"Πώς να είναι άραγε, να στέκεσαι ψηλά..."

Πώς να είναι άραγε,

να στέκεσαι ψηλά, πολύ ψηλά,

να βλέπεις να στριφογυρίζουν

γύρω-γύρω οι γαλαξίες,

το Σύμπαν

να τρέχει με ορμή

στο πουθενά,

να φτιάχνει απ’ το μηδέν

τέσσερις διαστάσεις,

να βουίζει,

να εξαπλώνεται,

να οδεύει προς το θάνατό του

βιαστικά

μαζί με όλα τα δάκρυα

και τις ελπίδες

που κάπου

 σε μια γωνιά του

σαν από μικρό σπυρί

αναβλύζουν αδιάκοπα,

άσκοπα.