Προδίδουν οι φίλοι;

Γιατί οι φίλοι μάς προδίδουν; Όχι όλοι φυσικά, αλλά κάποιοι. Και όχι όλους φυσικά, αλλά κάποιους από μας.

Προδίδουν οι φίλοι;

Όχι, δεν προδίδουν. Οι φίλοι είναι ο εαυτός τους, εμείς όμως θέλουμε να γίνουν ο εαυτός μας. 

Αν μερικές φορές πέφτουμε από τα σύννεφα με τη συμπεριφορά ενός φίλου μας και απογοητευόμαστε βαθιά, δεν φταίει ο φίλος μας. Φταίμε εμείς που τον κάναμε φίλο μας. Είναι λάθος μας να περιφερόμαστε μετά και να λέμε σε όποιον έχει διάθεση να μας ακούσει για την προδοσία του και πόσο μας απογοήτευσε η συμπεριφορά του και πόσο βαθιά πληγωμένοι νιώθουμε, εμείς που τρέφαμε γι αυτόν τα αγνότερα συναισθήματα, εμείς που τον βοηθήσαμε στις δύσκολες στιγμές του, εμείς που του είχαμε ανοίξει την καρδιά μας και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Αν το κάνουμε αυτό, είναι σαν να διατυμπανίζουμε την ευήθειά μας, εφόσον δεν πήραμε μυρωδιά τι λογής άνθρωπος ήταν. Επίσης εκθέτουμε τον εαυτό μας δημόσια και ένα έμπειρο μάτι θα εντοπίσει αμέσως τις προσωπικές μας αδυναμίες και τις όχι και τόσο υγιείς τάσεις μας, μια και επιλέγουμε ως φίλους άτομα που αποδεικνύεται ότι είναι ακατάλληλα για τη φιλία μας.

Βέβαια υπάρχει ο γνωστός αντίλογος: Έδειχνε τόσο καλός και συνεννοήσιμος άνθρωπος, ήξερε πολύ καλά να εξαπατά τους γύρω του και να περνά για έντιμος, με ξεγέλασε, υποκρινόταν όλο αυτόν καιρό και άλλα παρόμοια.

Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω φίλος μάς είχε δώσει πολλά δείγματα του αληθινού χαρακτήρα του, τα οποία όμως εμείς παραβλέπαμε, επειδή προσέχαμε άλλες πλευρές του χαρακτήρα του που μας άρεσαν. Γι’ αυτές ακριβώς τις πλευρές τον κάναμε φίλο μας. Κάτι οι ιδέες του που έδειχναν να συμπίπτουν με τις δικές μας, κάτι η γενικότερη συμπεριφορά του, η νοοτροπία του, το στιλ του που πλησίαζε στο δικό μας, τέλος κάτι απροσδιόριστο πάνω του που μας κινούσε το ενδιαφέρον ήταν τα κίνητρα για να τον κάνουμε φίλο μας και να του ανοίξουμε την καρδιά μας. Και αυτός από τη μεριά του το ίδιο πάνω κάτω έκανε.

Αν εξαιρέσουμε τους απατεώνες που πλησιάζουν τους άλλους με σκοπό να τους εκμεταλλευτούν εν ψυχρώ και δεν έχουν καμιά φιλική διάθεση στην προσέγγισή τους, οι υπόλοιποι είναι φίλοι κανονικοί που μας πλησιάζουν, επειδή κι εκείνοι κάτι βρίσκουν πάνω μας που τους αρέσει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνουν στη φιλία αφήνοντας απέξω τα ελαττώματά τους. Θα τα κουβαλήσουν κι αυτά μαζί και εμείς απλώς πρέπει να αποφασίσουμε, αν αξίζει τον κόπο να τα ανεχθούμε ή όχι. Εξάλλου κι εμείς κάνουμε το ίδιο. Φέρνουμε στη φιλία τον εαυτό μας με όλα τα κουσούρια του.

Η ζυγαριά θα γείρει από τη μεριά της φιλίας, αν οι συμβαλλόμενοι κρίνουν ότι τα ελαττώματα που έφεραν μαζί τους δεν είναι τόσο σημαντικά, ώστε να αποτρέψουν τη γέννηση μιας καλής φιλίας.

Στη διαδρομή ωστόσο, όσο κι αν προσέχουμε (ή κρυβόμαστε), θα αφήσουμε πίσω ίχνη του πραγματικού χαρακτήρα μας. Ο άλλος απέναντι μάς μαθαίνει σιγά-σιγά, όπως τον μαθαίνουμε κι εμείς. Η φιλία διατηρείται, αν μαθαίνοντας καλύτερα τον φίλο μας, συγχωρούμε ή παραβλέπουμε τα ελαττώματά του.

