Μίνα και Τίνα

Η Μίνα είναι γυναίκα τύπου άλφα και η Τίνα γυναίκα τύπου βήτα και γι αυτό το λόγο δεν μπορούν να συμπέσουν. Αν τύχει καμιά φορά και βρεθούν η μια απέναντι στην άλλη, συμβαίνουν περίεργες διεργασίες στο εσωτερικό τους και αλληλοαπωθούνται βίαια. Ενίοτε ξυπνά και ένα μίσος αβυσσαλέο ανάμεσά τους και τότε έχουμε δράματα που συνήθως τα ΜΜΕ παραλείπουν. Έτσι αγνοούμε πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής τους.


Προ καιρού πάλι είχαμε ένα τέτοιο δράμα, όταν η Μίνα άρχισε κατά τη συνήθειά της να εξιστορεί την τελευταία της επιτυχία γελώντας και σείοντας τα γοφιά της, ενώ το κοινό σιωπηλό παρακολουθούσε την τελετουργία της. Έλεγε η Μίνα για τις άπειρες δυνατότητες της ομορφιάς της και για το παραλήρημα των εκάστοτε αρσενικών που βρίσκονται στο δρόμο της, οπότε πέρασε αποκεί η Τίνα και την άκουσε. Στάθηκε λοιπόν πιο πέρα και περίμενε, συγκεκριμένα καραδοκούσε να βρει κάποια στιγμή ένα μικρό και αδιόρατο στους άλλους άνοιγμα για να ορμήσει μέσα και να κονιορτοποιήσει τα σωθικά της άλλης.

Και είπε σε μια στιγμή η άλφα τύπου Μίνα: «αλίμονο, αν βγω στους δρόμους εκθέτοντας την ομορφιά μου», «αλίμονο», είπε το κοινό και κούνησε με σημασία το κεφάλι. Και η Τίνα ξεκολλώντας από τον τοίχο όπου είχε ενσωματωθεί, «αλίμονο», είπε κι εκείνη, «πόσους νεκρούς θα μαζεύαμε την άλλη μέρα κεραυνοβολημένους από τη θεϊκή σου ομορφιά», και κάγχασε με μίσος.

Αλλά η Μίνα δεν πτοήθηκε. «Εσύ να φύγεις», είπε απευθυνόμενη στην Τίνα, «είναι δικό μου τούτο το πεδίο και πάψε μάταια να με ανταγωνίζεσαι».

Και τότε η βήτα τύπου Τίνα σήκωσε το περίστροφό της και τη σκότωσε.


Τέτοια τραγικά επεισόδια γίνονται τακτικά αλλά παρόλο που συνήθως η σκοτωμένη είναι η Μίνα, εν τούτοις φαίνεται ότι αυτή περνά καλύτερα έχοντας πάντα ένα πρόθυμο ερωτικό κοινό, ενώ η φτωχή Τίνα μένει μοναχή παρέα με το περίστροφο και τις φονικές της σφαίρες.


Θάλεγε λοιπόν κανείς, αν έβλεπε επιπόλαια τα πράγματα, πως οι γυναίκες τύπου άλφα βρίσκονται μόνιμα διαχυμένες μες την ερωτική ηδονή μην προλαβαίνοντας ν΄αλλάζουν ρούχα και τσιμπολογώντας κάτι στα όρθια, ενώ οι άλλες αποστεγνώνονται οι δυστυχείς και αυτοδηλητηριάζονται περιπλανώμενες σε έρημους λαβυρίνθους και σημαδεύοντας κάθε κινούμενο αντικείμενο.


Αλλά καθόλου δεν είναι έτσι και τα φαινόμενα ως γνωστόν εύκολα μας εξαπατούν. Συμβαίνει μάλιστα εδώ ακριβώς το αντίθετο. Γιατί, όταν σε μια στιγμή ανακωχής η Τίνα μίλησε από καρδιάς στη Μίνα κι άκουσε η Μίνα τα όσα τρομερά της είπε η γυναίκα βήτα τύπου, «δεν καταλαβαίνω τίποτα», είπε, «τι εννοείς, όταν μιλάς για πάθος, μήπως χρησιμοποιούμε διαφορετική ορολογία;»

«Πάθος», απάντησε η Τίνα, «είναι να παίρνεις φόρα και να χτυπιέσαι πάνω στα μαχαίρια».

«Θεέ μου», είπε η άλφα τύπου και παραλίγο να λιποθυμήσει, «πάνω στα μαχαίρια; Αυτό εγώ το λέω ψυχοπάθεια».

«Μοιάζει να είναι κάτι τέτοιο», απάντησε η άλλη, «αλλά η ιατρική ορολογία δεν μας αφορά».

Και είπε η Μίνα: «εννοείς πως πας και κομματιάζεσαι κάθε φορά επάνω σε μαχαίρια;»

«Γιατί», ρώτησε η Τίνα, «εσύ τι κάνεις άμα ερωτεύεσαι;»

«Ρίχνω τον άλλον πάνω στα μαχαίρια, είναι πιο βολικό», και χαμογέλασε χαριτωμένα, «η ομορφιά μου είναι τα δίκοπα μαχαίρια». Και ξαναχαμογέλασε.

