Εμείς οι άνω των εξήντα

   

«Μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος κάνουμε τα εξής...» γράφει ένα κοριτσάκι στο φβ – και σίγουρα είναι κοριτσάκι, γιατί μεταξύ των άλλων συμβουλών που δίνει με χιουμοριστικό πράγματι τρόπο, λέει: «κλείνουμε στο σπίτι παππούδες και γιαγιάδες άνω των εξήντα ετών».

Και, διάβολε, εγώ είμαι άνω των εξήντα ετών, άρα πρέπει κάποιος –μια και δεν έχω εγγόνια – να αναλάβει να με κλειδώσει μέσα στο σπίτι μου, να μου πάρει την τηλεόραση – διότι η κοπέλα συμβουλεύει μεταξύ άλλων να μη βλέπουμε τα γνωστά κανάλια που ενσπείρουν τον τρόμο – και επίσης, λέω εγώ, να μου πάρει και τον υπολογιστή για να αποκοπώ τελείως από τον έξω κόσμο, μέχρι να περάσει το επικίνδυνο χρονικό διάστημα, και τέλος – αυτό το προσθέτω ως αυτονόητο – να με βγάλει από την απομόνωσή μου, όταν  θα έχει ολοκληρωθεί το δημοψήφισμα.

Εμμέσως εννοεί η κοπέλα ότι όσοι είμαστε άνω των εξήντα ετών :

1) Δεν συμφωνούμε με την παρούσα κυβέρνηση.

2) Δεν είμαστε άνθρωποι της προόδου.

3) Δεν έχουμε προσωπικότητα, εξ ου και οι εγγονοί μας μπορούν να μας κλειδώσουν σε ένα δωμάτιο με τη βία κι ας κλαίμε εμείς οι καημένοι.

4) Δεν έχουν βάρος και σημασία οι δικές μας ανάγκες.

5) Έχουμε αλτσχάιμερ.

6) Κακώς η Πολιτεία μάς επιτρέπει να ψηφίζουμε.

Σύμφωνα με την απογραφή του ελληνικού πληθυσμού το 2011, επί συνόλου  10. 815.197 Ελλήνων, οι άνω των 65 ετών είναι 1.873.243, δηλαδή αποτελούν το 17,08% του πληθυσμού μας. Αν προσθέσουμε και όσους είναι μεταξύ 60 και 64 ετών, το ποσοστό μπορεί να φτάνει το 18%. Αν αφαιρέσουμε τώρα όσους έχουν όντως αλτσχάιμερ ή δεν μπορούν να μετακινηθούν από τα σπίτια τους λόγω προβλημάτων υγείας το ποσοστό υπολογίζω να κατεβαίνει περίπου στο 16%.

Είναι ένα πολύ υπολογίσιμο ποσοστό που μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος και δικαίως ανησυχεί η κοπελίτσα ότι εμείς οι άνω των εξήντα αποτελούμε ένα πιθανό κίνδυνο για το χρυσό μέλλον που την περιμένει.

Διότι, αγαπητοί μου φίλοι, πολλά διαβάζω και ακούω για το μέλλον των παιδιών μας – και καλώς – αλλά, και να με συγχωρείτε, είμαστε κι εμείς εδώ και θέλουμε κι εμείς να έχουμε ένα καλό μέλλον.

Το δικό μας καλό μέλλον συνίσταται στο να συνεχίσουμε να είμαστε υγιείς και δραστήριοι, να έχουμε άποψη και να επηρεάζουμε τα πράγματα του τόπου μας, να έχουμε υπομονή με τις επιπολαιότητες των νέων αναλογιζόμενοι τις δικές μας νεανικές επιπολαιότητες και να έχουμε μια ζωή αξιοπρεπή (πόσο εκφυλίστηκε αυτή η λέξη, τέλος πάντων...).

Για μένα αξιοπρεπής ζωή σημαίνει:

Να μη στέκομαι στις ουρές με τις ώρες για να προμηθευτώ τρόφιμα, φάρματα ή τα χρήματα που δικαιούμαι και για τα οποία έχω δουλέψει όλα τα χρόνια της νιότης μου, μέχρι που την έχασα και ησύχασα.

Να μη φοβάμαι, αν πέσω και σπάσω κανένα κόκαλο, ότι θα περιφέρομαι από νοσοκομείου εις νοσοκομείον βογκώντας από τους πόνους και άκρη να μη βρίσκω.

Να κυκλοφορώ στο δρόμο κανονικά, χωρίς το άγχος ότι θα  μου αρπάξουν την τσάντα τα πολλαπλασιασμένα κλεφτρόνια, επειδή θα έχει πέσει μεγάλη πείνα.

Να έχω στο σπίτι μου επάρκεια τροφίμων που θα τα ανανεώνω σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Να μπορώ να παίρνω ταξί, χωρίς να τρέμω τα 3.20 ευρώ, μια και δεν έχω αυτοκίνητο.

Να έχω μια γυναίκα να μου κρατά καθαρό το σπίτι, γιατί δεν αγαπώ το νοικοκυριό – τι να κάνουμε,  όλες οι εξηντάρες δεν πλέκουν βελονάκι.

Να πηγαίνω στο σουπερμάρκετ και να βρίσκω αυτό που θέλω και όχι άδεια ράφια.

Να μπορώ να αγοράζω τα δυο πακέτα τσιγάρα μου την ημέρα, χωρίς να μετρώ και να ξαναμετρώ τα ψιλά μου.

Να πίνω τον καφέ μου στην καφετέρια, όποτε θέλω, και να αγοράζω έτοιμο φαγητό, όποτε δεν έχω μαγειρέψει – είπαμε, όλες οι εξηντάρες  δεν είναι μαγείρισσες.

Αξιοπρεπής ζωή για μένα ΔΕΝ σημαίνει:

Να αλλάζω την γκαρνταρόμπα μου κάθε χρόνο.

Να μιλώ όλη μέρα στο κινητό.

Να κάνω φιγούρα με το νέο μου αυτοκίνητο.

Να τριγυρνώ στις παραλίες και να ξεροψήνομαι κάτω από τον ήλιο.

Να συχνάζω σε μπαρ.

Να αλείφομαι με κρέμες για να βελτιώσω τα μούτρα μου ή το σώμα μου.

Να ψάχνω να βρω τον άντρα των ονείρων μου.

Αυτά όλα και άλλα πάρα πολλά ακόμα αφορούν τους νέους που δεν τους βλέπω και πολύ διατεθειμένους να τα απαρνηθούν, αν, ο μη γένοιτο, βρεθούμε τσακισμένοι στα βράχια.

Και ας μην ξεχνάμε: Κάποιοι άνω των ενενήντα – ζωή να’ χουν οι άνθρωποι – αποφασίζουν για το μέλλον όλων ημών των νεότερων στη χώρα μας.