Αλλά συμβαίνει καμιά φορά ο άλλος απέναντι να κάνει κάτι πολύ βαρύ που δεν μπορούμε να το καταπιούμε. Αποχωρούμε τότε από τη φιλία του και παραπονιόμαστε εδώ κι εκεί μιλώντας για προδοσία και άλλα τέτοια.

Δεν πρόκειται όμως ακριβώς για προδοσία. Κατά μεγάλο μέρος είμαστε υπεύθυνοι και εμείς, εφόσον είχαμε κατά καιρούς μικρά δυσοίωνα δείγματα του χαρακτήρα του, αλλά τα αφήναμε να προσπεράσουν και δεν τα αξιολογούσαμε. Είμαστε υπεύθυνοι, επειδή επιλέξαμε για φίλο μας αυτόν τον άνθρωπο και όχι έναν άλλον που δεν κάλυπτε συγκεκριμένες προσδοκίες μας.

Υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν συστηματικά λάθος φίλους και νιώθουν συνεχώς προδομένοι (σαν κάποιους άλλους που επιλέγουν συστηματικά λάθος συντρόφους και είναι μια ζωή μέσα στο κλάμα και τη δυστυχία).

Γιατί το κάνουν αυτό;

Επειδή κάτι μέσα τους τούς ωθεί να κάνουν φίλους συγκεκριμένους χαρακτήρες που είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τους φερθούν άσχημα. Δεν το κάνουν συνειδητά, απλώς γοητεύονται από την προσωπικότητά τους. Τώρα, γιατί γοητεύονται από τέτοιες ελλειμματικές προσωπικότητες και όχι από ολοκληρωμένες, αυτό είναι θέμα ψυχανάλυσης.

Έτσι, έρχεται κάποτε η στιγμή που ο φίλος που διάλεξαν θα τους απογοητεύσει με μια βαριά ασυγχώρητη πράξη. Έχουν προηγηθεί βέβαια πολλά άλλα μικροπταίσματα, πράξεις καθόλου φιλικές, που όμως αυτοί τις συγχώρησαν, χωρίς να τις αξιολογήσουν σωστά. Ή που τις παρέβλεψαν, αν και ένα καμπανάκι μέσα τους σήμαινε «προσοχή, κάτι δεν πάει καλά εδώ!»

Στη ζωή μου συνέβη αρκετές φορές να απομακρύνω φίλους για ένα τέτοιο λόγο. Σημάδια του χαρακτήρα τους είχα από πολύ νωρίς, αλλά έκανα κι εγώ το ίδιο λάθος, τα παρέβλεπα. Ωστόσο, δεν τα ξεχνούσα. Τα σημείωνα στην άκρη του μυαλού μου.

Έτσι, η στιγμή της ρήξης δεν ήταν έκπληξη για μένα. Ήταν επιβεβαίωση της υπολανθάνουσας υποψίας μου. Για το λόγο αυτό, ποτέ δεν κατηγόρησα αυτούς τους πρώην φίλους. Αυτοί ήταν αυτό που ήταν. Εγώ γιατί τους επέλεξα; Γιατί συνέχισα να τους έχω στη ζωή μου, αφού ήδη είχα δείγματα του χαρακτήρα τους; Η ευθύνη ήταν όλη δική μου. Αντί λοιπόν να κατηγορήσω αυτούς, κατηγόρησα τον εαυτό μου και τις επιλογές του.

Κάντε το κι εσείς. Ελέγξτε τον εαυτό σας πρώτα, πριν αρχίσετε να διαμαρτύρεστε για τους ελλειμματικούς πρώην φίλους σας και να νιώθετε απογοητευμένοι και πικραμένοι. Αναλάβετε το μερίδιο της ευθύνης που σας αναλογεί.

Γιατί έχετε ευθύνη. Η προδοσία του φίλου σας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Σας είχε στείλει τα σημάδια του από πολύ πιο πριν, αλλά εσείς δεν τα σπουδαιολογήσατε. Κάνατε φίλο σας τον συγκεκριμένο άνθρωπο γοητευμένοι από κάποιες πλευρές του χαρακτήρα του και αγνοήσατε κάποιες άλλες. Δεν φταίει αυτός επομένως. Σας είχε προειδοποιήσει με τον τρόπο του.