Και τότε είπε η Τίνα: «πολύ δικαίως αλληλομισούμεθα, εφόσον είμαστε φτιαγμένες από άλλο υλικό» και η ανακωχή έληξε ακριβώς εκείνη τη στιγμή, καθώς η Τίνα έβγαλε πάλι το περίστροφό της και την ξανασκότωσε.



Ωστόσο μετά από αυτό το άτυχο περιστατικό η Τίνα σταμάτησε να στήνει καρτέρι κολλημένη σαν σκιά στους τοίχους και να ξαπλώνει κάθε τόσο νεκρή την ωραία άλφα τύπου Μίνα, επειδή κατάλαβε ότι κατά βάθος ήταν μια πολύ στερημένη ύπαρξη, εφόσον δεν θα γνώριζε ποτέ της την ηδονή του πάθους –προνόμιο όπως φαίνεται των γυναικών του βήτα τύπου.



Έτσι την αμέσως επόμενη φορά που η βήτα τύπου Τίνα ένιωσε την άκρη του μαχαιριού να τη χαράζει ελαφρά και κατάλαβε τι έμελλε να επακολουθήσει, φύλαξε ήρεμα το πιστόλι της σ’ ένα βαθύ συρτάρι κι έκανε τις αναγκαίες προετοιμασίες χαμογελώντας και βλέποντας απ’ το παράθυρο τη Μίνα που την ίδια εκείνη στιγμή έκανε τις τελετουργίες της μπροστά στο κοινό της.
«Αλίμονο», άκουσε να λέει ο χορός πάνω σε μια παλιά, μονότονη μελωδία, «αλίμονο», είπε και η Τίνα «στους στερημένους από πάθη» και βγήκε βιαστική να συναντήσει το δίκοπο εραστή της.



Κατόπιν ακολούθησε η γνωστή διαδικασία, το ωραίο κομμάτιασμα πάνω στα μαχαίρια, το κόκκινο αίμα που ξεπήδησε ξετρελαμένο κι έβαψε τα μαλλιά του εραστή, ένα ξαφνικό πάγωμα που έμοιαζε με άρνηση και η συνακόλουθη απελπισία και μετά ο βρόντος και το κόχλασμα της φουσκωμένης της καρδιάς, στον ουρανό φάνηκαν κι έσβησαν αμέσως οι πρώτες πολύχρωμες ουρές, έπειτα ξανά μια παύση σαν σκοτεινό πηγάδι και ο πόνος της ενδεχόμενης απομάκρυνσης και πάλι πέρασαν οι χρωματιστές ουρές κι έσκασαν στον ορίζοντα σαν πυροτεχνήματα, τα δόντια του εραστή άστραψαν, μια ραγδαία πτώση προς το απόλυτο τίποτα, η αναπνοή που σταματά στο λαιμό, ο λαιμός που απαιτεί ηδονικό στραγγάλισμα, τα μαχαίρια που κόβουν τη σάρκα λουρίδες, πόνος χωρίς πόνο και η Τίνα ξέρει, όπως ξέρουν όλες οι βήτα τύπου γυναίκες, αλλά ο εραστής δεν ξέρει, ξαπλώνει μαζί της ανύποπτος και το πάθος φτάνει στο τέλος του ώριμο και φλεγόμενο, σπάζει τα φράγματά του και πλημμυρίζει το αρχαίο τοπίο.
Εκεί κάτω από τους εκτυφλωτικούς ήλιους η Τίνα αγκαλιάζει τον εραστή της και του αφαιρεί όλη την πλαστή του δύναμη, ρευστοποιημένη γύρω απ΄το σώμα του νιώθει τα τελευταία του τινάγματα κι ύστερα σηκώνεται αιμόφυρτη. «Τα μαχαίρια είναι δικά μου», του λέει και του τα αποσπά χωρίς αγάπη.


Τώρα λευτερωμένη και ανάλαφρη με το πάθος χορτασμένο και ξανά καλά κρυμμένο επιστρέφει στο σπίτι της και πέφτει για ύπνο γλυκό αυτή, γυναίκα βήτα τύπου, ενώ κάτω απ΄το παράθυρό της η άλφα τύπου Μίνα μιλά ακόμα και λέει ιστορίες περιπετειώδεις σείοντας τα κοκάλινα γοφιά της και το κοινό ακούει προσεχτικά και κουνά με σημασία το κεφάλι.

Κι όλ’ αυτά συμβαίνουν σ’ έναν ασπρόμαυρο δρόμο χωρίς διαστάσεις, εφόσον τα χρώματα χορεύοντας τρελά μέσα στα πλάτη και τα βάθη και τα χάη έχουν όλα μαζί συγκεντρωθεί στην κρεβατοκάμαρα της Τίνας.