς

με το σκοτάδι που παραμονεύει στη γωνία.

Ύστερα υποχωρεί

σιγά σιγά ο πόνος

κέρδισες επομένως μια παράταση

και το παιχνίδι συνεχίζεται

αφήνεις έναν αναστεναγμό

μετά χαμογελάς

και αμνήμων επιστρέφεις

στην καθημερινότητά σου.