Με τη Βαρβάρα κάνω παρέα στα
διαλείμματα, αλλά προσέχουμε να μη μας βλέπει ο δάσκαλος. Κι όταν καμιά φορά
μας βλέπει μαζί, μας κοιτάζει άγρια, αλλά δεν λέει τίποτα. Κι εμείς γελάμε
κρυφά και τον κοροϊδεύουμε που είναι πονηρός. Αλλά τον φοβόμαστε κιόλας.
Μια μέρα έπιασε τον Άρη να
αντιγράφει τις ασκήσεις από το τετράδιο της Ελένης και έγινε πυρ και μανία. Την
Ελένη, επειδή ήταν κορίτσι, δεν την έδειρε, μόνο της έβαλε τις φωνές. Αλλά τον
Άρη τον έσπασε στο ξύλο. Τον σήκωσε στον πίνακα, πήρε τη βέργα και τον έδερνε,
τον έδερνε, τον έδερνε και μετά που σταμάτησε, ο Άρης είχε ζαλιστεί και δεν
έβλεπε μπροστά του, πήγαινε και κουτούλαγε στον πίνακα και δεν έβρισκε την
πόρτα να βγει έξω. Εμείς στην τάξη παρακολουθούσαμε πετρωμένοι, κιχ δεν
ακουγόταν, μόνο οι φωνές του Άρη ακούγονταν.
Άλλα παιδιά τα δέρνει ακόμα πιο
πολύ και μετά τα βλέπουμε στα διαλείμματα να κάθονται κατάχαμα με ματωμένα
πόδια και να τρέμουν και να μη μπορούν να μιλήσουν.
Και μια φορά ο Πέτρος κάτι έκανε
και ο δάσκαλος θύμωσε και τον άρπαξε και τον τραβούσε να τον βγάλει έξω από το
θρανίο. Ο Πέτρος φώναζε «Μια στιγμή, κύριε, έχει μπερδευτεί το πόδι μου στο
θρανίο!», αλλά αυτός νόμιζε ότι του έλεγε ψέματα και τον τράβηξε με το ζόρι έξω
από το θρανίο και το πόδι του Πέτρου που είχε σκαλώσει, βγήκε από τη θέση του
και μετά τον πήγαν στον γιατρό οι γονείς του.
Σημείωση: Πολλά, πολλά
χρόνια αργότερα συναντήθηκα με μια δασκάλα που εκείνα τα χρόνια δίδασκε στο
ίδιο σχολείο. «Δεν ήταν στα καλά του αυτός ο άνθρωπος», μου είπε. Η αλήθεια
είναι ότι κανείς άλλος δάσκαλος δεν μας έδειρε ποτέ.
***
Στη φωτογραφία: Οδός Δημοκρατίας, 1960.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου