"Έχασα την κόρη μου"

 

 

Έλειπα χρόνια από το κέντρο, έμενα στα προάστια. Όταν επέστρεψα, εγκαταστάθηκα στο πατρικό μου.

 

Λίγους μήνες αργότερα μια μακρινή συγγενής ήρθε και με βρήκε. Τη θυμόμουν καλά, ερχόταν τακτικά, όταν ζούσε η μητέρα μου, κι έφερνε μαζί και το κοριτσάκι της, ένα όμορφο παιδάκι, ήσυχο. Με τον άντρα της απλά συγκατοικούσαν, καμιά ουσιαστική επαφή. Όλα τα πάντα ήταν γι’ αυτήν η κόρη της.

 

Στάθηκε στην πόρτα και μου είπε: «Έχασα την κόρη μου».

 

Μπήκε μέσα, κάθισε.

 

«Μα πώς;» ρώτησα παγωμένη.

 

Κάτι είχε η κόρη της, μεγάλη πια, φοιτήτρια άριστη, δεν πήγαινε στον γιατρό, όλο το ανέβαλλε, τελικά δεν το πρόλαβε.

 

«Έχασα την κόρη μου, τη μοναχοκόρη μου», μου είπε αδάκρυτη, με πρόσωπο σπασμένο από  τον πόνο. Μετά άρχισε να λέει άλλα άσχετα και ξαφνικά γυρίζει και με ρωτά:

 

«Πιστεύεις στις ψυχές; Λένε πως περιφέρονται στο Σύμπαν και τα ξέρουν όλα για μας. Πες μου, εσύ το  πιστεύεις αυτό;»

 

«Ναι, το πιστεύω», είπα με σιγουριά.

 

Τι άλλο μπορούσα να πω;

Με κοίταζε με τόση αγωνία.

(Μικρές ιστορίες)

***

Edvard Munch: Mother and Daughter